Γκρίζα Πολιτεία!

Αθήνα και επίσημα πλέον η πόλη φάντασμα.Η πόλη που παρακολουθεί Τρέμη και δεν βγαίνει να περπατήσει στην Ερμού.Η πόλη που προτιμάει το facebook από το ουίσκι στο μπαρ.Η πόλη που προτιμάει το γκρίζο από το πράσινο.Δύσκολοι καιροί σαφώς.Όταν πλέον μας κυβερνάνε και επίσημα οι τράπεζες και τα τσιράκια της Goldman Sachs,και καθημερινά ζούμε το δράμα έξοδος από το ευρώ εκεί πάει η κατάσταση.Θλίψη.Απογοήτευση.Όμως ας προσπαθήσουμε μέσα από το σκοτάδι να δούμε και λίγο φως.Κάπου θα υπάρχει.Τοίχο τοίχο άμα πάμε.Ας ψαχτούμε λίγο παραπάνω.Ας μην ακούσουμε το "πουτάνα στην ψυχή" του Οικονομόπουλου αλλά το sun is shining του Bob Marley.Όπως σοφά λέει ένας διανοούμενος της εποχής μας ο Γιάννης Ζουγανέλης.
Δεν θα μας τρελάνουν δεν θα μας αποδιοργανώσουν είναι ανίκανοι να μας διαλύσουν.Έχουμε ο ένας τον άλλον.Πρέπει να βρεθούμε μεταξύ μας οι άνθρωποι.Να εφαρμόζουμε την δημιουργικότητα μας. Να ενεργήσουμε,με γνώμονα το δίκαιο.Οι ιδεολογίες δεν πτωχεύουν όταν ισορροπούν ανάμεσα στην αλήθεια τον σεβασμό στον αδύνατο,τη πίστη στη πατρίδα το πολιτισμό. Ο καπιταλισμός αυτοαναιρείται,και όσοι τον στηρίζουν μισούν τους λαούς.Οι πολίτικοι διαπραγματεύονται συμφέροντα λίγων.Να προσέξουμε τις επιλογές μας,να δείξουμε τη δύναμη μας να τρομάξουν οι σιδεροθωρακισμενοιΚαι ας συνεχίσουμε στο ίδιο μήκος κύμματος με τραγουδάκι.Από Ψυχόδραμα.Που βάζει το μυαλό μας στην διαδικασία της σκέψης.Το τραγούδι λέγεται Γκρίζα Πολιτεία.
Τελικά δεν ήταν μια υπόθεση ρουτίνας όπως πίστευα τότε.Τελικά και ο διευθυντής και τα παιδιά με τα πόδια πάνω στα γραφεία, όταν γέλαγαν μαζί μου ήταν γιατί βλέπαν μακρυά..Όχι όμως τόσο μακρυά όσο εκεί που πρόκειται να φτάσω εγώ τώρα..Γλυστράς μέσα σου και είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο.Κι αν κρατάς την αναπνοή σου και πηγαίνεις χωρίς να αντιστέκεσαι, θυμάσαι όλους αυτούς που έκαναν το ίδιο πριν από εσένα, όλους αυτούς που πέταξαν στο κενό κάτω από ένα λευκό αλεξίπτωτο.Ένα μάτσο κορόιδα και χαμμένους χωρίς μέλλον, δουλειά και ηλικία που κυνηγάν ακόμα ένα όνειρο με γυναικείο όνομα....Θα'χω λοιπόν καλή παρέα απόψε.. Ζωή φυτρώνει μέσα από το άψυχο τσιμέντοκαμμένη γη μετά το πέρασμα του μαύρου δράκουτο μέρος που άλλοτε ξεχείλιζε ζωή, κοιτάς τώρα τοπίο θανάτουτο χειρότερο όνειρο που είδαν ποτέ τώρα σ'επισκέπτεταικάτω από στολές κι άστρα κρύβεται, ανθρώπου μορφή πήρεπίσω από έδρανα καβατζωμένος να επιβάλλεται ύπουλα γιαψυχολογικό πόλεμο εκπαιδευμένος άριστα ματα εδάφη που όλοι στεκόμαστε σείονταιη ατμόσφαιρα μαρτυρά τη ψευτιάη καρδιά κι ο νους μας πάλι όπως ποτέ άλλοτε κάτι κάποιοι ψυλιάζονταικι άλλοι πρέφα το διάβολο πήρανξέρουν πως ανθρώπινα πάθη φωλιάζεικι ανάλογα μεταλλάσσεταικάθε από μέταλλο, όπλα, χρήμα μ'αίμα βαμμένογεννά καταστολής μέσα με προσωπικό κι υπηρέτεςνεκρές συνειδήσεις, αφέντες κι άντρεςο δράκος διψά για ψυχές κι ειδικά για αυτές που είναι αμόλυντεςκατατάσσομαι στον υπόγειο σταθμόμας αποκαλούν αλλιώς άγρυπνες οντότητεςχωμένοι σ' αβύσσους που φως δε φτάνεισε κορυφές που η έλλειψη οξυγόνου ίσως να τρελάνειμικρόφωνο κρατώ σαν φακό μες στο άπλετο σκότοςγια το επόμενο βήμα μου το ελάχιστο φωςπάσχει απ'το φαινόμενο domino, μείνουμε όλοι εκτόςανέλπιδος ρεαλισμός κι όποιος ποζάρει είναι περιττόςτώρα απ'τη λυρική μου κάνει να κείτεται νεκρός...

χαμένοι νόμοι, ενοποίηση, κόσμος φθοράςσκοτώνει μια γενιά που άνθισε μέσα στην ύπνωσηαγχόνη που σφιχτά τυλίγει το λαιμόστοιχειωμένα χαλάσματα και tethraμάστιγα, λιωμένη κόλαση σ'ένα κουτάλισφαίρα χωμένη στη θαλάμηπανικός, πλεκτάνη, μια φορά μονάχα φτάνειπούστης, μπάσταρδος κι αλάνισε τρελό χορό, σκόνη, κυνήγι δράκουφόβος, όλεθρος, θανατικές ποινές μπροστά στο πέρασμαφωνές που σε καλούν μες στη διάσπασηηρεμιστικών ακόρεστη κατάπωσηωδή στη νεκρανάσταση, φιάλες αίμα, άσπρες κόρεςγάγγραινα, πληγές, σάπιες επάνω σε ψυχέςαϋλες μορφές και ανασήστασηστη διαστροφή φονιάδες μέσα στα καλντερίμιαένα στρες, εικόνες βίαςεναρμονισμός στο κόσμο των δαιμόνωνόραμα εκτός συνόρων, ψύχωσημικρόφωνα και υπογραφές στη σιωπηλή εξέγερσηενέσιμη ουσία, ξένη μες στη γκρίζα πολιτεία,ξένη μες στη γκρίζα πολιτεία, ξένη μες στη γκρίζα πολιτεία...

ζωή φυτρώνει μέσα απ'το άψυχο τσιμέντο μόνηπροκαλώντας πόνο ψάχνοντας το αντίδοτο που το σκοτώνειμόνο φόνοι, μέσα από χέρι που χαρτιά διπλώνειμα τι να πεις για κάποιον άνθρωπο που ακόμα και την ίδια του μάνα σπρώχνειρε στο κάτω-κάτω βρώμικοι είμαστε όλοιμέσα στην βρώμικη πόλη, κινούμενη ασθένειαμισάνθρωποι ζουν βολεμένοι σαν κώλοι καβατζωμένοιαν έχεις κομμάτι μυαλό μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνειπαραμένω εκείνος που απ'τα λάθη του ακόμα μαθαίνεικάθε βήμα που με πάει προς τα πίσω ίσον μια ακόμα μέρα χαμένηεδώ που ο δυνατός επικρατεί, βλέποντας τον αδύναμο να πεθαίνειέχω τόσα πολλά να σκεφτώ για μένακι επιπλέον ε να δω πως θα κρατήσω ψυχραιμία'βαλαν το λυκο να φυλάει τα πρόβατα στη χώρα μουτον λένε αστυνομία, με χρώματα μπλεεξαπλώνεται σα γαμημένη επιδημίαχαρακτηριστικό της εποχής είναι η αλαζονίαβουτιά στη παρακμή κάθε λανθασμένη πορείαγκρία κτίρια, επήρεια, διαδρομές με διπλοχτυπημένα εισητήριαένα στα δεκα εκατομμύρια ίσον τίποτακι οπωσδήποτε μουλωχτοί που κινούνται ύποπταπαντού γύρω μας αξιοπρέπειας καρκίνωματο αφήνω, μα θα σκάσω μύτη κάποια στιγμή εκρεμμεί ξεπλήρωμαμε νόμους που δεν αναγράφονται πουθενά εξοικειωμένοισε στενά που συχνά θυμίζουν λαβύρινθο χωμένοιείναι το μη αναμενόμενο, γρίφος γι'αυτόν που δεν το περιμένειμην αφήσεις να γίνει αντιληπτό λοιπόν πως το χέρι σου τρέμει και φοβάσαιχωλένει κάθε κίνησή σου, παύεις να λειτουργείς, δεν θυμάσαιεξαπατάσαι, κάποτε κάπου χάθηκες, μα τώρα να 'σαι και πάλιτο στρες προσπαθείς να αποβάλλεις, μέσα απ'τη κρεπάλη τυφλό κήρυγμαδε ψάχνω στήριγμα, μου φτάνει που έχω πάνω απ'ολα εμένα,πάνω απ'ολα εσένα, πάνω απ'τα κεφάλια μας υψώνονται πολυόροφαασφυκτικά στιβαγμένα το φως δε περνάεικάτω απ'τις στέγες τους δρόμους το σκοτάδι κρατάειασήμαντος σα να 'σουνα σκουπίδι αν βρεθείς κατω το πλήθος σε πατάει αλήπητακαι προσπερνά δίχως καν να κοιτάει πίσωκι ίσως να μην επιθυμίσω κάποια πρόσωπαπου θέλω απ'τη μνήμη να σβήσωστην ηχορύπανση διαρκώς τα νεύρα σπάνεθλιμμένα βλέμματα που κρεμασμένα απ'τις σκαλωσιές μας κοιτάνεμοιάζουν πουλιά που χρόνια τώρα φυλακισμένα έχουν ξεχάσει να πετάνεψάχνοντας αγάπη εδώ που ζεις χάνεις το χρόνο σουστα δύσκολα καταλαβαίνεις πως πάντα είσαι μόνος σουεσύ και το άχρωμο τοπίο σου, εσύ, ο εαυτός σου κι η ψεύτικη εικόνα σουπριν ξαπλώσεις μες το φορείο σου..