Συνέντευξη με τον τηλεκριτικό Κοσμά Βίδο.....

Ο Κοσμάς Βίδος,είναι ένας άνθρωπος που εάν δεν τον έχετε ακούσει να τον ακούσετε κάνει εκπομπές κάθε μέρα στον βημα fm με τη Δώρα Παυλίδου,και κυρίως για όσους δεν τον διαβάζετε,διαβάστε τον στην εφημερίδα "Βήμα της Κυριακής",αλλά και στο Βήμαγκαζίνο.Και με την ευκαιρία να αγοράζετε εφημερίδες και να διαβάζετε,όχι μόνο site,επαφή με το χαρτί και κυριακάτικος καφές στη λιακάδα είναι ότι πρέπει.Εδώ σε αυτό το μπλογκ θα το τονίζω συνεχώς να διαβάζετε εφημερίδες.Η συνέντευξη του Κοσμά Βίδου ακολουθεί,ενός ανθρώπου,που έχει απίστευτη πένα,και σκέψη με αρχή μέση και τέλος.(Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη)
1)Για όσους δεν ξέρουν τον Κοσμά Βίδο, ποιος βρίσκεται πίσω από την καυστική πένα στο «Βήμα» της Κυριακής και στο «Βημαγκαζίνο», αλλά και πίσω από τα μικρόφωνα του βήμα fm, καθημερινά; Πες μας λίγα λόγια

Tι να λέμε τώρα… Αθηναίος, εκ Τήνου καταγόμενος, ετών 44 (και βάλε). Ψηλό δεν θα με έλεγα, αδύνατο (με πολύ κόπο και πολλές στερήσεις) θα με έλεγα. Λάτρης των ταξιδιών είμαι, της πεζοπορίας (στη φύση αλλά και στις πόλεις του εξωτερικού που έχουν ενδιαφέρον), των γλυκών (οι στερήσεις που λέγαμε…) και των γλυκών αναμνήσεων _ όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερες συσσωρεύονται… Ουφ! Τι άλλο κάνω; Διαβάζω (τελευταίως έχω ανακαλύψει τα κόμιξ και έχω ξεφραγκιαστεί), βλέπω μανιωδώς σήριαλ (στην παρανομία του downloading και εγώ ως τη μέρα που θα με ρίξουν στο Γκουαντάναμο), ακούω μουσική (μεράκι μου η όπερα) και προσπαθώ εναγωνίως να μην ξεράνω τις γλάστρες στον μπαλκόνι μου _ το αγαπώ το πράσινο, «δεν πιάνει» όμως το χέρι μου…

2)Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια με τη δημοσιογραφία; Από μικρός είχες αυτό το «μικρόβιο»;Με αυτό ήθελες να ασχοληθείς από μικρός;
Εντελώς τυχαία. Αλληλογραφούσα με μια φίλη που εργαζόταν τότε στο «Βήμα», θεώρησε ότι έχω ένα κάποιο ταλέντο, με πήρε από το αυτί και με έφερε στα γραφεία της εφημερίδας, που τότε (πριν από 22 και κάτι χρόνια) ήταν στη Χρήστου Λαδά, στο κέντρο. Μπήκα ως επισκέπτης, παρέμεινα ως μαθητευόμενος, κατσικώθηκα και έκτοτε…

3)Η μεγάλη μου απορία. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος η ζωή του από αυτά που καταλαβαίνουμε, έχει μια ποιότητα, που διαβάζει βιβλία, ακούει κλασσική μουσική και επισκέπτεται εκθέσεις φωτογραφίας, να έχει το κουράγιο να σχολιάσει τις καρικατούρες της τηλεόρασης;

Και οι πιο… πχοιοτικοί (που θα έλεγε και ο Σημίτης) έχουν τα βίτσια τους. Αστειεύομαι… Απλώς, κάποια στιγμή μου ανέθεσαν από την εφημερίδα την τηλεοπτική κριτική, και παρότι υπήρξαν φίλοι που έφριξαν προβλέποντας τον απόλυτο εξευτελισμό – καταβαράθρωση του δημοσιογραφικού ονόματός μου, εγώ επέμεινα στο «η δουλειά δεν είναι ντροπή» και τόλμησα να αφήσω την «Ωραία Ελένη» (έγραφα για κλασσική μουσική τότε) του Οφενμπαχ και να πιάσω την ωραία Ελένη (Μενεγάκη) του Antenna _ τότε. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, επιμένω «η δουλειά δεν είναι ντροπή» αν προσπαθείς να την κάνεις σωστά.

4)Πώς είναι τα πράγματα με τη δημοσιογραφία; Από τη μία δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και από την άλλη τα κανάλια είναι γεμάτα από αμόρφωτους που νομίζουν ότι δημοσιογραφούν. Ποια είναι η γνώμη σου;

Τι είπαμε; Τη δουλειά σου πρέπει να προσπαθείς να την κάνεις σωστά, ειδικά μια δουλειά σαν τη δημοσιογραφία που όσα χρόνια κι αν έχεις στο κουρμπέτι παραμένει διαρκές σχολείο (για το δημοσιογράφο) αλλά και που επηρεάζει την κοινή γνώμη. Υστερα από πολλά χρόνια «κακομεταχείρισης» και του εν λόγω επαγγέλματος (οι λόγοι πολλοί, οι υπεύθυνοι ακόμα περισσότεροι, η κουβέντα μεγάλη) τα καταφέραμε, ακουμπήσαμε πάτο. Θέλω να ελπίζω ότι θα ακολουθήσει η άνοδος στην επιφάνεια, για να πάρουμε αέρα και να ξαναβρούμε τη σωστή ρότα: να συνεχίσουμε το ταξίδι της έγκυρης ενημέρωσης. Οσο για το ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, σε ποιο άραγε επάγγελμα υπάρχουν; Αν ξέρεις πες μου γιατί δεν βγαίνω με μία μόνο δουλειά.

5)Στο Βημαγκαζίνο,έχουμε τη δυνατότητα να διασκεδάζουμε κάθε Κυριακή με τα κείμενά σου. Από πού αντλείς την έμπνευση και γράφεις; Οι ιστορίες είναι αληθινές ή παίρνεις ένα μικρό περιστατικό και το «φτιάχνεις».Επίσης η αγαπημένη μας θεία Ιουλία είναι υπαρκτό πρόσωπο;

Στο «Βημαgazino» γράφω πάντα ό,τι μού συμβαίνει, τη στήλη μου την τροφοδοτεί η καθημερινότητά μου. Οσο και τη θεία Ιουλία, φυσικά και είναι υπαρκτό πρόσωπο, τι σε κάνει να αμφιβάλεις; (Όχι, συνεντεύξεις και αυτόγραφα δεν δίνει, μην επιμένεις).

6)Επειδή έχεις άποψη, πού νομίζεις ότι οφείλεται η οικονομική κρίση; Μήπως τελικά είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποιες αξίες και ιδανικά;
Για να αναθεωρήσεις κάτι πρέπει προηγουμένως να το έχεις. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από εκεί την αναζήτηση: από το αν έχουμε ακόμα αξίες και ιδανικά… ΄Η όλα ήταν και είναι χρήμα;

7)Αν σου έδινα την ευκαιρία, να κάνεις εκπομπή σε ένα «ελεύθερο» ραδιόφωνο χωρίς ΕΣΡ, και να έκανες ένα δύωρο πρόγραμμα. Τί θα πραγματευόταν η εκπομπή και τί μουσικές θα μας αφιέρωνες;

Η σοβαρή πλευρά μου θα ήθελε μια εκπομπή με τα παράλογα της όπερας (σπασμένες νότες, υστερικές σοπράνο, τενόροι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…), η άλλη πλευρά μου, η…, κι εγώ δεν ξέρω πώς να τη χαρακτηρίσω, θα έκανε μια σειρά αφιερωμάτων στη Lady Gaga ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια (για να αποκαλύψει που οδηγεί η Καθολική Παιδεία τον άνθρωπο!) και καταλήγοντας στην αγιοποίησή της από τον Πάπα Βενέδικτο μετά τον «Juda». Αυτό το τελευταίο μάλλον θα ενοχλούσε το ΕΣΡ, ε;

8)Διασχίζεις το κέντρο της Αθήνας καθημερινά. Τί είναι αυτό που το έχει φτάσει σε τέτοιο χάλι. Οι μετανάστες φοβούνται να βγουν επειδή τους περιμένουν ακροδεξιοί, Έλληνες δε βγαίνουν επειδή υπάρχουν μετανάστες. Τι σκέφτεσαι;

Σκέφτομαι ότι ένα κράτος που έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης επειδή ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να την ελέγξει για το κοινό όφελος (και το δικό μας και το… δικό τους, των ξένων ντε) είναι κράτος αποτυχημένο.

9)Μέσα από αυτή την μέχρι τώρα δημοσιογραφική σου πορεία, τί είναι αυτό που θες να θυμάσαι και ποιο είναι αυτό που προσπαθείς να το διαγράψεις από την μνήμη σου;

Προσπαθώ να διαγράψω κάτι κείμενα που δεν βγήκαν όπως έπρεπε (πάνω στην ένταση της δουλειάς κάνεις και «πατάτες») ή για λάθη που αποκάλυψαν την ημιμάθειά μου και με εξέθεσαν: Δεν ήξερα π.χ. τη σωστή σημασία της έκφρασης «αναντάμ παπαντάμ» και τη χρησιμοποιούσα στα γραπτά μου λάθος, ξανά και ξανά, ως τη στιγμή που με διόρθωσε μια αναγνώστρια και μου έπεσαν τα μούτρα. Θέλω να θυμάμαι ότι ως δημοσιογράφος κρίνομαι πάντα από τους πάντες και καλούμαι να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Και θυμάμαι, βεβαίως, πάντα τις ωραίες στιγμές που έχω ζήσει (και ζω) στο γραφείο και έξω από αυτό με τους (ελάχιστους) φίλους που έκανα μέσα από τη δουλειά.

10)Επειδή είσαι ένας «μάστορας» της γραφής. Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις ένα βιβλίο ή ακόμα σενάριο;

Να σου πω την αλήθεια το «μάστορας της γραφής» δεν μου πολυαρμόζει. Στην πραγματικότητα προτιμώ το Πρωτομάστορας! Αστειεύομαι πάλι, και για να σοβαρευτώ: παραμένω (αυτό δεν το λέω για να κάνω το σεμνό) μαθητής… Κατά τα άλλα, ναι έχω σκεφτεί να γράψω βιβλίο. Και έχω ήδη γράψει ένα παιδικό που όμως δεν μπορώ να σου πω ότι το αγαπώ πολύ _ αν το ξαναέγραφα θα το έκανα αλλιώς. Εχω επίσης συγγράψει μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή και το Βαγγέλη Νάση μια επιθεώρηση που παίχτηκε στο «Θέατρο Χορν» για δύο χρονιές («Το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές»). Σκέψεις για μυθιστορήματα και διηγήματα περνάνε καθημερινά από το μυαλό μου. Δεν έχω όμως το χρόνο να ασχοληθώ, η δουλειά μου είναι απαιτητική (και ας μην φαίνεται στους μη γνωρίζοντες) και μου τρώει πολλή ενέργεια. Εκτός αυτού, είναι τόσοι πολλοί οι συγγραφείς γύρω μου (πιο πολλοί από τους αναγνώστες, φοβάμαι) που νομίζω ότι άλλος ένας δεν λείπει. Από το να γράφω βιβλία προτιμώ να διαβάζω και να θαυμάζω εκείνους που γράφουν καλά. Τώρα στο μέλλον…

11)Τέλος αγαπημένος στίχος ή γνωμικό

«Πάντα βασίζομαι στην καλοσύνη των ξένων», από το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς. Και όχι δεν κατέβασα όλη τη βιβλιοθήκη μου για να βρω κάτι που να κάνει εντύπωση, το θυμάμαι απ΄έξω! Και το εννοώ απολύτως.


Και επειδή εκτός από εξαιρετικός στο γράψιμο,είναι ένα απίστευτα ψαγμένο άτομο,που διαβάζει ασταμάτητα,και μπορείς να τον ρωτάς ό,τι θες του ζήτησα την γνώμη του και στον Δεκάλογο,που τον έχουμε καθιερώσει εδώ στον "Υπαρκτό Σουρεαλισμό".

Κοσμάς Βίδος:Οι προτάσεις μου γίνονται με κύριο κριτήριο το συναίσθημα: τι με συγκίνησε κάποια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου,από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα ,ακόμα και αν ορισμένα από εκείνα δεν θεωρούνται highlights της δημιουργίας κάποιου συγγραφέα, σκηνοθέτη, συνθέτη…

Βιβλία

Μαρία Ιωαννίδου: Λωξάνδρα

Μιμίκα Κρανάκη: Contre-temps

Julien Green: Ο άλλος ύπνος

Gabriel Garcia Marquez: Εκατό χρόνια μοναξιάς

Gabriel Garcia Marquez: Ο έρωτας στα χρόνια της Χολέρας

Agustin Gomez-Arcos: Tο σαρκοβόρο αρνί

Μ. Καραγάτσης: Η μεγάλη χίμαιρα

J. R. R. Tolkien: Χόμπιτ

Marguerite Yourcenar: Anna soror

Και οι ποιητικές συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη


Ταινίες

Χίτσκοκ: Δεσμώτης του ιλίγγου

Χίτσκοκ: Τα πουλιά

Μπέργκμαν: Καλοκαίρι με τη Μόνικα

Φελίνι: Οι νύχτες της Καμπίρια

Φρίαρς: Ωραίο μου πλυντήριο

Κανελλόπουλος: Η εκδρομή

Κάπρα: Συνέβη μια νύχτα

Ντε Σίκα: Ο τελευταίος σταθμός

Αϊζενστάιν: Ιβαν ο τρομερός

Και τα άπαντα του Αλμοδόβαρ

Τραγούδια

Θεοδωράκης – Ελύτης: Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

Θεοδωράκης: Χάθηκα

Ξαρχάκος: Βαρκαρόλα

Johnny Christopher, Mark James and Wayne Carson Thompson: Always on my mind

Abba: Dancing Queen

The mamas and the papas: California dreaming

Dolly Parton: I will always love you (στη δική της ερμηνεία)

Dalida: Il venait d'avoir 18 ans

Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκη: Ας μην ξημέρωνε ποτέ

Και όλες (σχεδόν όλες) οι όπερες του Πουτσίνι



μια γεύση απο Κοσμά Βίδο