Προβατάς-Σταρόβας

Είναι μια εποχή δύσκολη,είναι ίσως από τα λίγα καλοκαίρια που ο κόσμος σκέφτεται τόσο πολύ,το αβέβαιο οικονομικά (κυρίως) μέλλον.Αυτό που ψάχνουμε τελικά είναι αυτό που λέει ο Stefan Zweig στην Σκακιστική Νουβέλα,μια λεπτή φλέβα χρυσού μέσα σε έναν θεόρατο ακατέργαστο βράχο.Αυτό που η κρίση ξαναφέρνει στο προσκήνιο είναι η παρέα,που μαζεύεται στο σπίτι πίνει μπύρες,ακούει μουσική και άλλα πολλά.Πλέον οι επιλογές είναι πιο αυστηρές,δεν "σκορπάει" κανείς λεφτά όπως στο παρελθόν.κυρίως οι γιάπηδες που "αμόλαγαν" λουλούδια στους γαρυφαλοσκυλάδες.Mετά έχουμε τα μέσα μαζικού επηρεασμού(μέσα μαζικής εξημέρωσης),που μας "σερβίρουν" καθημερινά κατάθλιψη κι απελπισία,ενισχύοντας τους φίλους φαρμακοποιούς,διότι τα zanax γίνονται ανάρπαστα.

Εγώ λοιπόν σας προτείνω να ψαχτείτε όπως λέει και ο Ζουγανέλης.Ψάχνομαι,ψάξου.Είναι μια τεράστια ευκαιρία μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να αναθεωρήσουμε αξίες και ιδανικά.Να εκτιμήσουμε την καλή μουσική,τον καλό φίλο,το καλό μαγαζί,την καλή διασκέδαση και το καλό ραδιόφωνο.Παίρνοντας πάσα από την τελευταία μου λέξη "ραδιόφωνο",θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα δίδυμο που με έκανε να θέλω να κάτσω πίσω από τα μικρόφωνα κάποτε,και να βάζω τις μουσικές μου και να λέω τα δικά μου.

Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ κάπου το 2006 καλοκαιράκι,εγώ τότε θα πήγαινα τρίτη γυμνασίου(πλεόν είμαι 19 ετών),και καθώς ετοίμαζα βαλίτσες για διακοπές,και χάζευα ένα φιλικό του Παναθηναϊκού,ένιωσα αδιαθεσία,είχα δέκατα.Τα παράτησα και ξάπλωσα.Δεν άκουγα γενικά ραδιόφωνο τότε(ένεκα ηλικίας).Και βάζω ερα σπορτ(καθώς μόνο αθλητικά παρακολουθούσα τότε),ακούω μια γνώριμη φωνή του Σταρόβα,και λέω αυτός τί δουλειά έχει σε αθλητικό σταθμό.Έπειτα ακούω μια ευγενική προσιτή φωνή,σαν μπανάκι στα αυτιά,ήταν ο Μάκης Προβατάς.Έκλεισα το ραδιόφωνο έφυγα διακοπές,μπήκε ο χειμώνας,και με περίμενε μια δύσκολη χρονιά.Καθώς γυρνάω σπίτι ένα χειμωνιάτικο βράδυ,λέω δεν βάζω κανα ραδιόφωνο να με πάρει ο ύπνος.Βάζω ερα σπορτ.Ακούω πάλι αυτούς τους δύο τύπους(εντελώς τυχαία),άρχισαν να μου αρέσουν.Έτσι ξεκίνησε ένα πάθος με το ραδιόφωνο,κάθε βράδυ περίμενα να τελειώσω τα μαθήματα για να πάω να ακούσω την αγαπημένη μου εκπομπή.Μέσα στην περίεργη και δύσκολη εκείνη σεζόν 2006-07,εγώ είχα βρει την ντόπα μου,κάθε βράδυ τα ίδια,Προβατάς και Σταρόβας,Pink Floyd και Steely Dan.Θυμάμαι εκείνη την χρονιά να έχω χαλάσει άπειρες κάρτες για να στέλνω μηνύματα στην εκπομπή.Ακόμα ο Μάκης είχε ένα "κόλλημα" με το "Σαν σήμερα",το οποίο σχολίαζε καθημερινά,και εγώ με τη σειρά μου,να πετάω τα σχολικά βιβλία,και να ορμάω με μανία σε μία ξεχασμένη εγκυκλοπαίδεια σε κάποιο ράφι του σπιτιού μου,και να ψάχνω τι έγινε την κάθε χρονιά,για να στείλω μήνυμα στην εκπομπή.Έτσι κύλησε η χρονιά,δύσκολα αλλά ραδιοφωνικά.Την επόμενη χρονιά πήγα λύκειο,είχα αλλάξει και σχολείο,και η διάθεσή μου ήταν πολύ καλύτερη,ένιωθα ανανεωμένος.Ώσπου ένα βράδυ ανοίγω το ραδιόφωνο ψάχνω 100,9 το βρίσκω,αλλά δεν ήταν ούτε ο Μάκης ούτε ο Μήτσος,έπαθα σοκ.Λέω θα τους έτυχε κάτι.Επί μία βδομάδα δεν τους άκουσα,ώσπου έμαθα με "μαύρη καρδιά" από μια άλλη εκπομπή της Έρα ότι σταμάτησαν.Ξενέρωσα το παράτησα το ραδιόφωνο.Μετά από έναν μήνα,θυμάμαι είχαμε κατάληψη στο σχολείο,και ένα βράδυ γύρω στις 11,έψαχνα να βρω κάποια άλλη εκπομπή ή σταθμό που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.Ξεκίνησα από την αρχή 89,89.1,89.2 ωπ!!!
Κάτι μου θύμιζε η φωνή,με το που την ακούω να συστήνεται Μάκης Προβατάς και ο παρτενέρ δίπλα Δημήτρης Σταρόβας,έπαθα πλάκα,μόνο τούμπα δεν έκανα.Sportime fm 89,2.Δεν έπιανε καλά θυμάμαι και έκανα βόλτα σε όλο το σπίτι,για να ακούω καθαρά.Αυτό για περίπου ένα μήνα.Μετά μεταφέρθηκαν στην πρωινή ζώνη λόγω υποχρεώσεων του Σταρόβα,και δεν μπορούσα να τους ακούσω.Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της απίθανης αυτής εκπομπής που τιτλοφορούνταν ως "Αλλαξομπαλιές".Μετά arrena 89,2 , Βημα FM αλλά σε "σόλο καριέρα" και οι δύο με διαφορετικούς παρτενέρ.

Μετά από αυτήν την εκπομπή τους έχω συναντήσει αμφότερους δια ζώσης,τον Σταρόβα σε συναυλίες και με τον Μάκη έχω μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο και τον έχω επισκεφτεί στο studio του Βήμα Fm.Eπειδή αυτή η εκπομπή σημάδεψε την εφηβεία μου,και πλέον ετοιμάζομαι να εγκαταλείψω την Αθήνα για φοιτητική ζωή,σκέφτηκα ότι θα ήθελα αυτή η παρέα να με συντροφέψει και στο νέο ξεκίνημα.Έτσι δημιούργησα ένα page στο facebook,το οποίο εξελίσσεται σε μια σελίδα αναμνήσεων,όπως ακριβώς το σκέφτηκα εξ αρχής.H σελίδα λέγεται "Απαιτούμε ξανά το δίδυμο Σταρόβα-Προβατά στο ραδιόφωνο" και αν διαθέτετε λογαριασμό στο facebook κάντε απλά ένα like το οποίο μπορεί να ξαναφέρει πίσω το δίδυμο.
Για να δούμε....

Επιχείρηση Βαλκυρία για την Ελλάδα του σήμερα

Προσχέδιο Νόμου: "Επιχείρηση Βαλκυρία για την Ελλάδα του σήμερα"

Άνοιξες της Ιστορίας το κυτάπι
και σελίδες μύριες έγραψες
σελίδες που δε σβήνονται
σελίδες που γράφονται και γράφουν.

Γέννησες παιδιά και Πολιτείες
Παιδιά ανάθρεψες με Πολιτείες και Πολιτείες με παιδιά
Παιδιά έχασες για πολιτείες
Μα ποτέ Πολιτείες για παιδιά

Γέννησες γλώσσες που μονάχα τις ακούς
Γλώσσες που μονάχα βλέπεις
Μεγάλωνες με τούτες τα παιδιά σου κι εκείνα πέτρωναν
Σε έναν αέναο χορό Αγαλμάτων -Αξιων-

Πολλοί σε λαχτάρησαν κι άλλοι τόσοι σε φθονούσαν
Φυλακή όμως δεν ένοιωσες χάρη στα παιδιά σου
Και ζωντανή συνέχισες να φέγγεις το φεγγάρι

Γέννησες παιδιά χωρίς Πατέρα κι άκουσες να σε φωναζουνε Μαμά
Κι ήρθαν πολλοί επίδοξοι πατέρες,
τούτο το απρόσμενο της Φύσης παραστράτημα
να παλέψουν να βρακώσουν,

λάθος σου μεγάλο που τους δέχτηκες.

Τα παιδιά σου τους αγάπησαν, σε ξέχασαν και σ'άφησαν
Τραγική η Μάνα που λησμονείται
που βλέπει παιδιά της να σκοτώνουν αδελφούς
πατεράδες να την χτυπούν, να την εκδίδουν.

Δεν είσαι όμως ο πατέρας τους
Τα παιδιά σου σε σήκωσαν ψηλά για να σε βλέπουν όλοι
Κι απ' τον ιστό σου κρεμάστηκαν άλλοι για να φαίνονται
Και το βάρος τους, η πτώση σου
Δεν είσαι όμως σαν αυτούς
Δεν είσαι οι πατέρες τους, είσαι τα παιδιά Σου

Είσαι η Μάνα τους, που μονάχη γέννησε
Έθρεψες Ομήρους και τράφηκες απ' αυτούς
Μεγάλωσες Μάνους που σε μεγάλωσαν
Αυτοί σε σήκωσαν ψηλά για να σε βλέπουν όλοι

Μονάχα δεν τους έμαθες ν'αρνούνται πατεράδες



Αιτιολογική Έκθεση Νόμου

Οι 300 βουλευτές δεν είναι η Ελλάδα κι εγώ δεν είμαι εθνικιστής.

Θαυμάζω τον Παρθενώνα όσο θαυμάζω και τις Πυραμίδες της Γκίζας. Ωστόσο σαν λαός έχουμε καταντήσει να θεωρούμε εκείνον που κρατά ελληνική σημαία ή τραγουδά τον εθνικό ύμνο ως εθνικιστή και φασίστα. Δεν μου αρέσουν τα σύνορα και οι πατρίδες.
Ο αείμνηστος και αδικημένος από τους τριγύρω του Ρασούλης είπε πως η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά.

Την ελλάδα λοιπόν την αγαπώ γιατί

με 'μαθε και ξέρω να ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ και να μην την υποφέρω

την ελλάδα την αγαπώ γιατί
πριν λαλήσει πετεινό 13 φορές μ'αρνιέται
μ'εκβιάζει, μου κολλά, σαν το νόθο με πετά
μα κι απάνω μου κρεμιέται.


Ο παραπάνω νόμος δεν ψηφίζεται από τη Βουλή απλά τρέφει τη σκέψη και καλλιεργεί το διάλογο. Ξεκινά και έχει ισχύ όταν επικυρωθεί από τον ελληνικό Λαό με minimum10.000.000 ψήφους υπέρ και maximum 300 κατά.

Συντάχθηκε δίχως νομοθετική εξουσιοδότηση από:

τον Τερζή Πέτρο
peterdocs.blogspot.com

Κυριακάτικο ξύπνημα

Αν άλλαζαν κάτι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες θα ήταν απαγορευμένες αντίθετα όσο πιο μαζικές είναι τόσο πιο πολύ συνεισφέρουν στην τόνωση της αγοράς του θεάματος "εξέγερσης" και στο να δίνουνε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας στο αστικό κράτος. Είναι αλήθεια ότι σε απολυταρχικές εκδοχές του αστικού κράτους- βλέπε δικτατορίες-είναι απαγορευμένες. Αυτό γίνεται ώστε να μπερδευτεί η καταπιεσμένη τάξη στο "συναινετικό" αστικό κράτος και να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο πολιτικής εξέλιξης ενώ απλά βρίσκεται σε διαφορετική έκφραση της ίδιας καταπίεσης. Είναι αλήθεια ότι στον "υπαρκτό" σοσιαλισμό επίσης ήταν απαγορευμένες αλλά αυτό έχει να κάνει με την ίδια την φύση της κρατικής καταπίεσης. Είτε στο όνομα του λαού, είτε στο όνομα του φωτισμένου "δικτάτορα" ηγέτη είτε στο όνομα του κόμματος η ειρηνική διαμαρτυρία απαγορεύεται και καταστέλλεται ώστε στα αστικά "δημοκρατικά" κράτη ο πληθυσμός να εκτιμήσει τις ελευθερίες που του παρέχονται και να μην αμφισβητήσει ποτέ με πιο δυναμικό τρόπο την ίδια την ουσία της ταξικής καταπίεσης του κράτους.

Οι γενικευμένες κινητοποιήσεις ανθρώπων σε όλο τον κόσμο την τελευταία χρονιά έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική έκφραση, αιτήματα, πολιτικό περιεχόμενο αλλά έχουν ένα κοινό σημείο, είναι φαινομενικά ακηδεμόνευτες από κάποιο υπαρκτό κομματικό μηχανισμό. Η ελληνική πρωτοτυπία της απέχθειας προς τα εργατικά σωματεία και συνδικάτα και προς τον οργανωμένο αναρχοσυνδικαλισμό και την βία σαν κοινωνική αυτοάμυνα έχει τις ρίζες της στη πετυχημένη προπαγάνδα-μετά τον εμφύλιο και μετά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ-εναντίον της ταξικής πάλης. Αυτό ήταν ίσως η μόνη κληρονομιά του Θατσερισμού που "επιασε" τόπο γιατι σε ολα τ'αλλα η Μαργαρίτα τάκανε θάλασσα, παρέδωσε μια Βρεττανία χρεωκοπημένη εναν πληθυσμό σε απογνωση και μια παγκόσμια σκηνή θύμα του αδίστακτου ιδιωτικού τομέα οπως περιγράφεται πολυ γλαφυρά στο βασικό μυθιστόρημα καταγγελία του θατσερισμου του Κοου "What a carve up!"
Υπάρχουν δύο πλευρές στην παγκόσμια αναταραχή. Η μια είναι τα δημόσια χρέη και η ατομική οικονομική "αποτυχία" των ανθρώπων μέσα στον καπιταλισμό να ζήσουν το "αμερικάνικο" ονειρο, η έστω να ζήσουν κάτι απο αυτά που τους υπόσχονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις με την εικόνα της ευμάρειας που ολες ανεξαιρετα εκπέμπουν. Η άλλη είναι η ελλειψη ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας που σε εξεγερσιακό επίπεδο και εφόσον είναι ψηλά στην ατζέντα των αιτημάτων είναι εγγυημένα πιο πολιτικό αίτημα και έχει μεγάλες πιθανότητες να κρατήσει τον κόσμο στους δρόμους περισσότερο από την πρώτη πλευρά. Ο συνδυασμός τους δεν είναι γενικά πρόβλημα αλλά αν δεν εμπεριέχει τον απαραίτητο όρο της ταξικής σύγκρουσης κινδυνεύει να εξελιχτεί σε ένα ευρύ μεν κίνημα με ελάχιστους κοινούς στόχους και το σπέρμα της προδοσίας και του συμβιβασμού μέσα στις τάξεις του.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος ούτε το μεγαλύτερο ούτε και το ψηλότερο στη παγκόσμια σκηνή έδωσε τη δυνατότητα στον παγκόσμιο καπιταλιστικό σχεδιασμό να χρησιμοποιήσει την πολιτική σκηνή, την ελληνική κοινωνία και την σύγχρονη κατάληξη της ελληνικής οικονομίας χάρη στις εντολές της ΕΕ για εγκατάλειψη κάθε παραγωγής και παράδοση στην νάρκη της κοινωνίας "κατανάλωσης" σε μιά "πιλοτική" επίθεση εναντίον εργατικών δικαιωμάτων παγκόσμιας αποδοχής μέσα απο την πρόφαση των οικονομικών προβλημάτων. Με κακά μαθηματικά και καμμιά λογική κανένας δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως αλυσοδένοντας ανθρώπους πληρώνεις χρέη. Οι μειώσεις μισθων συντάξεων και οικονομικών ευεργετημάτων μπορούσαν να γίνουν κατανοητοί απο έναν θιασώτη του καπιταλισμου και του νεοφιλελευθερισμου σαν προσπάθειες μείωσης των κρατικών δαπανών αλλά οι μάσκες επεσαν οταν επεκτάθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Το παραμύθι της "ανταγωνιστικότητας" που πουλήθηκε για να δικαιολογήσει αυτές τις μειώσεις δεν εξηγεί γιατί "ανταγωνιστικές" οικονομίες σαν της Κίνας και της Ινδίας ταίζουν με απελπισμένους μετανάστες την παγκόσμια αγορά εργασίας και γιατί μετά απο κάθε απολυση η μειωση μισθών σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί υφεση ανεργία δυστυχία πτώση της αγοράς και εσωτερίκευση της κοινωνίας συνοδευόμενη απο ξενοφοβικά αντανακλαστικά και άνοδο του ρατσισμού.

Το άλλο παραμύθι της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων μέσα από ένα ελαστικό πλαίσιο εργασίας κακές αμοιβές απουσία ασφάλισης και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεν εξηγεί γιατί στην ελλάδα του 50 και 60 με τους περίφημους μισθούς 3060 δρχ το μηνα δεν προσελκύσαμε ΚΑΝΕΝΑΝ σοβαρό επενδυτή για πολλές δεκαετίες. Αυτό που γινόταν και τότε και τώρα με αυτά τα πακέτα αθλιότητας βγαλμένα μέσα απο τους χειρότερους εφιάλτες του Ντίκενς ηταν και ειναι το καλοτάισμα μιας ανθηρότατης πανίσχυρης εγχώριας αστικής τάξης με τεράστιες καταθέσεις στο εξωτερικό και παγκόσμια πρωταθλήτρια φοροδιαφυγής που έχει στη τσέπη της σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού καπιταλισμού σαν αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου είναι το ψηλό εθνικό φρόνημα των κατοίκων που την πλουτίζουν. Αυτό τόχει πετύχει οικειοποιούμενη και φαλκιδεύοντας αγώνες του πληθυσμου για κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση που τους έχει εντάξει με κατάλληλη χορηγία ιστορικών συγγραμμάτων στο "εθνικό" πλαίσιο απονευρώνοντας και πολτοποιωντας τα ταξικά τους χαρακτηριστικά. Ετσι κινητοποίησεις των "Ελλήνων" γινονται γρήγορα πολυ δημοφιλείς και αποκτούν τεράστια κοινωνική απεύθυνση γιατι το συλλογικό θυμικό δεν θέλει να ξέρει οτι τη μεγαλύτερη ληστεία εναντίον του την έχουν κάνει πρώτα Ελληνες και κατόπιν ξένοι. Το συλλογικό θυμικό του πληθυσμού που λατρεύει την "ελληνικότητα" του οπως τοσο πετυχημένα την διδάχτηκε στο σχολείο και την απολαμβάνει στον Χολυγουντιανό Κινηματογράφο φουσκώνοντας σαν γαλοπουλα απο εθνικη υπερηφάνεια αγνοεί η προσποιείται οτι το κεφάλαιο δέν έχει πατρίδα οπως ακριβώς και η καταπιεσμένη τάξη. Η καταπίεση,η οικονομική εξαθλίωση η στέρηση της ελευθερίας και η άρνηση στην ευτυχία είναι τοσο παγκόσμιες που μόνο κοιμισμένα κομμάτια της κοινωνίας μέσα απο την εθνικιστική ρητορική δεν το βλέπουν.

Το τρίτο παραμύθι και όπλο του κεφαλαίου είναι η λεγόμενη "κοινωνική στόχευση" ένα μοντέρνο εργαλείο παραλλαγή του παλιού γνωστού "διαίρει και βασίλευε". Η Κοινωνική στόχευση είναι η τεχνική να στρέφεις κάποια κομμάτια της καταπιεσμένης κοινωνίας εναντίον άλλων και μάλιστα οταν τα τελευταία αγωνίζονται για βελτίωση της θέσης τους. Αυτό το εργαλείο δουλεύει πάρα πολύ αποτελεσματικά στην Ελλάδα γιατί υποστηρίζεται απο μιά πραγματικότητα που λέγεται "πελατειακό" κράτος. Ετσι οσοι δεν ειναι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτοιμοι να αποδώσουν την αιτία της δυστυχίας τους σε αυτούς. Οσοι είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θεωρούνε προνομιακή ιδιότητα το δημόσιο του υπαλλήλου και οσον αφορά την μονιμότητα και οσον αφορά τις αμοιβές του. Ταυτόχρονα ομως οσοι είναι ιδιωτικοι υπάλληλοι θεωρούνε και τους νταλικέρηδες προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων και ολοι μαζί νομίζουν το ίδιο για τους ταξιτζήδες. Σε μια συνέχεια της σουρεαλιστικής τρικυμίας στον εγκέφαλο των εργαζόμενων ολοι μαζί θεωρούνε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους τραπεζών σαν ιδιαίτερα προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων με ψηλες αμοιβές και ισχυρά ασφαλιστικά και στεγαστικά ταμεία. Οι αυτοαπασχολούμενοι οταν ηρεμήσουν και χορτάσουν τρώγοντας πεντε -δεκα δημόσιους υπαλλήλους ανακαλύπτουν τον εχθρό στους μετανάστες που προσφέρουν φτηνότερη εργασία αδυνατώντας να εξηγήσουν τι τους ενοχλεί τελικά..η ακριβότερη εργασία του δημόσιου υπάλληλου η η φτηνότερη εργασία του μετανάστη? Το τελευταίο επιχείρημα αυτής της ζαλισμένης απο την προπαγάνδα τάξης ειναι "τον δημόσιο τον πληρώνω εγώ ενώ οι ιδιώτες παράγουν τον δικό τους πλούτο" Αυτο ειναι και το τέλος της λογικής, εδω ζαλισμένοι παραμιλώντας και εχοντας απομακρυνθεί απο κάθε πραγματικότητα δεν βλέπουνε η κάνουν πως δεν βλέπουνε οτι απο τοτε που επινοήθηκε η οικονομική ασυλία αυτου που λέγεται Ανώνυμη Εταιρεία ΚΑΝΕΝΑΣ ιδιώτης δεν ρισκάρει δικά του χρήματα για να ανοίξει η να επεκτείνει τις δουλιές του. Ολοι δουλεύουνε με δικά μας χρήματα μέσα από τραπεζικά δάνεια. Γιατι τα τραπεζικά δάνεια ειναι δικά μας χρήματα? Γιατι εκτός απο τις καταθέσεις -οσων εχουν πλεον καταθεσεις- οι τράπεζες επιβιώνουνε μέσα απο κρατικες εγγυήσεις που ειναι δικά μας χρήματα.
Εχοντας πετύχει το παγκόσμιο κεφάλαιο και τη διαίρεση και τον αποπροσανατολισμό και τον φοβο της καταπιεσμένης τάξης την εγκυτιώνει σε ανώδυνες διαμαρτυρίες εκτόνωσης για να αποφύγει τη τελική αναμέτρηση. Αναμέτρηση που ιστορικά ποτέ δεν πέτυχε να αποφύγει απλά εβρισκε τρόπους να επανακάμπτει. Αναμέτρηση που αν δεν αναιρεί τον λόγο υπαρξης του κεφαλαίου που ειναι η συσσώρευση υπεραξίας απο παραγωγή και δεν εξουδετερώνει τους μηχανισμούς καταστολής του δεν θα είναι ποτέ νικηφόρα για την κοινωνία. Η ολική ελευθερία απο την οικονομική εξάρτηση και την πνευματική υποταγή που αυτή προκαλεί δεν μπορεί να είναι αντικείμενο θεάματος και δεν μπορεί να ερθεί μέσα απο χιλιοπαιγμένες κακές κασέτες "αυτοβελτίωσης" "αυτοκριτικής" "ειρηνικότητας" "κοινωνικής συμπλευσης με τους καταπιεστες" και αλλά τέτοια περσινά ξινά σταφύλια. Οποιαδήποτε προσωπική η ατομική βελτίωση του υποκείμενου της εξέγερσης δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς την συλλογική δράση και οποιαδήποτε συλλογική δράση δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς τις απαραίτητες προσωπικές επαναστάσεις και ξεπέρασμα του υποδουλωμένου "εγώ" που μας έχει διαμορφώσει το κράτος.

Η πρώτη αντίδραση ενος βαρυποινίτη μόλις του ανοίξουν τη πόρτα της φυλακής του είναι να πάει προς τα πίσω τυφλωμένος απο το πολύ φως και απο το φοβο μπροστά στην ελευθερία, εμείς ειμαστε βαρυποινίτες που πρέπει μονοι μας να ανοίξουμε αυτή τη πόρτα έχοντας ηδη μέσα μας τους ιδιους φόβους...


Αναδημοσίευση από : Marx Factor

Συγκλονιστικό κείμενο..........

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι.

Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο.
Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας.
Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς.

Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα. Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera.

Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος.

"Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος.
"Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα" μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή.

Δεν είναι κουκουλοφόροι.

Δεν πετάνε πέτρες.

Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά - μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει.

Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά.
Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα.
Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν.
Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή.

Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος - ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι - και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου.

Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη.
Ένιωσα τον φόβο του θανάτου.
Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα - έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ.
Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1.Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί ;
Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.

2.Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος ; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων.
Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι.
Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.
Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο.
Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.
" Τα μάζεψαν άρον - άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.

3.Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος ; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω.
Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.
Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι:
"Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"

4.Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;

5.Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή:
Γιατί με χτυπήσατε;
Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας.
Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση.
Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής.
Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα.
Με κοιτούσε μες στα μάτια.
Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα.

Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει:
"Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε".
Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε.
Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την... "παρεξήγηση".
Παρεπιπτόντως:

Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν.
Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.