Happy Christmas ?

Υποκρισία,δηθενιά,ψευτιά,ποζεριά.Μην απορείτε.Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα-Χριστιανού.Πραγματικά βαρέθηκα και σιχάθηκα να ακούω όλη την ώρα για λεφτά που δεν υπάρχουν αλλά πριν 3 χρόνια υπήρχαν.Θαλασσοδάνεια,νεοπλουτισμός χρόοονια τώρα.Και τώρα δεν υπάρχει σάλιο.Φυσικά δεν είναι όλοι.Αλλά δεν σας φταίει σε τίποτα ο φοιτητής,ο μαθητής που επιθυμεί να ξεκινήσει τώρα την ζωή του,να τον ποτίζετε με μιζέρια και κατάθλιψη.Πόσες κλωτσιές να φάει αυτή η γενιά;;

So this is Christmas
And what have you done
Another year over
A new one just begun
And so this is Christmas
I hope you have fun
The near and the dear ones
The old and the young

A very merry Christmas
And a happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

And so this is Christmas (War is Over, if you want it, war is over now)repeat with verse
For weak and for strong
The rich and the poor ones
The road is so long
So happy Christmas
For black and for white
For yellow and red ones
Let's stop all the fight

A very merry Christmas
And a happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear

And so this is Christmas (War is over, if you want it, war is over now) repeat with verse
And what have we done
Another year over
And a new one just begun
And so this is Christmas
And we hope you have fun
The near and the dear ones
The old and the young

A very merry Christmas
And a happy New Year
Let's hope it's a good one
Without any fear
War is over, if you want it
War is over now

Merry Christmas

Στην -number 2011- μπότα του Άι-Βασίλη

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Φέτος είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δυσκολεύτηκα να πάρω χαρτί και μολύβι για να σου γράψω αλλά εν τέλει τα κατάφερα. Φέτος τα χριστούγεννα δεν τα περίμενα με πολύ χαρά. Δεν ξέρω τι γίνεται σπίτι μου Άγιε Βασίλη αλλά τους τελευταίους μήνες ο μπαμπάς είναι συνέχεια σκεφτικός και εδώ και 1 μήνα δεν ξυπνάει το πρωί για να πάει στη δουλειά. Ο μπαμπάς μου πάντα ξυπνούσε το πρωί με χαρά για να πάει στη δουλειά, έπινε τον καφέ του με ξυπνούσε και μου ετοίμαζε πρωινό αλλά τώρα σταμάτησε να τα κάνει αυτά. Κι όταν μια φορά τον ρώτησα “γιατί” αυτός έσκυψε το κεφάλι. Ο μπαμπάς μου , Άγιε Βασίλη, ποτέ του δεν έσκυβε το κεφάλι. Μου έλεγε μάλιστα : “Ποτέ σου μην σκύψεις το κεφάλι”. Αλλά αυτός έσκυψε το κεφάλι. Τι γίνεται δεν μπορώ να καταλάβω. Η μαμά μου Άγιε Βασίλη εδώ και 1 μήνα λείπει όλη τη μέρα από το σπίτι. Παλιά, Άγιε Βασίλη, η μαμά μου όταν ξυπνούσα ήταν στην κρεβατοκάμαρα αγουροξυπνημένη, πήγαινα εκεί και ξάπλωνα μαζί της και αργότερα έφευγε το μεσημέρι και γυρνούσε νωρίς το βράδυ . Γυρνούσε με φιλούσε, με ρωτούσε πως πήγα στο σχολείο, μου ετοίμαζε το βραδινό, τρώγαμε όλοι μαζί, με έβαζε για υπνο και κοιμώμουν. Τώρα ξυπνά πολύ πρωί, κι όταν πάω να ξαπλώσω δίπλα της εκείνη δεν είναι εκεί. Όταν πήγα την πρώτη φορά και δεν την είδα στο κρεαβάτι ρώτησα τον μπαμπά που είναι και εκείνος πάλι έσκυψε το κεφάλι. Η μαμά μου επιστρέφει σπίτι κουρασμένη κάθε βράδυ και πολλές φορές κοιμάται χωρίς να της πω τι έκανα στο σχολείο. Αλλά Άγιε Βασίλη χαίρομαι γιατί γυρνά με την αγκαλιά της γεμάτη από ψωμιά. Τόσα πολλά ψωμιά. Ούτε σε φούρνο να δούλευε.χαχαχα

Άγιε Βασίλη τον τελευταίο καιρό τα πράγματα αλλάξανε. Αλλά εμένα δε μου αρέσει έτσι. Θέλω τον μπαμπά να ξυπνάει το πρωί και να φτιάχνει καφέ και να ξυπνάω από τον ήχο της καφετέριας και να μου κάνει πρωινό. Θέλω τον μπαμπά μου να πηγαίνει στη δουλειά γιατί όταν δε δουλεύει σκύβει το κεφάλι. Θέλω τη μαμά μου να είναι σπίτι το πρωί και να μπαίνω κάτω από τη ζεστή της κουβέρτα το πρωί και να μου χαϊδεύει την πλάτη. Δε θέλω να λείπει όλη μέρα γιατί Άγιε Βασίλη, την αγαπάω τη μαμά μου. Άγιε Βασίλη μη μου φέρεις τίποτα φέτος. Άσε που και να ζητούσα δε θα μου έφερνες γιατί δεν ήμουν πολύ καλό παιδί φέτος. Γιατί μια φορά, Άγιε Βασίλη, είδα μια κυρία στο δρόμο να τις πέρνουνε τη τσάντα κάποιοι και δεν είπα τίποτα. Καθόμουν και κοιτούσα Άγιε Βασίλη.

Άγιε Βασίλη φέτος θέλω να μου κάνεις το σπίτι μου όπως ήταν πριν. Σε περιμένω και σ'ευχαριστώ.
Ανδρέας
------------------------------------------------------------------------------------------------
Άγιε Βασίλη,

Μη ρωτήσεις γιατί σου γράφω, μάλλον η απόγνωση μου είναι τόσο μεγάλη, ίσως να φταίει και το ουίσκι. Δεν αντέχω άλλο. Η κατάσταση τον τελευταίο μήνα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Έχω μια αξιοπρέπεια που κάθε μέρα πληγώνεται. Δεν με υπολογίζει κανείς πια και οι μέρες της ζωής μου παιρνούν. Φοβάμαι πως θα έρθει ο καιρός που θα με δουν να σκύβω το κεφάλι. Θεός φυλάξοι. Μετά την απόλυση μου η γυναίκα μου, που λες, έπιασε δεύτερη δουλειά. Δουλεύει στο φούρνο της γειτονιάς κι εγώ πάω τον Ανδρέα στο σχολείο από τον άλλον δρόμο. Κρυφτούλι παίζουμε Άγιε, κρυφτούλι. Δε θέλω να καταλάβει το παιδί ότι είμαστε στενά. Δε θέλω να καταλάβει τίποτα. Θα αλλάξουν οι καιροί, θα περιμένω μέχρι να αλλάξουνε. Θα βρω δουλειά, θα φύγει η κρίση. Δε φοβάμαι. Μάλλον όχι, φοβάμαι. Φοβάμαι μην καταλάβει το παιδί τίποτα. Το παιδί Άγιε Βασίλη, το Παιδί. Δεν μπορώ να βλέπω το πρωί στο πρόσωπο του τα σηκωμένα φρύδια του όταν βλέπει άδειο το κρεβάτι της γυναίκας μου. Οι πρώτες μέρες ήταν βασανιστικές. Αφότου η Εύα δούλευε στο φούρνο ο μικρός πήγαινε κάθε μέρα στην κρεβατοκάμαρα όλο και πιο απαισιόδοξος. Και εκείνη τη στιγμή που γυρνά και με κοιτάζει αμίλητος και γεμότα απορία θέλω να ανοίξει η γη στα 2. Τώρα πια δεν πηγαίνει γιατί ξέρει τι θα αντικρίσει. Δε θέλω ο γιος μου να μην θέλει τα πάντα. Δε θέλω να καταλάβει τίποτα και το άτιμο ρε γαμώτο είναι πολύ έξυπνο. Από μένα το πήρε αυτό!χαχαχα

Αυτή η νύχτα μάλιστα Αγιε Βασίλη είναι η πρώτη μετά από 40 χρόνια που πιστεύω σε σένα. Μάλλον όχι δεν πιστεύω. Αυτή η νύχτα Άγιε Βασίλη είναι η πρώτη μετά από 49 χρόνια που ελπίζω σε σένα. Θέλω από σένα να βάλεις τα δυνατά σου για να μην καταλάβει τίποτα ο μικρός. Όσο αυτός είναι καλά δε θέλω να μου φέρεις τίποτα.

Με αγάπη
κος. Διαμαντής
------------------------------------------------------------------------------------------------
Φίλτατε Άγιε Βασίλη,

Τόσα χρόνια σε κάλυπτα, φαινομενικά, πραγματικά, οικονομικά και όλα τ ασε -ικά. Τώρα ήρθε η ώρα να ανταποδώσεις τη χάρη. Δεν ξέρω αν Άγιε Βασίλη γνωρίζεις(προφανώς και θα γνωρίζεις αφού είσαι Άγιος) ότι έπιασα δουλειά και σε φούρνο. Δουλέυω σε σούπερμάρκετ, δουλεύω και σε φούρνο. Τρέχω σαν το σκυλί, δε βλέπω το γιο μου όσο θέλω, γίνομαι χίλια κομμάτια και κάθομαι και ανέχομαι αυτήν την κατάσταση. Με έχουν φέρει στο Αμήν αλλά κάθομαι και βλέπω. Αναζητώ τη χαμένη μου αξιοπρέπεια. Μάλλον όχι δεν μπαίνω καν στον κόπο να την αναζητήσω. Κάθομαι και κοιτάω. Βασικά δεν κάθομαι γιατί μονίμως τρέχω, άρα μόνο κοιτάω χαχαχα.

Με εξευτελίζουν κι εγώ δε σέβομαι τον εαυτό μου οπότε αυτά τα Χριστούγννα Άγιε Βασίλη, όταν έρθεις μη ξεχάσεις να μου φέρεις τον αυτοσεβασμό μου.

Με προσδοκία
Εύα

Ντροπή κι αίσχος στην ελληνική τηλεόραση

Το φαινόμενο του επιπέδου της ελληνικής τηλεόρασης το βιώνουμε χρόνια τώρα με εκπομπές που υποβαθμίζουν την ανθρώπινη νοημοσύνη. Ποικίλα προγράμματα πέρασαν απ' τα βλέφαρα των τηλεθεατών,αποσπώντας πολλές φορές αξιοπρόσεκτα ποσοστά τηλεθέασης,ανάξια του περιεχομένου τους. Έτσι λοιπόν, το μέσο αυτό ενημέρωσης σιγά σιγά απέκτησε άλλο στόχο πέραν του αρχικού (ενημέρωσης), εκείνον της τέρψης και ψυχαγωγίας. Ολοένα και περισσότερο αποκτούσε μορφή κοινωνικού αποχαυνωτισμού, εξυμνώντας μέσω των προβαλλόμενων εκπομπών, το εύκολο χρήμα σε συνδυασμό με την υποβάθμιση της ανθρώπινης νοημοσύνης και του εξευτελισμού

Έτσι,ύστερα από χρόνια παρατηρήθηκε σταδιακή απαξίωση των εκπομπών αυτών οδηγώντας τους τηλεοπτικούς παράγοντες σε αδιέξοδα και άκαρπη σπατάλη κεφαλαίων. Όλα έδειχναν ότι η κοινωνία είχε σιχαθεί όλον αυτόν τον "υπορεαλισμό", την ψευτοκουλτούρα και την παραπληροφόρηση κι ότι άρχιζε να συνειδητοποιεί και να αντιλαμβάνεται το πραγματικό πρόσωπο της τηλεόρασης και την απόκλισή της από όσα εκπροσωπούσε.
Πρόσφατα,διάβασα ότι ο ΑΝΤ1 ετοιμάζει καινούργιο τηλεοπτικό σόου με την ονομασία "Fab5", με πρωταγωνιστές "προσωπικότητες" όπως Ηλίας Ψινάκης,Τρύφων Σαμαράς, Λάκης Γαβαλάς, Καπουτζίδης και άλλοι. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι: "Πόσες μούντζες πρέπει να φάνε όλοι αυτοί οι τηλεοπτικοί παράγοντες για να καταλάβουν επιτέλους ότι μας αφήνουν παγερά αδιάφορους οι τηλεοπτικές κομπίνες τους; Ότι δεν υπάρχει τίποτα μα ΤΙΠΟΤΑ απολύτως που να μπορούν να προσφέρουν πνευματικά όλοι αυτοί οι ψευτοδιάσημοι; Ότι πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για τις πούδρες του κ.Γαβαλά, τις τρίχες του κ.Σαμαρά,τους συντρόφους του κ.Ψινάκη και τα υπόλοιπα κουτσομπολιά της show biz;" Προσωπικά, η απογοήτευση μου είναι μεγάλη, αφού σε τέτοιες εποχές όπου αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του το φαινόμενο της μετανάστευσης κι όπου το χρέος της Ελλάδας μοιάζει αδύνατο να εξοφληθεί, γίνονται τέτοιες σπατάλες σε ανούσια τηλεοπτικά shows.
Όλα αυτά με κάνουν να απορώ λοιπόν για τη φύση του ανθρώπινου γένους। Έχει αρχίσει όντως να "ξυπνάει" όλος αυτός ο κόσμος ή είναι αργά πλέον; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο δεν υπάρχουν αντιδράσεις, το φαινόμενο αυτό θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμα υποβαθμίζοντας ολοένα και περισσότερο τη νοημοσύνη μας, το μορφωτικό μας επίπεδο και τον πολιτισμό που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Διότι πολιτισμός είναι η ίδια η κοινωνία κι όσα αυτή κάνει για να κερδίσει ένα καλύτερο, ελπιδοφόρο μέλλον. Ξυπνάτε λοιπόν ρε...

Παρατήρηση: Περισσότερες αδερφάρες δε μπορoύσαν να χωρέσουν σε μια εκπομπή. Και πριν 2-3 χρόνια έκοψαν τον Μπομπ Σφουγγαράκη επειδή περνούσε ομοφυλοφιλικά μηνύματα όπως λέει κι ο Μπραφ. Εύγε στο Ε.Σ.Ρ.

Ιωσήφ Μάντζαρης (Ο Χρόνος της Παρακμής)

Ντροπή στην κυβέρνηση!

Σε κοινή ανακοίνωσή τους ΠΟΣΠΕΡΤ και ΠΟΕΣΥ ζητούν να μην εγκριθεί το νομοσχέδιο στο υπουργικό συμβούλιο που άμεσα οδηγεί στο κλείσιμο της ΕΤ 1.Επίσης σε έκτακτη γενική συνέλευση των δημοσιογράφων της ΕΡΤ, εγκρίθηκε ψήφισμα, στο οποίο αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: «Απορρίπτοντας τη λογική των απολύσεων και του προθαλάμου τους την εργασιακή εφεδρεία, αντιδρώντας στη συνεχή καταρράκωση της εργασιακής μας υπόστασης και αξιοπρέπειας και στην οικονομικής μας εξόντωση, αποφασίσαμε:1. Η γενική συνέλευση των δημοσιογράφων να παραμείνει σε λειτουργία επ’ αόριστον2. Τη συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα με ευθύνη την δημοσιοποίηση των αποφάσεων της συνέλευσης, τις επαφές με τους υπευθύνους και τα συνδικαλιστικά μας όργανα.3. Να συμμετάσχουμε στις κινητοποιήσεις της ΠΟΣΠΕΡΤ για συνέχιση της λειτουργίας της ΕΤ1 εκτιμώντας το κλείσιμό της ως πρώτο βήμα για την ολοκληρωτική αποδόμηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης υπηρετώντας ιδιωτικά συμφέροντα.4. Η εργασιακή εφεδρεία αποτελεί απροσχημάτιστη επέμβαση, αλλοίωση της φυσιογνωμίας της ΕΡΤ, και εκβιασμό προς τους «τυχερούς» εναπομείναντες να λειτουργήσουν ως πειθήνια όργανα των αποφάσεών τους. Η εξηρτημένη ενημέρωση θα συνεχιστεί χωρίς προσκόμματα.5. Να μην επιτρέψουμε την απόλυση των συναδέλφων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που μόλις πριν από λίγους μήνες κρίθηκαν από τους «θύτες» τους ως απαραίτητοι.Οι πολιτικές ηγεσίες και οι εκάστοτε διορισμένες διοικήσεις, αντί να φροντίσουν για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας της ΕΡΤ, να διαφυλάξουν το δημόσιο χαρακτήρα της, να αποκαλύψουν τους πραγματικούς ενόχους που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση υλοποιούν μέτρα προσχηματικής «οικονομίας».Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τόσα χρόνια «χάριζαν» λεφτά σε ημετέρους, ευλογούσαν τις αργομισθίες κολλητών, είναι οι ίδιοι που σήμερα επικαλούνται όλα αυτά για να επιτεθούν χωρίς την παραμικρή κοινωνική ευαισθησία και να υπηρετήσουν για άλλη μια φορά τα πραγματικά τους αφεντικά, τα ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα..Η δημόσια ραδιοτηλεόραση είμαστε όλοι εμείς. Με τα λάθη και τις παλινωδίες μας, αλλά και με τις συγκρούσεις προς όφελος της αντικειμενικής ενημέρωσης. Σιωπήσαμε, απαράδεκτα. Φοβηθήκαμε ή και βολευτήκαμε. Ωστόσο έστω και την ύστατη ώρα αποφασίζουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Η επιχείρηση συκοφάντησης πέτυχε. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να ενημερωθεί με στοιχεία για την πραγματική κατάσταση. Ξέρουμε πως θα μας ξαναεμπιστευθεί μόνο αν φανούμε αντάξιοί της. Θα συστρατευτούμε με όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την κρίση. Οι παλινωδίες και οι καθυστερήσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών αποτέλεσαν τροχοπέδη για καιρό. Δε μπορούμε να περιμένουμε άλλο».

Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Κιτροέφ.

Είναι σπουδαίο να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους σαν τον κύριο Αλέξανδρο Κιτροέφ,ο οποίος υπογράφει το βιβλίο "Ελλάς Ευρώπη Παναθηναϊκός",στο οποίο θα μάθετε χρήσιμες πληροφορίες για την αγαπημένη μας ομάδα,κάτω από ένα κοινωνικοπολιτικό πρίσμα.Μία αυθεντική "Παναθηναϊκή" φωνή και όχι "Παναθηναϊκίζουσα".Σας παραθέτω μερικές χρήσιμες πληροφορίες για τον καθηγητη και συγγραφέα,και παρακάτω την συνέντευξη.
Ο Αλέξανδρος Κιτροέφ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Μετά την απονομή του διδακτορικού του διπλώματος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δίδαξε ευρωπαϊκή και ελληνική ιστορία στο Queens College της Νέας Υόρκης και στο Ωνάσειο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (ΝΥU). Από το 1996, είναι καθηγητής ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Ειρήνης και Παγκοσμιοποίησης του Haverford College στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.

Ο Κιτροέφ ειδικεύεται στη μελέτη της νεοελληνικής συνείδησης και ταυτότητας, ιδίως όπως αυτές εκφράζονται στην πολιτική και την κοινωνία. Έχει συγγράψει τις μονογραφίες, "The Greeks in Egypt, 1919-1937"· "Ethnicity and Class"· "Griegos en Ame'rica"· "Wartime Jews: The Case of Athens"· και "Wrestling with the Ancients: Modern Greek Identity and the Olympics" (το οποίο συνδέει τη νεότερη ελληνική ιστορία με την εξέλιξη του διεθνούς Ολυμπιακού κινήματος, και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές διεθνώς). Επίσης, διδάσκει το μάθημα, "Αθλητισμός και κοινωνία". Τέλος, είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, "Journal of the Hellenic Diaspora".

1)Πείτε μας λίγα λόγια για τον Αλέξανδρο Κιτροέφ;

Γεννημένος στην Αθήνα το 1955 από πατέρα Αλεξανδρινό με καταγωγή Χίο και μητέρα Αθηναία με καταγωγή Κεφαλλονιά, σπουδές στην Αγγλία, θητεία στο Ναυτικό και μετάβαση στις ΗΠΑ το 1986 γιά πανεπιστημιακή καριέρα. Αρχικά για ένα η δύο χρόνια, αλλά.... ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Παντρεμένος με μιά κόρη που μόλις τελείωσε πανεπιστήμιο, ρίζωσα πιά στις ΗΠΑ ωε πανεπιστημιακός με ειδικότητα Νεολληνική ιστορία.

2)Μιλήστε μου για το βιβλίο σας;Με τί αφορμή το γράψατε;

Οταν έκανα το διδακτορικό μου στην Οξφόρδη έκανε μιά σημαντική επίσημη διάλεξη ο μεγάλος ιστορικός Eric Hobsbawm για την κοινωνική ιστορία της Αγγλίας και ξεκινησε μιλώντας για το ποδόσφαιρο στον βιομηχανικό βορρά της χώρας. Από τότε κατάλαβα πως υπάρχει και ακαδημαϊκή ιστορία του ποδοσφαίρου. Ηδη είχα μεγαλώσει με ιστορίες του παππού μου που ήταν πρόεδρος του παναθηναϊκού το 1934 και γιά πολλα χρόνια συνεργάτης του Απόστολου Νικολαΐδη. Οταν ο Τζακ Νικολαΐδης μου δάνεισε μιά συλλογή προσωπικών εγγράφων του θείου του που αφορούσαν τον Παναθηναϊκό, πήρα την απόφαση να γράψω το βιβλίο.

3)Μέσα από αυτό το πόνημα.Ποιά θεωρείτε την σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του Παναθηναϊκού και ποιά η χειρότερη;

Είναι δύο οι σημαντικότερες στιγμές, μία στο εσωτερικό μέτωπο όταν με το 8-2 επί του Ολυμπιακού το 1930 Ο Παναθηναϊκός πιστοποιεί την αξία του ενώ γενιέται η μεγάλη αντιπαλότητα με τον "αιώνιο αντίπαλο" που επηρεάζει όλη την μετέπειτα ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου θετικά και δυστυχώς αρνητικά. Η άλλη, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν η εμφάνιση το Wembley στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης το 1971, αφιερώνω ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο γιά να δείξω τη σημασία αυτής της στιγμής που αποκρυσταλλώνει τον Ευρωπαϊκό χαρακτήρα του συλλόγου. Θεωρώ πως ειναι και η καλύτερη στιγμή σε συλλογικό επίπεδο για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η χειρότερη στιγμή για τον Παναθηναϊκό είναι ο περιβόητος αγώνας με τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη

4)Ο Αλμπέρ Καμί είπε "ότι ξέρω περι ηθικής και καθήκοντος μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο.Το ενσερνίζεστε;

Βέβαια! Η γενιά του Απόστολου Νικολαΐδη και όλων των πρωτεργατών του ποδοσφαίρου στη χώρα μας το θεωρούσαν εργαλείο γιά την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς - το ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο, αγωνιζόμαστε μέσα σε πλαίσιο κανόνων όπως σε μιά ευνομούμενη κοινωνία, άλλοτε κερδίζουμε και άλλοτε χάνουμε όπως στη ζωή, και πως σεβόμαστε τον αντίπαλο σε ένδειξη ανθρωπιάς και τιμιότητας. Αξίες βέβαια που συνδιάστηκαν με τις αρχές του οργανωμένου αθλητισμού τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη. Το ζήτημα είναι πως μπορούμε να τις συντηρήσουμε την εποχή του επαγγελματισμού...

5)Τί απαντάτε στους επικριτές της μεγάλης πορείας του Παναθηναϊκού στο Wembley,ότι υπήρχαν σχέσεις με το χουντικό καθεστώς;Και γενικά για τις συνωμοσιολογίες που υπάρχουν;

Οπως εξηγώ με αρκετή προσοχή στο βιβλίο, πιστεύω πως η χούντα τήρησε πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι στις μεγάλες ομάδες αλλά έκανε πολλές επεμβάσεις και δεν βοήθησε τις μικρές. Υποστήριξε την πορεία στο Wembley όπως υποστήριξαν οι μετέπειτα δημοκρατικές κυβερνήσεις τις προσπάθειες των αθλητών μας στου Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι το 2004. Εάν είχε υπερβεί τα όρια και είχε δωροδοκήσει τον Ερυθρό Αστέρα στον ημιτελικό, κάτι, κάποτε, κάποιος θα είχε πεί. Μερικοί αναφέρονται στις κουβέντες της κα Παπαδοπούλου. Μα πρόκειται για φερέγγυα μαρτυρία; Αλίμονο μας! Και σε γενικότερο πλαίσιο, η διεθνής βιβλιογραφία υποστηρίζει πως τα δικατορικά καθεστώτα δεν καταφέρνουν πάντοτε να χειραγωγήσουν αθλητικές εκδηλώσεις, πολύ λιγότερο συγκεκριμένα αποτελέσματα. Δυστυχώς, επειδή η χώρα μας έχει υποφέρει από την πολιτική Μεγάλων Δυνάμεων έχουμε όλοι ένα σύμπλεγμα και ερμηνεύοθμε τα πάντα με συνωμοσιολογικές θεωρείες, είναι υπερβολικό αυτό.

6)Ποιούς θεωρείτε τους μεγαλύτερους αθλητές που έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό;

Προπολεμικά είναι τέσσερεις οι "μεγαλύτεροι" ανάμεσα βέβαια σε δεκάδες αξιόλογους που τίμησαν το τριφύλλι και τις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι. Πρώτος χρονικά είναι ο Γιώργος Καλαφάτης, ο ιδρυτής του συλλόγου που έπαιξε στην Εθνική ποδοσφαίρου και αγωνίσθηκε σε διεθνείς αγώνες στίβου και η αγάπη του για το ποδόσφαιρο το έκανε να φύγει από τον πανελλήνιο και να δημιουργήσει τον μετέπειτα Παναθηναϊκό. Ο Βαγγέλης Μελέκογλου μόλις έχει δημοσιεύσει μιά τεκμηριωμένη βιογραφία του Καλαφάτη. Ο δεύτερος ήταν συμπαίκτης του, πρόκειται για τον μεγάλο Κωνσταντίνο Τσικλητήρα, τερματοφύλακα του Πανελληνίου που ακολούθησε τον Καλαφάτη στον πρόδρομο του ΠΑΟ τον Ποδοσφαιρικό Ομιλο Αθηνών. Ηταν και αθλητής μήκους και συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1908 και της Στοκχόλμης το 1912 όπου και κέρδισε αργυρό μετάλλιο. Δυστυχώς πέθανε από μηνιγγίτιδα στο Βαλκανικό μέτωπο το 1913 σε ηλικία 25 ετών - διαφορετικά, ποιός ξέρει πόσα θα μπορούσε να είχε προσφέρει στον Παναθηναϊκό και τον Ελληνικό αθλητισμό γενικοτερα! Τρίτος χρονικά έρχεται ο Απόστολος Νικολαΐδης, ποδοσφαιριστής, πρωταθλητής στίβου, έβαλε τα θεμέλια τη δεκαετία του 1920 ως αθλητής και συνέχισε: ήταν από τους ιδρυτές της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και επι χρόνια πρόδερος του ΣΕΓΑΣ και της ΕΛΠΑ και συγχρόνως ο "Πατριάρχης" του Παναθηναϊκού. Τέταρτο το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο της προπολεμικής εποχής, ο Αγγελος Μεσσάρης, ο ηρωας του 8-2 που δυστυχώς έκλεισε την καριέρα του νωρίς επειδή συγκρύσθηκε με τον Νικολαΐδη. Ηταν συγκινητικό για μένα όταν έκανα έστω ηλεκτρονική επαφή με τον γυιό του γράφοντας το βιβλίο.

Μεταπολεμικά βέβαια δεν έχουμε αθλητές που συνδιάζουν το ποδόσφαιρο με τον στίβο, όπου ξεχωρίζει ο παγκόσμιος ρέκορντμαν στο επί κονώ, ο Χρήστος Παπανικολάου. Στ ποδόσφαιρο υπάρχουν πολλοί αλλά ξεχωρίζουν οι τερματοφύλακες Τάκης Οικονομόπουλος και Βασίλης Κωνσταντίνου, αμυντικοί οι Κώστας Λινοξυλάκης και Αριστείδης Καμάρας, στο κέντρο ο Τάκης Λουκανίδης και ο Χουάν Ρότσα, στην επίθεση Δημήτρης Σαραβάκος και Κρίστοφ Βαζέχα. Αφήσα στο τέλος αυτόν που θεωρώ τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή του 20ου αιλώνα στην Ελλάδα, τον "στρατηγό" Μίμη Δομάζο που συνδύαζε απίστευτο ταλέντο με πείσμα και αγωνιστικότητα.

7)"Το γήπεδο είναι κομμάτι της κοινωνίας,και σε αυτή τη βάση αγωνιζόμαστε για την δημιουργία μιας κερκίδας χρωμάτων και συνείδησης",το πιστεύετε;Δηλαδή είστε υπερ να προωθούνται εντος του γηπέδου πολιτικοινωνικά μηνύματα;

Πιστεύω βέβαια πως το γήπεδο είναι κομμάτι της κοινωνίας αλλά στην ύπαρξη πολιτικοινωνικών μηνυμάτων με μέτρο, διότι η κερκίδα βρίσκεται και σε άμεση σχέση με το αγώνισμα. Ας δώσω ένα παράδειγμα. Ας πούμε πως παρίσταται μια πολιτική προσωπικότητα σε έναν αγώνα και για κάποιο λόγο την ανακοινώνουν τα μεγάφωνα του γηπέδου. Ας αντιδράσουν όλοι ως πολίτες, απο την επευφημία μέχρι τη γιούχα. Αλλά τη στιγμή που αρχίσει το ματς αυτές οι αντιδράσεις οφείλουν να έχουν ως αντικείμενο τους αγωνιζόμενους. Είναι γήπεδο, όχι πλατεία.

8)Δεν μπορώ να την αποφύγω αυτή την ερώτηση.Απ'ότι γνωρίζετε υπάρχει ένα μένος με την οικογένεια Βαρδινογιάννη,μελετώντας την ιστορία του συλλόγου,που το στηρίζετε;Είστε υπερ της τωρινής διοίκησης;

Η δήλωση απόσυρσης του Γιάννη Βαρδινογιάννη με την συνέντευξη μεσολάβησε ανάμεσα στην ερώτηση και την απάντηση που διατυπώνω. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την τακτική του "Τζίγγερ" τα περασμένα χρόνια. Δεν ημουν ούτε υπέρ ούτε κατά. Απο τη μιά χαιρετίζω τη στάση του απέναντι στην "παράγκα" και τις προσπάθειες που έκανε να επικρατήσει κα΄ποιο ήθος στις ποδοσφαιρικές μας υποθέσεις. Από την άλλη όμως, απορώ με την αμέτοχη στάση του, προσπάθησε με ημέτερους και αφ ' ύψηλού να διοικήσει τον Παναθηναϊκό, και φοβούμαι πως πολλοί από αυτούς ήσαν "Yes men" άνθρωποι του προέδρου όχι του συλλόγου, υπαλληλίσκοι χωρίς παιδεία και φαντασία. Παράδειγμα ο πενιχρός κυριλέ εορτασμός της 100ετηρίδας και πιό ουσιαστικά η συνεχής αντικατάσταση προπονητών. Και μετά ήρθε η πολυμετοχικότητα, όπου ο ρόλος των κκ Βγενόπουλου και Πατέρα ήταν τελικά ρητορίες και επιζήμιες κινήσεις ως επί το πλείστον. Ενας παναθηναϊκός χρειάζεται ηγέτη με το ανάστημα και πάθος του Απόστολου Νικολαΐδη.

9)Που πιστεύετε ότι οφείλεται η κρίση στην Ελλάδα;Αναφέρομαι σε όλους τους τομείς.

Δεν μπορώ να παραπέμψω, ως ιστορικός, στον 19ο αιώνα όπου αφενός δεν είχαμε γερές οικονομικές βάσεις αλλά υδροκέφαλο κράτος, και η πολιτικοί μας εξαρτούνταν απο τις πελατειακές σχέσεις με τους εκλογείς τους. Δεν καταφέραμε να ξεφύγουμε και μείναμε εξαρτημένοι από τις υπερδυνάμεις, ετσι λοιπόν ο εξωτερικός παράγοντας... συμπλήρωσε τον εσωτερικό. Ειχαμε όμως πολλές αναλαμπές τις πρόσφατες δεκαετίες, και διατηρώ άσβεστες τις μνήμες της Ελλάδας των Ολυμπιακών του 2004 - όχι των Κεντέρη-Θάνου αλλά των μη ντοπαρισμένων αθλητών και των εθελοντών και πολλών άλλων που εργάσθηκαν σκληρά για εκείνη την επιτυχία που μας θυμίζει τις συλλογικές μας δυνατότητες.

10)Εκτός από το ποδόσφαιρο με τί άλλο ασχολείστε;Έχετε σκεφτεί να γράψετε κι άλλο βιβλίο;

Παρακολουθώ και άλλα αθλήματα αλλά κυρίως ποδόσφαιρο. Επαγγελματικά είμαι καθηγητής κοινωνικής ιστορίας και διαδάσκω θέματα της συγχρονης ιστορίας τοης Ανατολκής Μεσογείου. Το ερευνητικό μου αντικείμενο είναι η ιστορία της νεοελληνικής διασποράς και προετοιμάζω βιβλίο για την ιστορία των Ελλήνων στις ΗΠΑ το 20ο αιώνα.

11)Είστε υπερ της αγανάκτησης που υπάρχει στην Ελλάδα;

Ασφαλώς, είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Δυστυχώς όμως έχει εκφρασθεί σε πολλές περιπτώσεις μη εποικοδομιτικά - όσοι και να μας φταίνε, εμείς πρέπει να βρούμε τις λύσεις. Οι σκηνές βίας από ένα σημείο και πέρα δημιούργησαν πολύ αρνητικοί εικόνα και μέσα και έξω.

12)Ο Τσε Γκεβάρα είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπλο για την επανάσταση.Το πιστεύετε;

Εμμεσα, όχι άμεσα και έτσι μάλλον το εννούσε. Φέρνει τον κόμσο μαζί, τον ενώνει, δημιουργεί κοινωνικά δίκτυα και σχέσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν για λαϊκές και κοινωνικές διεκδηκήσεις. Ανέφερα παραπάνω τον Hobsbawm που το θεωρεί μέσο δημιουργίας της εργατικής συνείδησης, και όπβς ξέρουμε, το βρεταννικό εργατικό κίνημα ήταν ιδιαίτερα δυναμικό τον 20ο αιώνα. Στο Ιράν γίνεται μέσο διεκδήκησης των δικαωμάτων των γυναικών. Και σε χώρες με εθνοτικές η ρατσιστικές διαφορές το ποδόσφαιρο ενώνει λαούς και τους δίνεο τη βάση συλλογικής δράσης.


13)Αν σας έδινα ένα σπρέυ και σας έλεγα να βάψετε έναν τοίχο.Πού θα γράφατε και τί;

Ζω έξω από την Φιλαδέλφεια όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο Haverford College όπου διδάσκω αλλά διατηρώ ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, σε σημείο κόντα στη γέφυρα που συνδέει το Μπρούκλυν με το νότιο τμήμα του Μανχάταν πολύ κοντά στην Wall Street. Ειμαι κυριολεκτικά δηλαδή περίπου 3 χιλιόμετρα μακρυά, άρα... την έχω κατά νού - και ενοώ ρόλο τον συμβολικό της ρόλο ως το χρηματηστηριακό κέντρο των ΗΠΑ. Δεν ξέρω από σπρευ αλλά εκεί θα πήγαινα να βάψω απέναντι στο Χρηματηστήριο κατι κατά των κερδών των τραπεζών και εταιρειών και την πολιτική τους που έχουν φέρει τόσα μεγάλα προβλήματα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

14)Tέλος αγαπημένη φράση ή ρητό

Το «ας ανθίσουν εκατό λουλούδια και ας συγκρουστούν εκατό απόψεις» του Μάο Τσε Τουνγκ. Βέβαια οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν τώρα πως όσοι τον πίστεψαν τότε (δεκαετία του '50-60 στη Κίνα) και εκφράσθηκαν ελεύθερα, έγιναν αμέσως θύματα βίαιων καταστολών, αλλά δεν παύει το νόημα της φράσης να με συγκινεί, λειτουργεί ως σύνθημα μιάς ανοικτής, συμμετοχικής δημοκρατίας!

Η τελευταία συνέντευξη

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πριν λίγο καιρό είχε συναντήσει τον Λεωνίδα Κύρκο.

17 Ιουνίου ημέρα Παρασκευή. Πριν από κάποιες εβδομάδες δηλαδή. Η φωνή του ήταν ίδια, ίσως λίγο πιο αδύνατη. «Ελα, έλα να τα πούμε». Το ραντεβού κλείστηκε για το τέλος της εβδομάδας. «Θα σε περιμένω». Εβλεπε ειδήσεις σε μια παλιά τηλεόραση που μόλις ξεχώριζε ανάμεσα στα βιβλία. Η κυρία Ελένη, μια δυνατή Μολδαβή, πήρε εντολή να μας φτιάξει καφέδες. Οπως τις έδινε τις εντολές ο Λεωνίδας. «Θα μας φτιάξεις, βρε Ελένη, δυο καφεδάκια;». Τον δικό του ούτε τον άγγιξε. Ισως να του το απαγόρευαν οι γιατροί και να ήθελε μόνο να τον βλέπει στο φλιτζάνι. Η συνέντευξη - είχα πάει με κάμερες - κύλησε αργά. Κάναμε διαλείμματα αλλά δεν ήταν αυτό. Κάποιες στιγμές σταματούσε. Σαν να βουτούσε σε μεγάλα βάθη. Μια ανάσα - αναστεναγμός; - και συνέχιζε.
«Σταύρο, τελειώσαμε» μου είπε ξαφνικά. Το καροτσάκι κύλησε προς το υπνοδωμάτιο. Ξάπλωσε κάτω από μια λεπτή λευκή κουβέρτα. Δεν ξέρω γιατί την είχε ανάγκη. Εξω είχε ζέστη. Ισως να την είχε πλέξει η Καλλί, η γυναίκα του. «Συνεχώς έπλεκε», μου είχε πει κάποτε. «Αρχισε με τα πουλόβερ στη δικτατορία και από τότε δεν σταμάτησε».
Ο αγαπημένος του γάτος έτρεξε προς τη βεράντα. Ο ξύλινος Δον Κιχώτης του σπιτιού τον περίμενε, να εποπτεύσουν μαζί την Αθήνα από ψηλά.
Πάντα αρέσατε ως ομιλητής, το ξέρατε αυτό;
Αργησα να το καταλάβω.
Είναι σαν να ακούω ακόμη τη φωνή σας στις μεγάλες συγκεντρώσεις της Mεταπολίτευσης.
Ναι, εκείνες κυρίως, και με καθιέρωσαν.
Επιστρέφετε καθόλου στο παρελθόν;
Πολλές φορές.
Από πού να αρχίσουμε;
Να αρχίσουμε από τα δύσκολα χρόνια.
Εχετε περάσει πολλά χρόνια στις φυλακές.
Με διακοπές 12 χρόνια. Πρώτα ήταν ένα μικρό εξάμηνο. Υστερα ήρθαν τα πρώτα 5 χρόνια στη Φυλακή Αβέρωφ. Υστερα άλλα 5 χρόνια ξανά στην Αβέρωφ. Μετά στη Φυλακή Τρικάλων, στην Πάτρα... Εσωτερικός τουρισμός στις φυλακές.
Τι ήταν το χειρότερο στη φυλακή;
Το μεγάλο βασανιστήριο του αποκλεισμού.
Οι εξουσίες σάς φοβόντουσαν, οι δεσμοφύλακες σάς σεβόντουσαν;
Κατά κανόνα ναι. Υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, αλλά υπήρχαν και άλλοι που έδειχναν τη συμπάθειά τους.
Για πείτε μου...
Ενα βράδυ, ακούω μια σιγανή φωνή από το παραθυράκι. «Κύρκο, έλα να σου πω». Λέω από μέσα μου, «ετοιμάσου Λεωνίδα». Πάω και μου έδωσε ένα 500άρικο, ήταν ποσό εκείνη την εποχή. Εφυγε και δεν πρόλαβα καλά καλά να δω το πρόσωπό του.
Παντού μπορεί να συναντήσει κανείς καλούς ανθρώπους...
Παντού, αυτό είναι αλήθεια.
Ισχύει και το αντίστροφο; Παντού μπορεί να συναντήσεις κακούς ανθρώπους; Και στα γραφεία της Αριστεράς ας πούμε;
Ναι μπορεί.
Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε πιο κοντά σε αντιπάλους, παρά σε συντρόφους;
Σπάνιες. Υπήρξαν όμως.
Θέλετε να μου πείτε κάποια από αυτές τις φορές;
Η πιο κραυγαλέα ήταν όταν ένας σύντροφος δολοφόνησε μπροστά στα μάτια μου τον φοιτητή της Νομικής Κίτσο Μακρυγιάννη - Μαλτέζο, έναν λεβέντη νέο. Ο Εμφύλιος ήταν γεμάτος με τέτοια περιστατικά. Σε μερικούς όμως δεν δίδαξαν τίποτε.
Σε ποιους αναφέρεστε;
Σε αυτούς που μπαίνουν μέσα στις λαϊκές εκδηλώσεις και προσπαθούν να κάνουν φασαρίες. Το βλέπουμε και στις τρομερές εκδηλώσεις των «Αγανακτισμένων». Κάποιοι προσπαθούν να τις στρέψουν σε οχλοκρατικές εκδηλώσεις ενώ έχουν φιλειρηνικό χαρακτήρα.
Υπάρχουν όμως και ορισμένοι αριστεροί που είναι σαν να μην πιστεύουν στην αξία της ειρηνικής διαμαρτυρίας...
Εχεις δίκιο. Και υποδαυλίζουν τον καβγά. Ο καθένας για να γίνει περσόνα της ημέρας, προσπαθεί να σκαρώσει ένα επεισόδιο. Ακόμη και στη Βουλή. Και προφανώς επιχαίρουν την επόμενη ημέρα που η φωτογραφία τους μπαίνει στις εφημερίδες. Χωρίς τα επεισόδια μπορεί και να μην υπήρχαν.
Δεν έχετε υπάρξει ποτέ βίαιος στη ζωή σας;
Δεν ήμουν πάντα χαμογελαστός. Θα ήμουν ηλίθιος. Ανάλογα με τις στιγμές των αναμετρήσεων ανέβαιναν οι τόνοι.
Ποια ήταν η πιο βίαιη περίοδος στη ζωή σας; Τα Δεκεμβριανά;
Ναι. Αργησα να καταλάβω ότι ο Δεκέμβρης, ηρωικός από την πλευρά της αντίστασης του λαού, ήταν ταυτόχρονα η αρχή του κακού, η αρχή του Εμφυλίου. Και αντί να εξυμνούμε μόνο την πλευρά της αντίστασης, έπρεπε να δούμε το χάος που σπέρναμε. Δεν το είδαμε και δεν φυλαχτήκαμε, και κάποιοι εξακολουθούμε το ίδιο λάθος. Λέμε αυτά τα λαϊκίστικα περί ανυπακοής και απειθαρχίας. Αυτά τα έλεγε και ο Μουσολίνι. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εγωισμό και τη βλακεία.
Κάποιος θα σας έλεγε «με απέλυσαν, δεν έχω ελπίδα, άρα δεν έχω λόγο να μην είμαι βίαιος»...
Ναι, αλλά η βία αντί να επιλύσει τα προβλήματα οδηγεί σε αδιέξοδα και τραγωδίες. Ακούω την Αλέκα που λέει ότι εμφύλιος πόλεμος είναι η ανώτατη μορφή ταξικής πάλης. Αλίμονο. Είναι η είσοδος στο τούνελ, απ' όπου για να βγει κανείς χρειάζονται διπλάσιες προσπάθειες. Αυτό δεν καταλαβαίνουν κάποιοι ψευτοεπαναστάτες. Ας πάμε στις μέρες μας να κάνουμε έναν απολογισμό. Ποιον βοήθησαν οι σπασμένες βιτρίνες των περασμένων μηνών; Ποιον βοήθησαν τα κατεστραμμένα εργαστήρια του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης; Ποιον βοήθησαν οι βανδαλισμοί στο Σύνταγμα; Ποιοι ηλίθιοι εγκέφαλοι φαντάστηκαν ότι από εκεί ξεπηδούσε το άρωμα ενός καινούργιου κόσμου;
(Η συζήτηση διακόπτεται από την «εισβολή» ενός μεγαλόσωμου γάτου που αναζητεί χάδια...)
Ποιος είναι αυτός;
Ο αγαπημένος μου Μπομπόνης Β'.
Ο Μπομπόνης που είχα γνωρίσει;
Ο Μπομπόνης Α' μας άφησε χρόνους και μας άφησε και το όνομά του.
Πάντα θα υπάρχει ένας Μπομπόνης σε αυτό το σπίτι δηλαδή...
Πάντα και χαίρομαι που του έχουν αγάπη και τα παιδιά μου, η νύφη μου... Καμιά φορά στον δρόμο με ρωτάνε: «Τι κάνει ο Μπομπόνης;» Λέω: «Μαζί του ζούμε. Για να δούμε έως πότε».
Γάτες, φυσαρμόνικα, βιβλία. Για πείτε μου άλλες αγάπες...
Μια φορά ήταν το σκάκι. Καμιά φορά ξυπνούσαμε το πρωί στη φυλακή και πριν καλά καλά πλυθούμε παίρναμε τη θέση μας στη σκακιέρα για να συνεχίσουμε τον αγώνα που είχαμε αφήσει στη μέση από το προηγούμενο βράδυ.
Παίζατε και φυσαρμόνικα στη φυλακή;
Φυσικά. Και τραγουδούσαμε. Τις ημέρες της ηρεμίας βέβαια - γιατί υπήρχαν και ημέρες αναστάτωσης και ξυλοδαρμών.
Εκείνο τον δίσκο με τον Χατζιδάκι πάντως δεν τον βγάλατε...
Και το έχω χιλιομετανιώσει.
Να ένας πολιτικός αντίπαλος που αγαπούσατε, ο Μάνος.
Δεν ήταν πολιτικός αντίπαλος ο Μάνος.
Απεχθανόταν τους αριστερούς υποτίθεται.
Δεν είχε πει τέτοιο πράγμα ο Μάνος, αλλά κι αν το είχε πει στο στόμα τού Μάνου δεν είχε τη σημασία που είχε στο στόμα ενός αλφαμίτη. Ο Μάνος ήταν η ευγενέστερη ψυχή που παρήγαγε ποτέ η Ελλάδα.
Δηλαδή στο παλιό δίλημμα Μάνος ή Μίκης, εσείς με ποιον ήσασταν;
Ημουν μισός μισός. Πάντα φίλος του Μίκη, πάντα φίλος του Μάνου.
Πότε πάψατε να μιλάτε με τον Μίκη;
Δεν έπαψα, παρά τις τρέλες που κάνει τώρα τελευταία, η γραμμή μου είναι ανοιχτή, δεν την έκλεισα.
Τον ακούσατε που μίλησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη;
Οχι. Ηξερα τι θα πει. Ηταν ο Μίκης της παρακμής. Δεν ήταν ο Μίκης της ακμής. Ηταν σαν να έκανε παραχωρήσεις σε σκοτεινές θεωρίες... Στον εθνικισμό, τον ρατσισμό. Και είναι κρίμα, γιατί στο γέρμα της ζωής του έπρεπε να βρει ένα γενναίο μήνυμα να απευθύνει, να εξυψώνει τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που τον αγαπάνε του τα φωνάζουν αυτά.
Οι σύντροφοι σας πληγώνουν πιο πολύ από τους εχθρούς...
Καμιά φορά ναι.
Στους συντρόφους σας να συμπεριλάβω και τον Τσίπρα;
Ναι. Εκανα μια φορά ένα λάθος και θέλω τώρα να το πω. Είχα κανονίσει τη συνάντηση με τους αρχηγούς των κομμάτων και τότε, βλακωδώς, απέκλεισα τον Τσίπρα. Δεν μου άρεσε η εκλογή του, είναι γνωστό, αλλά έπρεπε και να μην προβώ σε μια ενέργεια που ήταν απολίτιστη.
Είστε αυστηρός με τον εαυτό σας...
Δεν με έχω χαϊδέψει, αυτό είναι αλήθεια.
Ξέρετε τι άλλο είναι της μόδας σήμερα; Το γιουχάισμα των πολιτικών. Η μούντζα, τα γιαούρτια, καμιά πέτρα καμιά φορά...
Ναι, τα παρακολουθώ με θλίψη. Είναι αξιοθρήνητα φαινόμενα συνειδήσεων που δεν έχουν ωριμάσει... Δεν έχουν σκεφτεί τίποτε. Παίζουν. Δεν καταλαβαίνουν πού μπορεί να οδηγήσουν.
Πού μπορεί να οδηγήσουν; Πέρα από το να φοβούνται οι πολιτικοί να βγουν από τα σπίτια τους.
Ο καταπιεστικός μηχανισμός πάντα καραδοκεί... Μια καινούργια δικτατορία.
Δεν έχουμε τελειώσει με αυτά λέτε;
Οχι δεν έχουμε τελειώσει. Η Ιστορία μάς λέει ότι όταν η ταξική πάλη «οξύνεται» - για να μιλήσουμε με όρους του ΚΚΕ - οι δυνάμεις της εκμετάλλευσης βρίσκουν καινούργια αποθέματα να συγκροτηθούν και να επιτεθούν.
Ο Παπανδρέου;
Δεν ξέρω γιατί, έχει διακόψει κάθε επαφή μαζί μου.
Σας απογοήτευσε;
Ναι. Σαφώς.
Με τον Ανδρέα τα λέγατε ποτέ ως φίλοι;
Κυρίως πριν από την 21η Απριλίου. Είχαμε μάλιστα ορίσει ότι όταν θέλαμε να επικοινωνήσουμε και δεν μπορούσαμε, εκείνος θα είχε τον Λιβάνη και εγώ τον Μιχαλόπουλο. Εχει ενδιαφέρον η τελευταία μας στιχομυθία...
Για πείτε μου...
Μου έλεγε «ετοιμαστείτε για μεγάλες αναταράξεις, θα τα βάλουμε με το Παλάτι!». «Α», λέω, «έχει εξασφαλιστεί ο ρόλος του Στρατού»; «Ναι. Τον ελέγχουμε πλήρως». Τότε αρχηγός του επιτελείου ήταν ένας προσωπικός του φίλος. Αλλά ο Ανδρέας είχε πολλές αυταπάτες και όταν έφθασε η στιγμή, ο Στρατός πήγε με τον βασιλιά. Και ο Ανδρέας έμεινε μόνος.
Μεγαλώνοντας άλλαξε η σχέση σας με τον Θεό;
Οχι.
Συνεχίζετε δηλαδή να μην πιστεύετε στον Παράδεισο και την Κόλαση;
Αλίμονο... Αρκετά ζήσαμε, αρκετά υποφέραμε, δεν έγινε κανένα θαύμα μπροστά μου που να με πείσει για τον άλλο δρόμο.
Ποια θα ήταν σήμερα η συμβουλή σας στους νεότερους;
Πέρα από τον αγώνα; Να διαβάζουμε και να μη σαχλαμαρίζουμε.
Το «σαχλαμαρίζουμε» τι περιλαμβάνει δηλαδή;
Ολοι καταλαβαίνουν...
Θα σωθούμε λέτε;
Αν βρεθεί ένα νέο εθνικό όραμα, μπορεί. Τα μνημόνια από μόνα τους δεν σε σώζουν. Χρειάζεται να σηκωθεί το Εθνος. Αλλά ποιος θα το σηκώσει;



ΠΗΓΗ:TA NEA

Λεωνίδας Κύρκος

"Φεύγω. Ζήσαμε - η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι' αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά. Γεια σας"

Συνέντευξη με τον Πέτρο Μαυρογιαννίδη.....

Γεννήθηκε το 1981 στην Πτολεμαϊδα,μικρός είχε ερωτική σχέση με την στρογγυλή θεά,όμως ταυτόχρονα τον διέκρινε το <λέγειν>.Έτσι όπως μου είπε ο ίδιος στην παρακάτω συνέντευξη αντι για διεθνής ποδοσφαιριστής ολκής έγινε ογκόλιθος της δημοσιογραφίας.Από το 2002 πίσω από τα μικρόφωνα της ΕΡΑ ΣΠΟΡΤ,τέσσερα ολόκληρα χρόνια στην μεταμεσονύχτια ζώνη,του εξασφάλισε την λατρεία του κοινού.Όταν ανακοίνωσε ότι σταματάει το 12-3 το κοινό της ΕΡΑ ΣΠΟΡΤ μόνο στο Σύνταγμα δεν βγήκε.Είναι από τους πλέον αγαπητούς δημοσιογράφους πανελλαδικώς με έναν σκασμό θαυμαστές,και είμαι διπλά χαρούμενος που μου χάρισε αυτήν την ωραία συνέντευξη,γιατί πολύ απλά αγαπάμε Πετράν.Κυρίες και κύριοι ο Πέτρος Μαυρογιαννίδης.

(Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη)

1)Πες μας μερικά λόγια για τον γνωστό σε όλους μας Πέτρο Μαυρογιαννίδη

Είναι ένας πολύ βολικός άνθρωπος με πολλούς και καλούς φίλους. Αγαπάει τους γύρω - γύρω του και την οικογένειά του. Έχει πάθος με την δουλειά του και δεν του αρέσει να απαντάει σε τρίτο πρόσωπο για τον ίδιο, αλλά τώρα το έκανε! Είναι προληπτικός και τυπικός, παρά το ότι άργησα να σου απαντήσω στις ερωτήσεις! Είναι η ψυχή της παρέας και σπάνια βρίσκεται άνθρωπος να πει ότι δεν περνάει καλά μαζί μου!

2)Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια με τη δημοσιογραφία;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για παιδικό όνειρο. Πιλότος ήθελα να γίνω, αλλά δεν έγινα. Έπαιζα μπάλα κι αφού "με έφαγε το σύστημα" ξαφνικά προέκυψε το να μιλάω για το ποδόσφαιρο αντί να παίζω. Έχασε ένα μεγάλο ταλέντο η Εθνική Ελλάδας, αλλά μπορεί να το κέρδισε η δημοσιογραφία.

3)Τις τελευταίες μέρες έχει χυθεί άπλετο φως στο παρακράτος του ελληνικού ποδοσφαίρου.Πώς μπορεί ένας δημοσιογράφος που γνωρίζει τι γίνεται να προσποιείται πως αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι αληθινό ποδόσφαιρο;

Όλοι ξέρουμε, ακούμε και διαβάζουμε διάφορα για το παρακράτος. Κανείς όμως δεν μπορεί να βγει και να κάνει τον ήρωα χωρίς αποδείξεις και να μιλήσει για πράγματα που χρειάζονται εισαγγελείς και δικαστές. Μην ξεχνάει κανείς, ποιοι είναι σε αυτό το σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο δρούσαν. Κινδυνεύεις να ακούσεις διάφορα, ακόμη και όταν πεις κάτι κακό σε βάρος μιας ομάδας. Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για τόσο βαριές καταγγελίες. Αλλά δεν σου κρύβω ότι δεν μας αρέσει και πάμε χωρίς όρεξη για δουλειά όταν ξέρουμε ότι με αυτά θα ασχοληθούμε. Εγώ τουλάχιστον!

4)Πώς βλέπεις τα επόμενα χρόνια που έρχονται;Ήδη δεν γίνοται οι μεταγραφές που γίνονταν στο παρελθόν.Ακόμα και στο μπάσκετ που έχουμε τις πιο δυνατές ομάδες στην Ευρώπη,βλέπουμε μια τάση για γρήγορο "ξεπούλημα".Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Αναμενόμενο ήταν οι οικονομική κρίση να χτυπήσει και τον αθλητισμό. Όπως σε όλα τα κακά υπάρχει κι εδώ ένα καλό. Το γεγονός ότι μπορεί να προκύψει κάποιο ταλέντο που θα ανέβει στις πρώτες ομάδες λόγω κρίσης, αλλά θα πιάσει τόπο. Την ώρα που με τα πολλά λεφτά μπορεί να μην ανέβαινε, γιατί στη θέση του θα ερχόταν ο "Χ" Βραζιλιάνος, Αργεντινός, κλπ.

5)Προβλέπεις ότι θα σταματήσει αυτό το οργανωμένο έγκλημα στο χώρο του ποδοσφαίρου;Θα επιστρέψουν οι υγιείς επιχειρηματίες;

Δύσκολα και ειμαι κατηγορηματικός. Τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

6)Πρόσφατα είχαμε δει μια εκπληκτική πρωτοβουλία από τον συνάδελφό σου τον Κώστα τον Βαίμάκη που τιτλοφορείται "Πάμε Γήπεδο".Πώς πάει αυτή η προσπάθεια;Υπάρχει ελπίδα να υλοποιηθεί;

Εννοείται πως υπάρχει και εγώ ήμουν από τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή. Όχι μόνο επειδή ο Κώστας είναι φίλος, αλλά επειδή είναι το μοναδικό πράγμα που έχει προτείνει δημοσιογράφος όλα αυτά τα χρόνια για να σπάσει το κακό σπυρί της βίας στα ελληνικά γήπεδα. Πρέπει να βοηθήσουν οι ομάδες δίνοντας εισιτήρια. Γιατί αν προτιμήσουν να τα δώσουν σε κάφρους, τότε δεν θα πιάσει τόπο. Μέχρι στιγμής μόνο στην Εθνική έχει γίνει, αλλά εκεί είναι πιο εύκολο γιατί δεν γεμίζει το γήπεδο όπως κάποτε.

7)Ας αλλάξουμε θέμα.Θα σαι δούμε μελλοντικά στην περιγραφή αγώνα από την τηλεόραση;Να γίνεις ο νέος Χρήστος Σωτηρακόπουλος ή ακόμα καλύτερα Διακογιάννης;Αλήθεια ποιά είναι τα πρότυπά σου από τον χώρο της δημοσιογραφίας;

Δεν θέλω να συγκρίνομαι με άλλα ονόματα του χώρου, ειδικά όταν πρόκειται για κολοσσούς. Ο κάθε ένας έχει την δική του διαδρομή στο χώρο μας και ο κόσμος είναι αυτός που σε κρίνει για το ποιος είσαι και τι κάνεις. Παράπονο δεν έχω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να "κάθεσαι" πάνω σε αυτό που έχεις φτιάξει. Μικρός είμαι ακόμη άλλωστε και προσεχώς μπορεί να κάνω κι άλλα πράγματα. Και γιατί όχι, ένα από αυτά να είναι και η τηλεοπτική περιγραφή.

8)Φαντάζομαι χρόνο με το χρόνο ανεβαίνουν οι μετοχές σου;Έχεις προτάσεις από άλλα κανάλια ή ραδιοφωνικούς σταθμούς;Θα συνεχίσεις στην ΕΡΤ;Σε τί θα σε δούμε από τη νέα σεζόν;

Αυτή την ώρα, συνεχίζω κανονικά στο πρωινό της ΝΕΤ και στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, 10-12 το πρωί. Αλλά σε αυτή τη δουλειά δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει.

9)Μέχρι στιγμής ποιά είναι η αγαπημένη σου στιγμή στην δημοσιογραφική σου καριέρα και ποιά αυτή που θες να ξεχάσεις;

Αγαπημένες στιγμές, μπορεί να είναι πολλές. Μπορεί να είναι μια καλή μετάδοση, μια καλή εκπομπή, μια καλή συνέντευξη. Η δική μου αφορά σε ένα θέμα που είχα "βγάλει" όπως λέμε και την επομένη ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες. Όπως επίσης και η συνολική διάρκεια της βραδινής εκπομπής. Μου έκανε μεγάλο καλό και δεν σου κρύβω ότι μου λείπει.

10)Τα χρήματα πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή σου;Δηλαδή οι επιλογές σου βασίζονται αποκλειστικά από αυτό το κριτήριο;

Όχι πάντα, εντάξει. Απλά έτσι όπως είναι τα πράγματα παίζουν τρελό ρόλο. Λένε κάποιοι ότι είναι και πάνω από την υγεία, με την έννοια ότι και άρρωστος να είσαι θες λεφτά για να πληρώσεις τους γιατρούς. Χτύπα ξύλο... Αλλά από την άλλη πιστεύω ότι τα χρήματα είναι σαν τα γένια. Όσο πιο πολλά τρως (πάντα με μέτρο) τόσο πιο πολλά θα σου έρθουν, θα φυτρώσουν δηλαδή. Δεν έχω καμιά τρελή άνεση, αλλά ούτε και παράπονο.

11)Kακά τα ψέματα ο κόσμος σε αγάπησε και σε γνώρισε από την εκπομπή με τον Θέμη Καίσαρη "Παρέα με τα νούμερα".Φαινόταν ένα ευχάριστο κλίμα on air.Τί προέκυψε και μπήκε τέλος στη συνεργασία;Θα ξανασυναντιόσουν ραδιοφωνικά με τον Θέμη;

Προέκυψε αλλαγή, πολύ απλά. Όπως σου λέω και πιο πάνω σε αυτή τη δουλειά δεν ξέρεις ποτέ τι ξημερώνει. Έφυγε ο Θέμης για άλλο σταθμό, εγώ συνέχισα και όλα καλά και για τους δύο. Λίγο δύσκολο να ξανασυναντιόμουν, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και μετά ή μετανιώνει ή το αφήνει στο παρελθόν ή έχει πράγματα να θυμάται για το μέλλον. Γενικά δεν θέλω να έχω προβλήματα με συναδέλφους και αν έγινε κάτι, έγινε και πάει και τελείωσε. Ακόμη και αύριο, έστω κι αν περάσαν χρόνια, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να μιλήσω και με τον Θέμη και με οποιονδήποτε. Κι εγώ έμαθα και θέλω να πιστεύω και αυτός, από την συνεργασία μας.

12)Ποιά είναι η αποψή σου για δημοσιογράφους που καλλιεργούν τον οπαδισμό,είτε από τον τύπο είτε από τα ερτζιανά και την τηλεόραση.Εσύ δεν έχεις αποκαλύψει την αγαπημένη σου ομάδα.Πιστεύεις ότι άμα το κάνεις θα χάσεις το κύρος και την αντικειμενικότητά σου;

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει, είναι ότι δεν είναι σωστό. Σκοπός είναι να γίνονται πράγματα για να μειώσουμε τη βία και όχι να την αυξάνουμε. Ο λόγος που δεν το έχω πει, όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές, δεν είναι ότι φοβάμαι. Είναι ότι είναι προτιμότερο να σε ακούνε όλοι οι φίλοι των ομάδων και όχι η πλειοψηφία να είναι από μια συγκεκριμένη επειδή τυχαίνει να είστε ίδια ομάδα. Δεν θέλω να έχει τελειώσει ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός για παράδειγμα και να με παίρνουν τηλέφωνο ΠΑΟΚτσήδες έστω και αν δεν έχει θέμα, επειδή "αυτός εκεί είναι ΠΑΟΚ και όλο και κάτι θα ξέρει". Αν ήμουν ΠΑΟΚ ας πούμε!

13)Δουλεύεις πάρα πολλές ώρες.Μπορείς να βρίσκεις χρόνο για την προσωπική σου ζωή;Δηλαδή είτε με την παρέα σου είτε με την κοπέλα σου;

Πάντα πίστευα ότι αν θέλεις να βρεις χρόνο τον βρίσκεις. Το περιβάλλον μου έχει μάθει τον τρόπο ζωής μου και τις ώρες μου και προσπαθούμε να ταιριάσουμε ο ένας στις ώρες του άλλου. Χρόνο βρίσκεις, έστω κι αν χάσεις μερικές ώρες από τον ύπνο σου!

14)Μεγάλη μου απορία.Με την πολιτική επικαιρότητα προλαβαίνεις να ασχοληθείς;Δηλαδή διαβάζεις πολιτικές εφημερίδες ή sites;Γενικά εκτός από αθλητικά με τί άλλο ασχολείσαι;

Εννοείται. Δεν με λες το πιο πολιτικοποιημένο άτομο στον κόσμο, αλλά προφανώς και με ενδιαφέρουν όσα γίνοται γύρω μου. Διαβάζω. Με μεγάλη διαφορά τα αθλητικά και λιγότερο τα πολιτικά, αλλά ασφαλώς και ασχολούμαι.

15)Πες ότι σου δίνω ένα σπρέυ και σου λέω να βάψεις έναν τοίχο.Σε ποιόν τοίχο θα έγραφες και τί;

Θα έγραφα "μην γράφεται στους τοίχους".

16)Τέλος αγαπημένη φράση ή γνωμικό

Από καιρό σε καιρό αλλάζει. Τελευταία μου έχει κολλήσει το ...αλεφαντικό "στα εξηγώ ωραία; Έχω κι άλλες βέβαια, αλλά δεν θα έχεις χόρο για να τις βάλεις όλες.

Συνέντευξη με την Δανάη Παπουτσή...

Φιλόδοξη,ταλαντούχα,ερωτευμένη με το κέντρο της Αθήνας,λατρεύει την τέχνη,την λογοτεχνία και το τραγούδι.Σας παρουσιάζω την ηθοποιό-τραγουδίστρια Δανάη Παπουτσή:

Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη (Mr Arvulas)

1)Λίγα λόγια για την Δανάη Παπουτσή

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια ζω στην αγαπημένη μου γειτονιά τα Εξάρχεια. Πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Έχω δύο αδέλφια που δε βλέπω συχνά λόγω δουλειάς και μου λείπουν πολύ. Αγαπώ το χειμώνα. Τρελαίνομαι να οδηγώ. Και πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω μια μικρή κλειστοφοβία. Ποτέ δεν είναι αργά.

2)Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ηθοποιία και το τραγούδι;

Ήταν κάτι που ήθελα από πολύ μικρή να κάνω. Η πραγματικότητα γύρω μου δε μου έφτανε. Δεν ήταν αρκετή. Έψαχνα πάντα και κάτι άλλο πέρα από αυτό που συνέβαινε. Η περιέργεια μου για τα πράγματα, για όσα έβλεπα γύρω μου, με έκανε να «κατασκευάζω» καταστάσεις και με οδηγούσε αυτόματα σε εικόνες, τις οποίες ήθελα με κάθε τρόπο να ζωντανέψω. Το θέατρο σου δίνει αυτή τη δυνατότητα: να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου από την απόλυτη πραγματικότητα και να ζεις πράγματα που πότε δε θα μπορούσες να ζήσεις στην «κανονική» ζωή. Ήταν κάτι που κατάλαβα και ερμήνευσα φυσικά πολύ αργότερα και όχι στα πέντε μου, όταν είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Τότε απλά λειτουργούσε το ένστικτο. Όσο για το τραγούδι, προέκυψε στην πορεία, δεν ήταν μέσα στα σχέδια μου.

3)Ποια είναι η άποψη σου για την τέχνη; Την έχεις ερμηνεύσει; Ορισμένοι λένε ότι μπορεί να νικήσει ακόμα και το θάνατο. Το ενστερνίζεσαι;

Δεν ξέρω τι σημαίνει ερμηνεύω την τέχνη. Η τέχνη είναι κάτι τόσο ανοιχτό, άπιαστο, ποτέ μάλλον δε θα καταφέρουμε να την ερμηνεύσουμε στο όλον της. Πάντα θα προσπαθούμε. Εξ ου και είναι μαγική, γιατί είναι άπιαστη. Πολλοί λένε πως είναι ένας τρόπος να ξορκίζεις το θάνατο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον έρωτα.

4)Επίσης όλοι/ες οι καλλιτέχνες είναι λίγο έως αρκετά μποέμ. Δηλαδή ακόμα και το περπάτημά τους και η ματιά τους στον δρόμο ξεχωρίζει. Πιο συγκεκριμένα μπορεί ένα αδιάφορο περιστατικό να δώσει αφορμή σε κάποιον καλλιτέχνη να παράγει έργο. Πώς γίνεται;

Αυτό είναι ένα μάλλον ξεπερασμένο στερεότυπο. Του «μποέμ» καλλιτέχνη. Για τον καλλιτέχνη ο τρόπος ύπαρξης του είναι φυσικός. Απλά λόγω της φύσης της ενασχόλησης του εστιάζει σε σημεία που για κάποιον άλλο μπορεί να μη λένε τίποτα, η μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα. Ο καλλιτέχνης παίρνει το αυτονόητο για να το φωτίσει υπό άλλη γωνιά. Όπως ο επιστήμονας εισδύει στο κύτταρο έτσι ο καλλιτέχνης μεγεθύνει τη ζωή, ανασύρει πράγματα θαμμένα η αόρατα από το «πρώτο επίπεδο». Αυτό μπορεί να συμβαίνει και σε μικροκλίμακα ή και το αντίθετο. Έχει ειδική σχέση με το χρόνο και με το χώρο άλλα και με τις σχέσεις, τις συνθήκες και την πράξη. Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει έναν άλλο τρόπο να βλέπεις τα πράγματα, τον κόσμο, είναι αυτό που πολύ εύστοχα είπε η Έμιλυ Ντίκινσον. «Another way to see».

5)Λένε ότι οι πιο “άδειες” και “αδιάφορες” στιγμές μας, δείχνουν αυτό που πραγματικά είμαστε. Έχεις απομονώσει αυτές τις στιγμές σου; Ποιές είναι οι δικές σου;

Μπορεί εκείνο που άλλος θεωρεί άδειο, για μένα να είναι υπερπυκνο. Όντως υπάρχουν μερικές φαινομενικά ουδέτερες στιγμές που ωστόσο φέρουν ένα τεράστιο φορτίο αν δεις πίσω από το περίβλημα.

6) Λένε πως ένας καλλιτέχνης για να κανει μεγάλη τέχνη πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι μικρότερος από αυτήν. Δηλαδή πολλές φορές να έχει πάθη όπως ας πούμε ναρκωτικά,αλκοόλ,ψυχολογικά προβλήματα,ιδιαιτερότητας στον χαρακτήρα του γενικότερα. Πιστεύεις ότι πρέπει να ζούνε μία ζωή στα όρια;

Όχι. Φυσικά σε παλαιότερες γενιές ηταν πολύ πιο συχνό. Σε εποχές που οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές, εκείνος που έβλεπε τα πράγματα με μια ευρύτητα ήταν αρκετά περιθωριοποιημένος. Λειτουργούσαν επίσης και πολλοί μύθοι σχετικά με την έμπνευση και την «αρτιστικ» ζωή. Απολυτά κατανοητό, σε εποχές οπου το φαντασιακό έπαιζε πολύ, κάποιοι ταλαντούχοι άνθρωποι να έπαιξαν με τα όρια τους και να έκαναν υπερβάσεις νομίζοντας ότι έτσι ανοίγονταν δρόμοι. Δεν πιστεύω πως η οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης ή οριακή συμπεριφορά είναι προϋπόθεση για να παράξεις τέχνη. Άλλο ένα στερεότυπο που σταδιακά φθίνει, η μάλλον σήμερα είναι είτε γραφικό είτε και τραγικό, τολμώ να πω. Στην τέχνη πρέπει να μπαίνουμε υγιείς και νηφάλιοι. Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που έτσι κι αλλιώς θα είχαν κάποιες τέτοιες συμπεριφορές. Σε τέτοιες περιπτώσεις η τέχνη τα στοιχεία αυτά τα μεγεθύνει. Κι αυτό γιατί, έχει την ικανότητα να λειτουργεί σαν ένας φακός, που μας δείχνει όλες τις πτυχές τις ζωής μεγεθυμένες. Άρα μεγεθύνει και τα δικά μας κουσούρια.

7)Παρότι έχω διαβάσει σου αρέσει το κέντρο της Αθήνας.Τί σε κεντρίζει σε αυτό το σημείο;Πολλοί το έχουν δαιμονοποιήσει λόγω της εγκληματικότητας,της πορνείας,των ναρκωτικών ακόμα και των μεταναστών.Ποιά είναι η γνώμη σου; Ποιά είναι τα αγαπημένα σου σημεία στην καρδιά της πόλης;

Είναι αλήθεια πως έχω εμμονή με την πόλη και πολύ δύσκολα την αποχωρίζομαι. Ιδιαίτερα το κέντρο στο οποίο ζω. Αγαπώ την πολυπλοκότητα του, τις αντιφάσεις του, τις διαφορετικές εικόνες και επιλογές που μου προσφέρει. Αγαπώ το ρυθμό της Αθήνας, άλλες στιγμές είναι τρελός, άλλες αγχωτικός άλλες νωχελικός. Έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταμορφώνεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Τρελαίνομαι να μένω στο κέντρο τον Αύγουστο, όταν είναι σχεδόν άδειο. Είναι σαν να ανακαλύπτω την πόλη απ’ την αρχή. Ποτέ δεν πλήττω, ποτέ, δεν υπάρχει ίχνος μονοτονίας, κάτι που είναι πολύ ζωτικό για μένα. Τώρα, η εγκληματικότητα και η πορνεία, είναι κάτι που συναντάς παντού στον κόσμο. Όπως και οι μετανάστες που είναι εντελώς άλλο θέμα. Δεν είναι πτυχές της πόλης μόνο. Επίσης είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Οι μετανάστες δε θα μπορούσαν να με ενοχλούν. Τι θα πει μετανάστης; Μιλάμε για ανθρώπους. Ποτέ δεν κατάλαβα όσους ενοχλούνται από την παρουσία άλλων ανθρώπων επειδή έχουν άλλο χρώμα ή προέρχονται από άλλους τόπους. Όσο για την παραβατικότητα, όσο δυσκολεύουν οι καιροί, τόσο πιο έντονη θα κάνουν την παρουσία τους τέτοια φαινόμενα, όχι μόνο στην πόλη. Και για την εξάλειψη αυτών, υπάρχουν αρμόδιοι.
Αγαπημένα σημεία…αγαπημένοι δρόμοι και στέκια. Σταδίου, Σόλωνος, Καλλιδρομίου, Μοναστηράκι, πλατεία Αβησσυνίας, Φλοράλ, Ένοικος, το σινεμά πάνω απ’το Βοξ. Πολλά πολλά.


8)Φαντάζομαι θα διαβάζεις αρκετή λογοτεχνία. Τί σου αρέσει να διαβάζεις; Έχεις εντοπίσει τους αγαπημένους σου συγγραφείς και πώς σε κεντρίζουν;

Διαβάζω αρκετά και διάφορα είδη: μυθιστόρημα, θεατρικό, δοκίμια, και εφημερίδες. Έχει να κάνει με τη διάθεση και τη φάση που βρίσκομαι κάθε φορά. Υπάρχουν και διαστήματα που δεν ανοίγω βιβλίο, ούτε καν εφημερίδες και αυτό γίνεται συνειδητά. Μοιάζει με ένα κύκλο που ανοίγει και κλείνει. Μπορεί για τρεις μήνες να διαβάζω ασταμάτητα, και μετά να κάνω ένα μεγάλο cut. Κατά καιρούς εντοπίζω συγγραφείς που μου αρέσουν, μου ταιριάζουν, μου πάει η γραφή τους.


9)Αυτό τον καιρό διαβάζεις κάτι;
Ότι έχει να κάνει με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, λόγω των προβών που κάνω για την παράσταση ‘Αντιγόνες’ με τον Εν Θεάτρω Έκφρασις. Νομίζω πως δε θα μπορούσα τώρα, να διαβάζω κάτι άλλο, παρά μόνο αυτό που έχει άμεση σχέση. Το μυαλό τριγυρίζει συνέχεια σε αυτό τον κόσμο, του Σοφοκλή. Οτιδήποτε άλλο μάλλον θα με αποπροσανατολίσει.

10)Γιατί τους καλλιτέχνες, σας έχουν τοποθετήσει την εξής ταμπέλα “in vitro”. Δηλαδή μπορεί έξω να φλέγεται το σύμπαν και εσείς να μιλάτε για τον Καρυωτάκη.

Μιλάς για εκείνο που ακούω πολύ συχνά να λένε, πως οι καλλιτέχνες ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Μπορεί κάλλιστα έξω να φλέγεται το σύμπαν και ναι, να μιλάμε για ένα στίχο ενός ποιητή. Ή να απαντάμε με ένα στίχο ή μία φράση ενός συγγραφέα. Γιατί και το δικό του σύμπαν φλεγόταν και φλέγεται. Η τέχνη σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκομμένη από τη ζωη. Το αντίθετο. Κι αυτό δε σημαίνει πως ‘είμαστε αλλού’. Ο καλλιτέχνης είναι συντονισμένος πάντα με το τι συμβαίνει γύρω του, απλά έχει έναν άλλο τρόπο να το εκφράσει. Είναι αυτό που είπα και παραπάνω. Another way to see.


11)Ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει πει ότι οι κακοί καλλιτέχνες είναι καλοί άνθρωποι και τούμπαλιν. Γιατί ας πούμε ένας κακός ποιητής ζει την ποίηση που δεν μπορεί να γράψει, ενώ οι καλοί γράφουν την ποίηση που δεν μπορούν να ζήσουν.Πώς το αντιλαμβάνεσαι;

Η ιστορία έχει δείξει είναι ότι υπήρξαν πολλοί μεγάλοι δημιουργοί που άφησαν τεράστιας σημασίας έργο, οι οποίοι σαν άνθρωποι ήταν παραβατικοί, ακραίοι, μνησίκακοι, ανταγωνιστικοί, κτλ. Κάποτε αναρωτιόμουν και εγώ. Πως είναι δυνατόν ένας μεγάλος δημιουργός να είναι κακός άνθρωπος. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Κατάλαβα πως μπορεί να συμβαίνει χωρίς να αναιρεί το ένα τ’ άλλο. Γιατί όλοι είμαστε ικανοί για όλα, καλώς η κακώς.

12)Ποίος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου στη ζωή;
Ο χειρότερος εχθρός μας, συνήθως, είναι ο εαυτός μας. Και το πιστεύω αυτό πολύ.

13)Υπάρχει κάποια παράσταση ή ταινία που θα ήθελες να ήσουν παρούσα ή ακόμα ένα τραγούδι που “ζήλεψες” και θα ήθελες να το είχες “ντύσει” εσύ φωνητικά;

Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες ή παραστάσεις και τραγούδια που αγαπώ, που μπορεί να τα δω και να τα ακούσω δεκάδες φορές, όμως δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να μου ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

14)Όταν είσαι πάνω στο σανίδι και σε παρακολουθεί από κάτω κόσμος και μετά σε αποθεώνει με χειροκρότημα νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε άλλον Γαλαξία εκείνη την ώρα;

Ποια ώρα απ’ τις δυο; Είναι δυο διαφορετικές στιγμές. Όταν είσαι επάνω στο σανίδι, ‘φεύγεις’, μεταφέρεσαι κάπου, κι όταν τελειώνει μια παράσταση μπορεί και να έχεις απώλεια χρόνου. Αυτό συμβαίνει γιατί όντως ταξίδεψες κάπου αλλού. Όταν ακούς το χειροκρότημα νιώθεις ευτυχισμένη, ευτυχισμένος, νιώθεις καλά γιατί επικοινώνησες αυτό το ταξίδι και μαζί σου ταξίδεψαν και κάποιοι άλλοι, σε μια ιστορία που έγραψε κάποιος τρίτος κι εσύ κατάφερες να της δώσεις σάρκα και οστά με το σώμα, τη φωνή, τη ψυχή σου.

15)Μιας και είσαι της μουσικής.Ο Νίτσε λέει ότι ζωή χωρίς μουσική θα ήταν λάθος,ισχύει για σένα;

Ναι, γιατί η μουσική είναι επικοινωνία, είναι ρυθμός, είναι πάθος, είναι εικόνα, είναι μνήμη, είναι πάρα πολλά. Άρα αν έλειπε, θα έλειπε ένα τεράστιο κομμάτι απ’ τη ζωή και, ναι, αυτό θα μας έκανε πολύ φτωχότερους.

16)Ένας άνθρωπος που κάνει μία δουλειά που σχετίζεται με δημοσιότητα και δόξα, πώς μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό χωρίς να ξεφύγει;

Φυσικά και μπορεί να το διαχειριστεί όταν έχει αυτό που λέμε άξονα, όταν πατάει στη γη.

 
17)Πες μας λίγα λόγια για το album "Ταμπλό Βιβάν". Πώς προέκυψε αυτή η δουλεία και αυτός ο ξεχωριστός τίτλος.

Όπως είπα και παραπάνω, έγραφα στίχους. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ανοίξω το συρτάρι και να τους βγάλω απ’το σκοτάδι. Τους έδειξα στο φίλο και μετέπειτα συνεργάτη Σάκη Τσιλίκη. Του άρεσαν πολύ και με προέτρεψε να μπω στο στούντιο και να τα επικοινωνήσω με τη δική μου φωνή. Στην αρχή ξαφνιάστηκα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο απ’το μυαλό. Και να που έγινε και βρέθηκα στο στούντιο. Ο τίτλος προέκυψε από το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα, ο Ματωμένος Γάμος του Λόρκα ξεκινούσε με ένα ταμπλό βιβάν επί σκηνής, μια παγωμένη κίνηση από όλους τους ηθοποιούς η οποία άλλαζε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με το φωτισμό. Όλα τα τραγούδια στο σιντί αυτό είχαν να κάνουν με μία συγκεκριμένη εικόνα, διαφορετική φυσικά για το καθένα. Από μία εικόνα γεννήθηκαν όλα η οποία πάγωνε στο μυαλό μου και έμενε εκεί για μέρες περιμένοντας κάτι. Περιμένοντας να ειπωθεί με όποιο τρόπο. Έτσι γεννήθηκαν αυτοί οι στίχοι.
Και θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά, από το συνθέτη που έγραψε τη μουσική, τον Βασίλη Παγώνη από τους Αλχημιστές και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο που συμμετείχαν με τη φωνή τους και τον Κίμωνα Πολλάτο για τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μουσικό ταχυδρομείο και την Oxygen Music.

18)Αυτή την στιγμή τί ετοιμάζεις και πού θα σε βρούμε;

Κάνω πρόβες για την παράσταση ‘’Αντιγόνες’’ με το Εν θεάτρω Έκφρασις και το Θέατρο Κνωσός σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και Μαρίας Φραγκή. Η παράσταση θα κάνει μια μικρή περιοδεία και μετά θα παίζεται Δευτερότριτα στο Θέατρο Κνωσός. Παράλληλα έχουμε ξεκινήσει πρόβες με τη Μάνια Παπαδημητρίου πάνω σε Μονολόγους για τη Γάζα οι οποίοι γράφτηκαν από παιδιά που ζουν εκεί, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Αυτό, έχει προγραμματιστεί να ανέβει στο Θέατρο Επί Κολωνώ, τον Οκτώβρη.


19)Αν σου έδινα ένα σπρέι και σου έλεγα βάψε έναν τοίχο. Τί θα έγραφες και σε ποιόν τοίχο;

Σίγουρα σε τοίχο των Εξαρχείων, είναι οι πιο δεκτικοί οι τοίχοι εκεί. Κάποια στιγμή που έγραψα κάτι σε τοίχο των βορείων προαστίων το είχαν σβήσει την επόμενη ημέρα. Θα έγραφα τη φράση ΚΑΤΙ ΛΥΠΗ.

20)Αγαπημένος στίχος ή ρητό
1.΄΄Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού΄΄, τίτλος βιβλίου του Σλάβου Ζίζεκ.
2.΄΄Αν είσαι μόνος αν είσαι αδύναμος, η χαραυγή θα σε ξεκάνει΄΄ στίχος του Γιάννη Αγγελάκα.
3.΄΄Δε γράφω για να σώσω τον κόσμο, γράφω για να σώσω τον εαυτό μου΄΄ του Τσαρλς Μπουκόβσκι.

Η αντανάκλαση του πακέτου

Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν δεύτερο εαυτό. Και η πιο παραδειγματική στιγμη εκδήλωσης του είναι όταν βρισκόμαστε υπό το καθεστώς ενός διλλήματος. Σ'ένα δίλημμα υπάρχουν δύο επιμέρους αποφάσεις που δείχνουν διαθέσιμες σ'εμάς. Σε μικροδιλήμματα του τύπου να φάω λουκουμά ή τυρόπιτα αυτός ο διαχωρισμός εαυτού δεν είναι καθαρός. Όταν όμως τα διλήμματα αφορούν αποφάσεις ζωής τότε γίνεται έκδηλος ο πόλεμος δύο εαυτών, δύο συνειδήσεων στο εσωτερικό του ίδιου ατόμου. Σε τέτοιες καταστάσεις οδηγούμαστε από τους λεγόμενους πειρασμούς, τις Σειρήνες που προσπαθούν με σαγηνευτικό τρόπο να μας οδηγήσουν σε αποφάσεις. Υπάρχουν πράγματι στιγμές στην ανθρώπινη ζωή όπου το Ναι και το Όχι απέχουν μία ανάσα, η πτώση όμως από τη λάθος επιλογή...χιλιόμετρα.

Αν θεωρούσαμε το κάπνισμα ως έναν πειρασμό, τότε θα μπορούσαμε να δούμε μπροστά μας το παιχνίδι των 2 εαυτών μας. Μία μορφή αναπαράστασης και προσομοίωσης της διχοτόμησης του εαυτού είναι το πακέτο των τσιγάρων. Εξηγούμαι...Κρατώντας ένα πακέτο τσιγάρων βλέπουμε την πρόσοψη του χωρισμένη στα δύο. Στο ένα μέρος αναγράφεται η μάρκα των τσιγάρων και το λογότυπο της. Αυτά τα δύο σαφώς και δεν είναι τυχαίως επιλεγμένα.Τις περισσότερες φορές η ονομασία και το λογότυπο στο πακέτο εκπέμπουν κύρος, “μεγαλείο” αντιπροσωπέουν το διαφορετικό και το ανώτερο. Για παράδειγμα αναφέρω τα τσιγάρα Prince που φέρουν για σήμα τους βασιλική κορώνα, τα Winston που έχουν για σήμα τους τον αετό και συμπληρώνουν “Η εμπειρία μετράει”, και άλλες ονομασίες όπως Gold, King Size, Assos που υφέρπουν ανωτερότητα. Όλα τα παραπάνω επικαλούνται με τόσο επιθετικό τρόπο το υποσυνείδητο μας. Αντιπροσωπεύουν το κομμάτι του εατυού μας που κρύβει και τρέφεται από μια αυταπάτη μεγαλομανίας. Ποιος δεν παρασύρεται από πρίγκιπες και βασιλιάδες, χρυσάφια και κορώνες;

Το άλλο μέρος των πακέτων των τσιγάρων είναι εκείνο που λέει την αλήθεια: “Το κάπνισμα προκαλεί θάνατο”. Είναι εκεί σαν γνήσιος εαυτός και μας φωνάζει να μην υποκύψουμε στη μεγαλομανία μας, να μην παρασυρθούμε από τις Σειρήνες. Ένας στρατιώτης του καλού στο εσωτερικό μας. Προσπαθεί να βάλει το χαλινάρι της Αλήθειας στην παρορμητικότητα, ανωριμότητα και αδυναμία του άλλου μας εαυτού. Προσπαθεί να σκοτώσει τις κορώνες των Prince, και τους αετούς των Winston. Προσπαθεί να μας πει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός(Gold) και πως τα King Size τσιγάρα δε σε κάνουν βασιλιά. Μάχεται με όσο πιο έντονα γράμματα μπορεί για να ξεγυμνώσει την Αλήθεια που κρύβουν τα μεγαλεία.

Η έκβαση ωστόσο της μάχης δεν εξαρτάται από τη δύναμη των δύο εχθρών αλλά από την απόφαση το ατόμου. Όσο ισχυρή κι αν είναι η δύναμη του κακού εαυτού μας η εκάστοτε απόφαση του ατόμου μπορεί να την ανατρέψει. Όσο σαγηνευτική κι αν είναι η πρόσοψη των τσιγάρων, ή όσο έντονη είναι η γνώση της Αλήθειας το βάρος το έχει ο επιλέγων. Η ακαριαία εκείνη στιγμή που το άτομο αποφάσίζει να ενδώσει στον πειρασμό και ο εγκέφαλος στέλνει τις εντολές της αδυναμίας προσομιάζει με τη στιγμή που ο καπνιστής τινάζει τον αντίχειρα του για να ανοίξει το πακέτο. Ό,τι και να προηγήθηκε, όσο δυνατή κι αν ήταν η μάχη... ο άνθρωπος πάντα θα κουβαλάει το βάρος της ευθύνης. Ίσως στις προειδοποιήσεις του Υπουργίου Υγείας θα έπρεπε να συμπληρωθεί:
“Αιτία ελομένου, Θεός αναίτιος”

Κατευθυνόμενος οπαδικός τύπος......

Η σημερινή ανάρτηση είναι περισσότερο παρέμβαση.Διάβασα κάτι και θέλησα να το κρατήσω.Συγκεκριμένα στα <Πράσινα Νέα>,τα οποία παρακολουθώ συχνά,διότι καλώς ή κακώς ανανεώνουν συχνά ειδήσεις για την αγαπημένη μου ομάδα.Οι δημοσιογράφοι του site σχολιάζοντας το γεγονός της επικείμενης μεταγραφής του Αλέξανδρου Τζιόλη στον Ολυμπιακό,φροντίζουν από νωρίς να προετοιμάσουν τον αδηφάγο-κομπλεξικό-Ελληναρά οπαδό για το πώς να αντιμετωπίσουν τον συγκεκριμένο παίχτη.Σας παραθέτω κομμάτι του άρθρου

"Ο διεθνής αμυντικός μέσος έπαιξε για τέσσερα χρόνια στον Παναθηναϊκό και παρότι ποτέ δεν αγαπήθηκε από την εξέδρα του Τριφυλλιού είναι δεδομένο πως θα αποτελέσει κόκκινο πανί σε περίπτωση που επιβεβαιώσει τα ρεπορταζ των εφημερίδων και μεταγραφεί στον Ολυμπιακό."

Είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει κόκκινο πανί ο Τζιόλης;;;Αφού δεν αγαπήθηκε ποτέ αγαπητό-φανατικό site,πώς θα γίνει αυτό;;;Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος;;;Επίσης το site παρομοιάζει τον Τζιόλη με τον Νικοπολίδη και τον Κωνσταντίνου(ουδεμία σχέση).Αμφότεροι οι παλαι ποτε άσοι του "Τριφυλλιου" αγαπήθηκαν απο την εξέδρα και αγωνίστηκαν πολλα χρόνια με την πράσινη φανέλα.Γιατί τέτοια άστοχη σύγκριση;;;Μηπως δίνετε άλλο ενα βήμα στον βουλιμικό-οπαδό;;;Καθώς όλοι ξέρουμε ότι οι δύο παραπάνω παίχτες δεν πέρασαν τις καλύτερες ώρες τους στην καυτή εδρα των <Πράσινων>.Δειτε το αποσπασμα:

Ο Αλέξανδρος Τζιόλης πρωταγωνιστεί στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού και μοιάζει πλέον πιθανό να ακολουθήσει τα χνάρια των Αντώνη Νικοπολίδη και Μιχάλη Κωνσταντίνου.




Kαι με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι οι σχολιαστές,δεν πέφτουν στην παγίδα του εν λόγω site,και αδιαφορούν για την είδηση.


Kαι τέλος ας μην σχολιάσω τον αριθμό των αθλητικών φυλλάδων του εξωτερικού με αυτών της Ελλάδας.Όπου εδώ το εκάστοτε αφεντικό έχει ανοίξει ένα δικό του μέσο χειραγώγησης.

Περι άρσης.....

Λοιπόν παιδάκια του Υπουργείου,άρση απορρήτου,δεν γίνεται σε ιστολόγια,όσο αυτά υπάγονται στην google και έχουν κατάληξη(.com),δηλαδή υπάγονται στην νομοθεσία των Αμερικανοτσολιάδων.Τώρα εγώ προσωπικά τον συγκεκριμένο νόμο που περιφέρεται σαν μαλάκας έξι χρόνια,δεν τον φοβάμαι,διότι δεν είμαι ούτε πιτσιρίκος,ούτε preza tv.Γενικότερα δεν είναι προέκταση του τέτοιου μου το πώς θα κράξω σας ανώνυμος έναν πολιτικάντη,ή να στοχοποιήσω κάποιον,αυτά είναι για τους κίναιδους.Αλλά εφόσον γουστάρετε να βγάζετε στην επιφάνεια το θέμα κάθε χρόνο,σας προτείνω από που να ξεκινήσει η άρση.
Πρόσφατα τον ανακάλυψα και γέλασα πολύ,γιατί η μαλακία και η δηθενιά σε αυτή την χώρα είναι αστείρευτη.Το ιστολόγιο τιτλοφορείται ως <Είναι Μαστ> και πίσω από αυτό βρίσκεται ο ογκόλιθος της showbiz και των media Νίκος Μαστοράκης.Η πλάκα είναι ότι ο αντιπαθητικός αυτός γλόμπος με το καπέλο gold fm(έχει σκουριάσει),νομίζει ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο.Δεν άντεξα και διάβασα καμια δεκαριά και βάλε κείμενά του,και αμέσως,αναφώνησα,<α τον καημένο>.Δεν υπάρχει άνθρωπινο είδος που να μην έχει κράξει(ακόμα και τον Ζουγανέλη με τον Χάρρυ Κλυν),κάνει κριτική στην πολιτική επικαιρότητα σαν παιδί του λαού,τύφλα να χει ο <Ταρζάν>,και με ένα σκωπτικό ύφος νομίζει ότι θα τα πηδήξει όλα.Περιαυτολογεί ασύστολα,γράφει την δική του σκοπιά για την περιβόητη εκπομπή με τους κρατούμενους του ΚΕΒΟΠ,ανεβάζει την επιστολή του προς τον δικτάτορα Ιωαννίδη το 2008 και άλλα ωραία.
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με αυτόν τον συμπλεγματικό <καπελαδούρα>,απλά όταν στήνεις την showbiz με τις ξανθές υπεργκόμενες με τις βυζάρες και μου το βαφτίζεις ψυχαγωγία,όταν έχεις μετατρέψει ένα λαϊκό μέσο σε πορνείο,και ήσουν από αυτούς που έστησες όλη αυτή την απάτη,κάτσε αναπαυτικά στην καρέκλα σου,άσε να μιλήσει και κανένας άλλος.

Έτσι λοιπόν και εγώ ως συγγραφέας και ιδιοκτήτης του μπλογκ,προτείνω στον κύριο Υπουργό Άρση Καπέλου στον Νίκο Μαστο(υ)ράκη,και στη συνέχεια άρση μίνι φούστας στα ανδρείκελα της ιδιωτικής τηλεόρασης που τον προσκαλούν μετά βαΐων και κλάδων,στις εκπομπες τους,χωρις να βαζουν την ενδειξη που βαζει το extra 3 τα μεσανυχτα.Και τωρα παμε να παρουμε μια ανασα με τον ποιοτικο blogger κριτη των παντων Νικο Μαστο(υ)ρακη.Τηλεόραση για πορνολάγνους.

Ο Jean-Luc Godard για το ελληνικό χρέος......

Είναι η λέξη που τελευταία ακούς από παντού, βλέπεις να κοσμεί οτιδήποτε μπορεί να διαβαστεί, εκτός από ετικέτες στο κουτί του γάλατος και των δημητριακών, σε συναντά απρόσμενα αλλά απαιτητικά σε γκάλοπ και μετρήσεις κοινής γνώμης, συνοδευόμενη από ένα μεγάλο και επιτακτικό ερωτηματικό. Έχει δύο συνθετικά, και τα δύο ουδέτερα, άρθρο οριστικό (και αμετάκλητο) και σε κυνηγά ακόμη και στον ύπνο σου: το ελληνικό χρέος.


Σε αντίθεση με όσα θα περίμενε ο κοινός ελληνικός νους, η λύση για το πρόβλημα που έχει προκαλέσει την μεγαλύτερη αναταραχή στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, δεν προέρχεται από κάποιο οικονομικό στέλεχος, από κάποιον μετανοήσαντα πολιτικό ή από τον από μηχανισμού θεό. Αποδεικνύοντας ακόμη μια φορά ότι η ζωή ξεπερνά την Τέχνη, ο δηλωμένος (από το τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών) φιλέλληνας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian, δήλωσε ότι οι δημιουργοί (auters) πλέον έχουν πεθάνει. «Νομίζαμε ότι είμαστε δημιουργοί, αλλά κάναμε λάθος. Στη σημερινή εποχή της τεχνολογικής αιχμής, με τα κινητά τηλέφωνα και όλες αυτές τις ευκολίες, ο καθένας μπορεί να είναι δημιουργός».

Ο σκηνοθέτης του τρυφερά «αιχμηρού» Film Socialisme που βγήκε σήμερα μόλις και στις ελληνικές αίθουσες, μιλώντας για τη νέα του ταινία (που ακροβατεί με το χαρακτηριστικό ιδιότυπο γκονταρικό βλέμμα μεταξύ κριτικού ρεαλισμού και συμβολισμού) που διαδραματίζεται σε ένα κρουαζιερόπλοιο που πλέει στη Μεσόγειο, αναφέρθηκε και στο ελληνικό πρόβλημα: «Οι Έλληνες μας έδωσαν τη Λογική. Τους χρωστάμε γι’ αυτό. Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε την έννοια του ‘επομένως’, όπως τη χρησιμοποιούμε για παράδειγμα στη φράση Δε μ’ αγαπάς πλέον .. επομένως… ή σε βρήκα με άλλον άντρα στο κρεβάτι… επομένως…Χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση για να αναφερθούμε στις σημαντικότερες αποφάσεις μας, οπότε μάλλον ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε να το ξεπληρώνουμε. Αν πληρώναμε 10 ευρώ στους Έλληνες για κάθε φορά που χρησιμοποιούσαμε τη φράση, σε μία μόλις ημέρα θα λυνόταν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και οι Έλληνες δε θα ήταν υποχρεωμένοι να πουλήσουν τον Παρθενώνα στους Γερμανούς. Μπορούμε μάλιστα να στείλουμε το λογαριασμό μέσω iphone».

Ο άνθρωπος που επινόησε τη Νουβέλ Βαγκ, απελευθέρωσε εκφραστικά τον κινηματογράφο και τους δημιουργούς και διαμόρφωσε ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα, έρχεται να απελευθερώσει και τον κοινό ευρωπαϊκό νου: από τα στερεότυπα. Κι αν σύμφωνα με τις δηλώσεις του θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι ο σκηνοθέτης πέθανε σχεδόν αμέσως μετά θα αναφωνήσουμε Ζήτω ο σκηνοθέτης!



Πηγη:http://blog.greekbooks.gr/

Προβατάς-Σταρόβας

Είναι μια εποχή δύσκολη,είναι ίσως από τα λίγα καλοκαίρια που ο κόσμος σκέφτεται τόσο πολύ,το αβέβαιο οικονομικά (κυρίως) μέλλον.Αυτό που ψάχνουμε τελικά είναι αυτό που λέει ο Stefan Zweig στην Σκακιστική Νουβέλα,μια λεπτή φλέβα χρυσού μέσα σε έναν θεόρατο ακατέργαστο βράχο.Αυτό που η κρίση ξαναφέρνει στο προσκήνιο είναι η παρέα,που μαζεύεται στο σπίτι πίνει μπύρες,ακούει μουσική και άλλα πολλά.Πλέον οι επιλογές είναι πιο αυστηρές,δεν "σκορπάει" κανείς λεφτά όπως στο παρελθόν.κυρίως οι γιάπηδες που "αμόλαγαν" λουλούδια στους γαρυφαλοσκυλάδες.Mετά έχουμε τα μέσα μαζικού επηρεασμού(μέσα μαζικής εξημέρωσης),που μας "σερβίρουν" καθημερινά κατάθλιψη κι απελπισία,ενισχύοντας τους φίλους φαρμακοποιούς,διότι τα zanax γίνονται ανάρπαστα.

Εγώ λοιπόν σας προτείνω να ψαχτείτε όπως λέει και ο Ζουγανέλης.Ψάχνομαι,ψάξου.Είναι μια τεράστια ευκαιρία μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να αναθεωρήσουμε αξίες και ιδανικά.Να εκτιμήσουμε την καλή μουσική,τον καλό φίλο,το καλό μαγαζί,την καλή διασκέδαση και το καλό ραδιόφωνο.Παίρνοντας πάσα από την τελευταία μου λέξη "ραδιόφωνο",θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα δίδυμο που με έκανε να θέλω να κάτσω πίσω από τα μικρόφωνα κάποτε,και να βάζω τις μουσικές μου και να λέω τα δικά μου.

Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ κάπου το 2006 καλοκαιράκι,εγώ τότε θα πήγαινα τρίτη γυμνασίου(πλεόν είμαι 19 ετών),και καθώς ετοίμαζα βαλίτσες για διακοπές,και χάζευα ένα φιλικό του Παναθηναϊκού,ένιωσα αδιαθεσία,είχα δέκατα.Τα παράτησα και ξάπλωσα.Δεν άκουγα γενικά ραδιόφωνο τότε(ένεκα ηλικίας).Και βάζω ερα σπορτ(καθώς μόνο αθλητικά παρακολουθούσα τότε),ακούω μια γνώριμη φωνή του Σταρόβα,και λέω αυτός τί δουλειά έχει σε αθλητικό σταθμό.Έπειτα ακούω μια ευγενική προσιτή φωνή,σαν μπανάκι στα αυτιά,ήταν ο Μάκης Προβατάς.Έκλεισα το ραδιόφωνο έφυγα διακοπές,μπήκε ο χειμώνας,και με περίμενε μια δύσκολη χρονιά.Καθώς γυρνάω σπίτι ένα χειμωνιάτικο βράδυ,λέω δεν βάζω κανα ραδιόφωνο να με πάρει ο ύπνος.Βάζω ερα σπορτ.Ακούω πάλι αυτούς τους δύο τύπους(εντελώς τυχαία),άρχισαν να μου αρέσουν.Έτσι ξεκίνησε ένα πάθος με το ραδιόφωνο,κάθε βράδυ περίμενα να τελειώσω τα μαθήματα για να πάω να ακούσω την αγαπημένη μου εκπομπή.Μέσα στην περίεργη και δύσκολη εκείνη σεζόν 2006-07,εγώ είχα βρει την ντόπα μου,κάθε βράδυ τα ίδια,Προβατάς και Σταρόβας,Pink Floyd και Steely Dan.Θυμάμαι εκείνη την χρονιά να έχω χαλάσει άπειρες κάρτες για να στέλνω μηνύματα στην εκπομπή.Ακόμα ο Μάκης είχε ένα "κόλλημα" με το "Σαν σήμερα",το οποίο σχολίαζε καθημερινά,και εγώ με τη σειρά μου,να πετάω τα σχολικά βιβλία,και να ορμάω με μανία σε μία ξεχασμένη εγκυκλοπαίδεια σε κάποιο ράφι του σπιτιού μου,και να ψάχνω τι έγινε την κάθε χρονιά,για να στείλω μήνυμα στην εκπομπή.Έτσι κύλησε η χρονιά,δύσκολα αλλά ραδιοφωνικά.Την επόμενη χρονιά πήγα λύκειο,είχα αλλάξει και σχολείο,και η διάθεσή μου ήταν πολύ καλύτερη,ένιωθα ανανεωμένος.Ώσπου ένα βράδυ ανοίγω το ραδιόφωνο ψάχνω 100,9 το βρίσκω,αλλά δεν ήταν ούτε ο Μάκης ούτε ο Μήτσος,έπαθα σοκ.Λέω θα τους έτυχε κάτι.Επί μία βδομάδα δεν τους άκουσα,ώσπου έμαθα με "μαύρη καρδιά" από μια άλλη εκπομπή της Έρα ότι σταμάτησαν.Ξενέρωσα το παράτησα το ραδιόφωνο.Μετά από έναν μήνα,θυμάμαι είχαμε κατάληψη στο σχολείο,και ένα βράδυ γύρω στις 11,έψαχνα να βρω κάποια άλλη εκπομπή ή σταθμό που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.Ξεκίνησα από την αρχή 89,89.1,89.2 ωπ!!!
Κάτι μου θύμιζε η φωνή,με το που την ακούω να συστήνεται Μάκης Προβατάς και ο παρτενέρ δίπλα Δημήτρης Σταρόβας,έπαθα πλάκα,μόνο τούμπα δεν έκανα.Sportime fm 89,2.Δεν έπιανε καλά θυμάμαι και έκανα βόλτα σε όλο το σπίτι,για να ακούω καθαρά.Αυτό για περίπου ένα μήνα.Μετά μεταφέρθηκαν στην πρωινή ζώνη λόγω υποχρεώσεων του Σταρόβα,και δεν μπορούσα να τους ακούσω.Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της απίθανης αυτής εκπομπής που τιτλοφορούνταν ως "Αλλαξομπαλιές".Μετά arrena 89,2 , Βημα FM αλλά σε "σόλο καριέρα" και οι δύο με διαφορετικούς παρτενέρ.

Μετά από αυτήν την εκπομπή τους έχω συναντήσει αμφότερους δια ζώσης,τον Σταρόβα σε συναυλίες και με τον Μάκη έχω μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο και τον έχω επισκεφτεί στο studio του Βήμα Fm.Eπειδή αυτή η εκπομπή σημάδεψε την εφηβεία μου,και πλέον ετοιμάζομαι να εγκαταλείψω την Αθήνα για φοιτητική ζωή,σκέφτηκα ότι θα ήθελα αυτή η παρέα να με συντροφέψει και στο νέο ξεκίνημα.Έτσι δημιούργησα ένα page στο facebook,το οποίο εξελίσσεται σε μια σελίδα αναμνήσεων,όπως ακριβώς το σκέφτηκα εξ αρχής.H σελίδα λέγεται "Απαιτούμε ξανά το δίδυμο Σταρόβα-Προβατά στο ραδιόφωνο" και αν διαθέτετε λογαριασμό στο facebook κάντε απλά ένα like το οποίο μπορεί να ξαναφέρει πίσω το δίδυμο.
Για να δούμε....

Επιχείρηση Βαλκυρία για την Ελλάδα του σήμερα

Προσχέδιο Νόμου: "Επιχείρηση Βαλκυρία για την Ελλάδα του σήμερα"

Άνοιξες της Ιστορίας το κυτάπι
και σελίδες μύριες έγραψες
σελίδες που δε σβήνονται
σελίδες που γράφονται και γράφουν.

Γέννησες παιδιά και Πολιτείες
Παιδιά ανάθρεψες με Πολιτείες και Πολιτείες με παιδιά
Παιδιά έχασες για πολιτείες
Μα ποτέ Πολιτείες για παιδιά

Γέννησες γλώσσες που μονάχα τις ακούς
Γλώσσες που μονάχα βλέπεις
Μεγάλωνες με τούτες τα παιδιά σου κι εκείνα πέτρωναν
Σε έναν αέναο χορό Αγαλμάτων -Αξιων-

Πολλοί σε λαχτάρησαν κι άλλοι τόσοι σε φθονούσαν
Φυλακή όμως δεν ένοιωσες χάρη στα παιδιά σου
Και ζωντανή συνέχισες να φέγγεις το φεγγάρι

Γέννησες παιδιά χωρίς Πατέρα κι άκουσες να σε φωναζουνε Μαμά
Κι ήρθαν πολλοί επίδοξοι πατέρες,
τούτο το απρόσμενο της Φύσης παραστράτημα
να παλέψουν να βρακώσουν,

λάθος σου μεγάλο που τους δέχτηκες.

Τα παιδιά σου τους αγάπησαν, σε ξέχασαν και σ'άφησαν
Τραγική η Μάνα που λησμονείται
που βλέπει παιδιά της να σκοτώνουν αδελφούς
πατεράδες να την χτυπούν, να την εκδίδουν.

Δεν είσαι όμως ο πατέρας τους
Τα παιδιά σου σε σήκωσαν ψηλά για να σε βλέπουν όλοι
Κι απ' τον ιστό σου κρεμάστηκαν άλλοι για να φαίνονται
Και το βάρος τους, η πτώση σου
Δεν είσαι όμως σαν αυτούς
Δεν είσαι οι πατέρες τους, είσαι τα παιδιά Σου

Είσαι η Μάνα τους, που μονάχη γέννησε
Έθρεψες Ομήρους και τράφηκες απ' αυτούς
Μεγάλωσες Μάνους που σε μεγάλωσαν
Αυτοί σε σήκωσαν ψηλά για να σε βλέπουν όλοι

Μονάχα δεν τους έμαθες ν'αρνούνται πατεράδες



Αιτιολογική Έκθεση Νόμου

Οι 300 βουλευτές δεν είναι η Ελλάδα κι εγώ δεν είμαι εθνικιστής.

Θαυμάζω τον Παρθενώνα όσο θαυμάζω και τις Πυραμίδες της Γκίζας. Ωστόσο σαν λαός έχουμε καταντήσει να θεωρούμε εκείνον που κρατά ελληνική σημαία ή τραγουδά τον εθνικό ύμνο ως εθνικιστή και φασίστα. Δεν μου αρέσουν τα σύνορα και οι πατρίδες.
Ο αείμνηστος και αδικημένος από τους τριγύρω του Ρασούλης είπε πως η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά.

Την ελλάδα λοιπόν την αγαπώ γιατί

με 'μαθε και ξέρω να ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ και να μην την υποφέρω

την ελλάδα την αγαπώ γιατί
πριν λαλήσει πετεινό 13 φορές μ'αρνιέται
μ'εκβιάζει, μου κολλά, σαν το νόθο με πετά
μα κι απάνω μου κρεμιέται.


Ο παραπάνω νόμος δεν ψηφίζεται από τη Βουλή απλά τρέφει τη σκέψη και καλλιεργεί το διάλογο. Ξεκινά και έχει ισχύ όταν επικυρωθεί από τον ελληνικό Λαό με minimum10.000.000 ψήφους υπέρ και maximum 300 κατά.

Συντάχθηκε δίχως νομοθετική εξουσιοδότηση από:

τον Τερζή Πέτρο
peterdocs.blogspot.com

Κυριακάτικο ξύπνημα

Αν άλλαζαν κάτι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες θα ήταν απαγορευμένες αντίθετα όσο πιο μαζικές είναι τόσο πιο πολύ συνεισφέρουν στην τόνωση της αγοράς του θεάματος "εξέγερσης" και στο να δίνουνε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας στο αστικό κράτος. Είναι αλήθεια ότι σε απολυταρχικές εκδοχές του αστικού κράτους- βλέπε δικτατορίες-είναι απαγορευμένες. Αυτό γίνεται ώστε να μπερδευτεί η καταπιεσμένη τάξη στο "συναινετικό" αστικό κράτος και να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο πολιτικής εξέλιξης ενώ απλά βρίσκεται σε διαφορετική έκφραση της ίδιας καταπίεσης. Είναι αλήθεια ότι στον "υπαρκτό" σοσιαλισμό επίσης ήταν απαγορευμένες αλλά αυτό έχει να κάνει με την ίδια την φύση της κρατικής καταπίεσης. Είτε στο όνομα του λαού, είτε στο όνομα του φωτισμένου "δικτάτορα" ηγέτη είτε στο όνομα του κόμματος η ειρηνική διαμαρτυρία απαγορεύεται και καταστέλλεται ώστε στα αστικά "δημοκρατικά" κράτη ο πληθυσμός να εκτιμήσει τις ελευθερίες που του παρέχονται και να μην αμφισβητήσει ποτέ με πιο δυναμικό τρόπο την ίδια την ουσία της ταξικής καταπίεσης του κράτους.

Οι γενικευμένες κινητοποιήσεις ανθρώπων σε όλο τον κόσμο την τελευταία χρονιά έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική έκφραση, αιτήματα, πολιτικό περιεχόμενο αλλά έχουν ένα κοινό σημείο, είναι φαινομενικά ακηδεμόνευτες από κάποιο υπαρκτό κομματικό μηχανισμό. Η ελληνική πρωτοτυπία της απέχθειας προς τα εργατικά σωματεία και συνδικάτα και προς τον οργανωμένο αναρχοσυνδικαλισμό και την βία σαν κοινωνική αυτοάμυνα έχει τις ρίζες της στη πετυχημένη προπαγάνδα-μετά τον εμφύλιο και μετά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ-εναντίον της ταξικής πάλης. Αυτό ήταν ίσως η μόνη κληρονομιά του Θατσερισμού που "επιασε" τόπο γιατι σε ολα τ'αλλα η Μαργαρίτα τάκανε θάλασσα, παρέδωσε μια Βρεττανία χρεωκοπημένη εναν πληθυσμό σε απογνωση και μια παγκόσμια σκηνή θύμα του αδίστακτου ιδιωτικού τομέα οπως περιγράφεται πολυ γλαφυρά στο βασικό μυθιστόρημα καταγγελία του θατσερισμου του Κοου "What a carve up!"
Υπάρχουν δύο πλευρές στην παγκόσμια αναταραχή. Η μια είναι τα δημόσια χρέη και η ατομική οικονομική "αποτυχία" των ανθρώπων μέσα στον καπιταλισμό να ζήσουν το "αμερικάνικο" ονειρο, η έστω να ζήσουν κάτι απο αυτά που τους υπόσχονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις με την εικόνα της ευμάρειας που ολες ανεξαιρετα εκπέμπουν. Η άλλη είναι η ελλειψη ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας που σε εξεγερσιακό επίπεδο και εφόσον είναι ψηλά στην ατζέντα των αιτημάτων είναι εγγυημένα πιο πολιτικό αίτημα και έχει μεγάλες πιθανότητες να κρατήσει τον κόσμο στους δρόμους περισσότερο από την πρώτη πλευρά. Ο συνδυασμός τους δεν είναι γενικά πρόβλημα αλλά αν δεν εμπεριέχει τον απαραίτητο όρο της ταξικής σύγκρουσης κινδυνεύει να εξελιχτεί σε ένα ευρύ μεν κίνημα με ελάχιστους κοινούς στόχους και το σπέρμα της προδοσίας και του συμβιβασμού μέσα στις τάξεις του.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος ούτε το μεγαλύτερο ούτε και το ψηλότερο στη παγκόσμια σκηνή έδωσε τη δυνατότητα στον παγκόσμιο καπιταλιστικό σχεδιασμό να χρησιμοποιήσει την πολιτική σκηνή, την ελληνική κοινωνία και την σύγχρονη κατάληξη της ελληνικής οικονομίας χάρη στις εντολές της ΕΕ για εγκατάλειψη κάθε παραγωγής και παράδοση στην νάρκη της κοινωνίας "κατανάλωσης" σε μιά "πιλοτική" επίθεση εναντίον εργατικών δικαιωμάτων παγκόσμιας αποδοχής μέσα απο την πρόφαση των οικονομικών προβλημάτων. Με κακά μαθηματικά και καμμιά λογική κανένας δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως αλυσοδένοντας ανθρώπους πληρώνεις χρέη. Οι μειώσεις μισθων συντάξεων και οικονομικών ευεργετημάτων μπορούσαν να γίνουν κατανοητοί απο έναν θιασώτη του καπιταλισμου και του νεοφιλελευθερισμου σαν προσπάθειες μείωσης των κρατικών δαπανών αλλά οι μάσκες επεσαν οταν επεκτάθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Το παραμύθι της "ανταγωνιστικότητας" που πουλήθηκε για να δικαιολογήσει αυτές τις μειώσεις δεν εξηγεί γιατί "ανταγωνιστικές" οικονομίες σαν της Κίνας και της Ινδίας ταίζουν με απελπισμένους μετανάστες την παγκόσμια αγορά εργασίας και γιατί μετά απο κάθε απολυση η μειωση μισθών σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί υφεση ανεργία δυστυχία πτώση της αγοράς και εσωτερίκευση της κοινωνίας συνοδευόμενη απο ξενοφοβικά αντανακλαστικά και άνοδο του ρατσισμού.

Το άλλο παραμύθι της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων μέσα από ένα ελαστικό πλαίσιο εργασίας κακές αμοιβές απουσία ασφάλισης και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεν εξηγεί γιατί στην ελλάδα του 50 και 60 με τους περίφημους μισθούς 3060 δρχ το μηνα δεν προσελκύσαμε ΚΑΝΕΝΑΝ σοβαρό επενδυτή για πολλές δεκαετίες. Αυτό που γινόταν και τότε και τώρα με αυτά τα πακέτα αθλιότητας βγαλμένα μέσα απο τους χειρότερους εφιάλτες του Ντίκενς ηταν και ειναι το καλοτάισμα μιας ανθηρότατης πανίσχυρης εγχώριας αστικής τάξης με τεράστιες καταθέσεις στο εξωτερικό και παγκόσμια πρωταθλήτρια φοροδιαφυγής που έχει στη τσέπη της σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού καπιταλισμού σαν αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου είναι το ψηλό εθνικό φρόνημα των κατοίκων που την πλουτίζουν. Αυτό τόχει πετύχει οικειοποιούμενη και φαλκιδεύοντας αγώνες του πληθυσμου για κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση που τους έχει εντάξει με κατάλληλη χορηγία ιστορικών συγγραμμάτων στο "εθνικό" πλαίσιο απονευρώνοντας και πολτοποιωντας τα ταξικά τους χαρακτηριστικά. Ετσι κινητοποίησεις των "Ελλήνων" γινονται γρήγορα πολυ δημοφιλείς και αποκτούν τεράστια κοινωνική απεύθυνση γιατι το συλλογικό θυμικό δεν θέλει να ξέρει οτι τη μεγαλύτερη ληστεία εναντίον του την έχουν κάνει πρώτα Ελληνες και κατόπιν ξένοι. Το συλλογικό θυμικό του πληθυσμού που λατρεύει την "ελληνικότητα" του οπως τοσο πετυχημένα την διδάχτηκε στο σχολείο και την απολαμβάνει στον Χολυγουντιανό Κινηματογράφο φουσκώνοντας σαν γαλοπουλα απο εθνικη υπερηφάνεια αγνοεί η προσποιείται οτι το κεφάλαιο δέν έχει πατρίδα οπως ακριβώς και η καταπιεσμένη τάξη. Η καταπίεση,η οικονομική εξαθλίωση η στέρηση της ελευθερίας και η άρνηση στην ευτυχία είναι τοσο παγκόσμιες που μόνο κοιμισμένα κομμάτια της κοινωνίας μέσα απο την εθνικιστική ρητορική δεν το βλέπουν.

Το τρίτο παραμύθι και όπλο του κεφαλαίου είναι η λεγόμενη "κοινωνική στόχευση" ένα μοντέρνο εργαλείο παραλλαγή του παλιού γνωστού "διαίρει και βασίλευε". Η Κοινωνική στόχευση είναι η τεχνική να στρέφεις κάποια κομμάτια της καταπιεσμένης κοινωνίας εναντίον άλλων και μάλιστα οταν τα τελευταία αγωνίζονται για βελτίωση της θέσης τους. Αυτό το εργαλείο δουλεύει πάρα πολύ αποτελεσματικά στην Ελλάδα γιατί υποστηρίζεται απο μιά πραγματικότητα που λέγεται "πελατειακό" κράτος. Ετσι οσοι δεν ειναι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτοιμοι να αποδώσουν την αιτία της δυστυχίας τους σε αυτούς. Οσοι είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θεωρούνε προνομιακή ιδιότητα το δημόσιο του υπαλλήλου και οσον αφορά την μονιμότητα και οσον αφορά τις αμοιβές του. Ταυτόχρονα ομως οσοι είναι ιδιωτικοι υπάλληλοι θεωρούνε και τους νταλικέρηδες προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων και ολοι μαζί νομίζουν το ίδιο για τους ταξιτζήδες. Σε μια συνέχεια της σουρεαλιστικής τρικυμίας στον εγκέφαλο των εργαζόμενων ολοι μαζί θεωρούνε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους τραπεζών σαν ιδιαίτερα προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων με ψηλες αμοιβές και ισχυρά ασφαλιστικά και στεγαστικά ταμεία. Οι αυτοαπασχολούμενοι οταν ηρεμήσουν και χορτάσουν τρώγοντας πεντε -δεκα δημόσιους υπαλλήλους ανακαλύπτουν τον εχθρό στους μετανάστες που προσφέρουν φτηνότερη εργασία αδυνατώντας να εξηγήσουν τι τους ενοχλεί τελικά..η ακριβότερη εργασία του δημόσιου υπάλληλου η η φτηνότερη εργασία του μετανάστη? Το τελευταίο επιχείρημα αυτής της ζαλισμένης απο την προπαγάνδα τάξης ειναι "τον δημόσιο τον πληρώνω εγώ ενώ οι ιδιώτες παράγουν τον δικό τους πλούτο" Αυτο ειναι και το τέλος της λογικής, εδω ζαλισμένοι παραμιλώντας και εχοντας απομακρυνθεί απο κάθε πραγματικότητα δεν βλέπουνε η κάνουν πως δεν βλέπουνε οτι απο τοτε που επινοήθηκε η οικονομική ασυλία αυτου που λέγεται Ανώνυμη Εταιρεία ΚΑΝΕΝΑΣ ιδιώτης δεν ρισκάρει δικά του χρήματα για να ανοίξει η να επεκτείνει τις δουλιές του. Ολοι δουλεύουνε με δικά μας χρήματα μέσα από τραπεζικά δάνεια. Γιατι τα τραπεζικά δάνεια ειναι δικά μας χρήματα? Γιατι εκτός απο τις καταθέσεις -οσων εχουν πλεον καταθεσεις- οι τράπεζες επιβιώνουνε μέσα απο κρατικες εγγυήσεις που ειναι δικά μας χρήματα.
Εχοντας πετύχει το παγκόσμιο κεφάλαιο και τη διαίρεση και τον αποπροσανατολισμό και τον φοβο της καταπιεσμένης τάξης την εγκυτιώνει σε ανώδυνες διαμαρτυρίες εκτόνωσης για να αποφύγει τη τελική αναμέτρηση. Αναμέτρηση που ιστορικά ποτέ δεν πέτυχε να αποφύγει απλά εβρισκε τρόπους να επανακάμπτει. Αναμέτρηση που αν δεν αναιρεί τον λόγο υπαρξης του κεφαλαίου που ειναι η συσσώρευση υπεραξίας απο παραγωγή και δεν εξουδετερώνει τους μηχανισμούς καταστολής του δεν θα είναι ποτέ νικηφόρα για την κοινωνία. Η ολική ελευθερία απο την οικονομική εξάρτηση και την πνευματική υποταγή που αυτή προκαλεί δεν μπορεί να είναι αντικείμενο θεάματος και δεν μπορεί να ερθεί μέσα απο χιλιοπαιγμένες κακές κασέτες "αυτοβελτίωσης" "αυτοκριτικής" "ειρηνικότητας" "κοινωνικής συμπλευσης με τους καταπιεστες" και αλλά τέτοια περσινά ξινά σταφύλια. Οποιαδήποτε προσωπική η ατομική βελτίωση του υποκείμενου της εξέγερσης δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς την συλλογική δράση και οποιαδήποτε συλλογική δράση δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς τις απαραίτητες προσωπικές επαναστάσεις και ξεπέρασμα του υποδουλωμένου "εγώ" που μας έχει διαμορφώσει το κράτος.

Η πρώτη αντίδραση ενος βαρυποινίτη μόλις του ανοίξουν τη πόρτα της φυλακής του είναι να πάει προς τα πίσω τυφλωμένος απο το πολύ φως και απο το φοβο μπροστά στην ελευθερία, εμείς ειμαστε βαρυποινίτες που πρέπει μονοι μας να ανοίξουμε αυτή τη πόρτα έχοντας ηδη μέσα μας τους ιδιους φόβους...


Αναδημοσίευση από : Marx Factor