Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Σουρεαλισμός.....




Ως εμπνευστής αυτού του ιστολογίου "Υπαρκτός Σουρεαλισμός",θα ήθελα να δικαιολογήσω τον τίτλο του.Φυσικά είμαι λάτρης του Σουρεαλισμού καθώς πιστεύω ότι αφήνει το μυαλό να ταξιδέψει λίγο παραπέρα,μου αρέσει γενικά να βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας.Φυσικά ο όρος Υπαρκτός Σουρεαλισμός,επινοήθηκε από τον ένα και μοναδικό "λεξιπλάστη" Τζίμη Πανούση,ένα καυστικό υπονοούμενο πάνω στον Υπαρκτό Σοσιαλισμό.Βέβαια τι σουρεαλισμός τι σοσιαλισμός,εκτός πραγματικότητας δεν είμαστε και εμείς;ΔΝΤ σου λέει,siemens,μας ξεπουλάνε και εμείς ακόμα ζούμε στο ροζ συννεφάκι.Ας πάμε λίγο "σουρεαλιστικά" απόψε έτσι για την τιμή του μπλογκ ρε γαμώτο!



Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη ! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ' απ' τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ' απ' τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι' όταν έσκυψα να δω μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ' άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια : το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.



Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν' ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει,
Να ρημάξω, ν' αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν' αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών.




Κλαιν τα πουλιά στην Μπαρμπαριά
πιάσαν τον Ντάμη τον σκληρό
με δυο σκυλιά σε μια σπηλιά
ζούσε σα λεύτερο θεριό

Από μικρός ατίθασος
ζούσε μονάχος σα στοιχειό
λένε πως ήτανε τρελός
τον διώξανε κι απ' το χωριό.

Χωρίς μιλιά χωρίς δουλειά
πήρε έτσι ο Ντάμης τα βουνά
τώρα κορμί άδειο σακί
κρέμεται από σφιχτή θηλιά.

Μ' ένα σπαθί σαν αστραπή
έκλεβε ο Ντάμης τα χωριά
να πάρει μιαν εκδίκηση
γι' αυτά που τράβηξε παλιά.

Στο δικαστή άγριο ληστή
τον σύραν ένα πρωινό
κι αυτός εκεί λέει στη βουή
φταίτε κι εσείς για τούτα εδώ.






Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
Κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα 'δω
Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ' αναγκάζεις
Να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα
Kαι όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ
Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα
Στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς




Από μικρό παιδί εμένα με κοπάναγα
εγώ δεν είμαι αυτός που φανταζόμουνα
θέλω να με βρω, να μου μιλήσω
ψάχνω να βρω το νούμερο να μου τηλεφωνήσω

Ετσι μια μέρα σπίτι μου με κάλεσα
μα δεν μου άνοιξα και έξω με περίμενα
τι μου έχω κάνει και δεν με θέλω πια
αυτή η εσωστρέφεια μας θέλει χωριστά

Μουτοχαπεί
Μα δεν με άκουγα

Εγώ μαζί μου δεν μιλιόμαστε
όποτε είμαι μαζί μου πάντα τσακωνόμαστε
με πήρα στο τηλέφωνο και τό 'κλεισα
με είδα στο δρόμο μ' έφτυσα και με κλώτσησα

Μια μέρα που τρυπήθηκα φρικάρισα
πήρα βελόνα και κλωστή και με μαντάρισα
σε μια πορεία στην Αθήνα μέρος έλαβα
μα ήμουν μέλος των ΕΚΑΜ και με συνέλαβα

Μουτοχαπεί μα δεν με άκουγα
Μουτοχαπεί καλά με ήξερα μα δε με υπολόγισα

Ετσι μια μέρα μ' ερωτεύτηκα
μου έκανα καμάκι αλλά δεν δέχτηκα
του εαυτού μου πάντα του τη φύλαγα,
ακόμα κι αν με χτύπαγα δε μίλαγα

Ετσι μαζί μου εγώ την ψώνισα
τα πήρα με την πάρτη μου και αυτοκτόνησα
τώρα που με σκότωσα μ' άφησα μόνο μου
ψάνω στη νύχτα να με βρω να πω τον πόνο μου

Μουτοχαπεί μα δεν με άκουγα
Μουτοχαπεί καλά με ήξερα μα δε με υπολόγισα



Το βραδάκι παντελόνι κολλητό φοράω
στο κουδούνι σου το χέρι μου κολλάω
το Garelli μας κοιτάζω και θυμώνω
μια εφτάμησι yamaha ζαχαρώνω

Σου την πέσανε προχτές πάλι στην παμπ
και εσύ το 'παιζες ως άνετη και βαμπ
είμαι πρίγκιπας και μην ξεχνάς Μαρία
πριν δυο μήνες πασατέμπο και πορεία

Τσικαμπούμ, και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου
τσικαμπούμ, και μου την πέφτεις μεσ' τη ζάλη μου
τσικαμπούμ, θα βελτιώσω τα στιχάκια μου
τσικαμπούμ, πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου

Στο παράλογο το ρίχνεις του Ιονέσκο
χτες αγόραζες καρτούλες της Unesco
όρους θέτεις πια με ύφος σοβαρόν
μα όλα τούτα ρουφηχθέντων των μπυρών

τσικαμπούμ και εγώ την έπεσα στην Βίκυ
σου την έφερα ρε κάλπικο ραδίκι
έχω γκόμενα με δυάρι προς το στάδιο
που έχει Φίατ πέρσοναλ με ράδιο



Εκλεισα με ενα κομματι απο δύο από τις πιο σουρεαλ ελληνικές ταινίες που μπορείτε να δείτε Δρακουλας των Εξαρχειων του Νικου Ζερβου και τον καλύτερό μου φίλο του Λάκη Λαζόπουλου....Σουρεαλιστικους χαιρετισμους!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε ό,τι θές κερνάει το κατάστημα...