Συνέντευξη με το σκηνοθέτη Φωκίωνα Μπόγρη...

Προσωπικά χαίρομαι που υπάρχουν νέοι άνθρωποι με τέτοια οπτική για τα πράγματα.Σε μια δύσκολη εποχή έχουμε ανάγκη από σκεπτόμενα άτομα σαν τον Φωκίωνα.Και αποδεικνύει ότι για να γίνει κάτι σημαντικό,δεν παίζουν ρόλα τα λεφτά.

Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη(Mr Arvulas)

1)Μιλησε μου για την τελευταία σου δουλειά

Η Κάθαρση είναι μια ανεξάρτητη ταινία εκδίκησης που έκανα ουσιαστικά μόνος μου, με πολύ λίγα λεφτά. Αν σκεφτείς ότι δεν είχα ιδιαίτερες βλέψεις όταν ξεκίνησα να την φτιάχνω, η ταινία κατάφερε αρκετά. Ακούστηκε και έκανε μία μικρή πορεία. Ακόμα και οι κριτικοί την δέχτηκαν καλύτερα από ότι περίμενα. Άρα είμαι χαρούμενος για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα.

2)Μικρός ήσουν με μια κάμερα στο χέρι προσπαθώντας να "σκηνοθετήσεις" ακόμα και την πιο "καθημερινή" στιγμή;;

Όχι, ήμουν πολύ μικρός για να έχω «καλλιτεχνικές αναζητήσεις», έβλεπα όμως αρκετό σινεμά. Κυρίως κακό!

3)Πολλές φορές κάποια σημαντικά πράγματα για να γίνουν γνωστά κάποιος πρέπει να τα φέρει στην επιφάνεια. Το ενστερνίζεσαι αυτό στη δουλειά σου;

Για πολλούς κάτι είναι ασήμαντο μέχρι να γίνει ευρέως γνωστό. Εγώ πιστεύω πολύ στην δημιουργικότητα της αφάνειας- μέσα από το underground προέρχονται πολύ σημαντικά έργα, είτε μιλάμε για σινεμά, μουσική, κλπ. Το ζητούμενο είναι να εξελίσσεσαι πάνω σε αυτό που κάνεις. Αν καταφέρεις αυτό, θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Και αν πάλι δεν έρθουν.. προχωράμε.

4)Ποιός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός στη δουλειά σου και στη ζωή σου γενικότερα;

Είναι μάλλον η Ελλάδα και οι άνθρωποι της. Σίγουρα δεν σε βοηθάει να ζήσεις και να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου, μάλλον το αντίθετο.

5)Περιέγραψε λίγο τη παιδική σου ηλικία. Δηλαδή σαν μαθητής χάζευες έξω από το παράθυρο με την καθηγήτρια να επιχειρεί να σε επαναφέρει, όπως οι πιο πολλοί καλλιτέχνες;

Χάζευα αρκετά ναι, δεν συμπαθούσα πολύ τα γράμματα και το περιβάλλον του σχολείου. Με συμμαθητές και καθηγητές δεν είχα και τις πιο καλές σχέσεις. Έπρεπε να φτάσω το λύκειο για να αρχίσω κάπως να προσαρμόζομαι.

6)Φοβάσαι ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να είσαι και σου το εύχομαι ένας από τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες, και αυτό σε αλλάξει σαν άνθρωπο και χάσεις την ουσία σου, δηλαδή συμβιβαστείς;

Είναι ευχή και κατάρα μαζί αυτό. Το να είναι κάποιος γνωστός είναι και περιοριστικό. Εμένα δεν με απασχολεί γιατί ξεκίνησα με σκοπό να κάνω αυτό που πάντα γούσταρα- ταινίες. Τώρα αυτοί που πάνε για την διασημότητα θεωρώ ότι παίζουν το παιχνίδι για τους λάθος λόγους και ίσως να απογοητευτούν στο τέλος. Ok, να είναι κάποιος γνωστός μπορεί σίγουρα να τον βοηθήσει στο να κάνει τις ταινίες του ευκολότερα και καλύτερα. Αλλά μπορεί να είναι και παγίδα. Η «Κάθαρση» δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερη αν είχε μία κανονική παράγωγη από πίσω. Σίγουρα όμως θα ήταν μία διαφορετική ταινία. Εγώ σαν άγνωστος και ανεξάρτητος την έκανα ακριβώς όπως ήθελα, χωρίς περιορισμούς από κανέναν.



7)Ένας καλλιτέχνης πρέπει αναγκαστικά να είναι μοναχικός; Να βυθίζεται στον εαυτό του κλεισμένος σε ένα γραφείο και να πετάει χάρτινες μπαλίτσες στον κάδο απορριμμάτων;

Καλλιτέχνης ε? Ποιος εγώ? Λοιπόν η μοναξιά είναι κάτι που έχω βιώσει και εγώ, κυρίως στα παιδικά μου χρόνια. Τώρα προτιμώ να βρίσκομαι όσο περισσότερο δυνατόν δίπλα σε φίλους και ανθρώπους με τους οποίους έχω πράγματα να πω.

8)Ασχολείσαι με την πολιτική; Πώς βλέπεις την οικονομική κρίση, είμαστε ένα βήμα πριν την εξαθλίωση, ή ίσως η κρίση είναι η απαρχή μιας νέας τάξης πραγμάτων;

Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα, δεν ανήκω σε κάποιο πολιτικό χώρο και αυτό γιατί αδυνατώ να πιστέψω σε οποιονδήποτε πολιτικό. Τα βλέπω λίγο μαύρα τα πράγματα ναι, ίσως να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την καταστροφή. Υπάρχει ένα καζάνι μέσα στο οποίο βράζουμε και περιμένουμε να ξεχειλίσει. Αν υπάρχει μια νέα τάξη πραγμάτων, ελπίζω να προλάβουμε να τη ζήσουμε!

9)Ξαναγυρνάω στα παιδικά σου χρόνια, φαντάζομαι θα χες και συ πρότυπα. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που σε έκαναν να αγαπήσεις τον κλάδο και να ασχοληθείς, και ποια δεκαετία στον κινηματογράφο σε κέρδισε περισσότερο;

Στην προσχολική ηλικία, είχα δει το “Convoy” του Peckinpah και ήθελα να γίνω νταλικέρης. Αυτή την ταινία την έβλεπα σχεδόν καθημερινά τότε, για μεγάλο διάστημα. Οι γονείς μου με έκαναν να ενδιαφερθώ για το σινεμά- η μάνα έβλεπε ταινίες τρόμου και ο πατέρας δράσης. Τα 70s με κέρδισαν, μιας και κάποιες από τις πολύ πρώτες ταινίες που είδα ποτέ, προέρχονται από εκείνη την δεκαετία. Η ατμόσφαιρα και η αισθητική ταινιών εκείνης της εποχής είναι κάτι το μοναδικό, είναι πραγματικό σινεμά.

10)Αν είχες ένα μαγικό ραβδί που σου έδινε τη δυνατότητα να κάνεις τα αδύνατα δυνατά, την ουτοπία πραγματικότητα, τι θα έκανες;


Αυτό που είπες- θα έκανα την ουτοπία πραγματικότητα!

11)Αν σου έφερνα τώρα ένα σπρέυ και σου έλεγα πήγαινε βάψε ένα τοίχο στην Αθήνα. Τι θα έγραφες και ποιόν τοίχο θα έβαφες και γιατί;

Κάθαρση τώρα!

12)Τέλος μια ευχή για το blog "Υπαρκτός Σουρεαλισμός"

Να βλέπετε πολύ σινεμά και να συνεχίσετε για πάντα να κάνετε ότι σας γεμίζει.