Συνέντευξη με την Δανάη Παπουτσή...

Φιλόδοξη,ταλαντούχα,ερωτευμένη με το κέντρο της Αθήνας,λατρεύει την τέχνη,την λογοτεχνία και το τραγούδι.Σας παρουσιάζω την ηθοποιό-τραγουδίστρια Δανάη Παπουτσή:

Συνέντευξη στον Μάνο Κανδεράκη (Mr Arvulas)

1)Λίγα λόγια για την Δανάη Παπουτσή

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια ζω στην αγαπημένη μου γειτονιά τα Εξάρχεια. Πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Έχω δύο αδέλφια που δε βλέπω συχνά λόγω δουλειάς και μου λείπουν πολύ. Αγαπώ το χειμώνα. Τρελαίνομαι να οδηγώ. Και πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω μια μικρή κλειστοφοβία. Ποτέ δεν είναι αργά.

2)Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ηθοποιία και το τραγούδι;

Ήταν κάτι που ήθελα από πολύ μικρή να κάνω. Η πραγματικότητα γύρω μου δε μου έφτανε. Δεν ήταν αρκετή. Έψαχνα πάντα και κάτι άλλο πέρα από αυτό που συνέβαινε. Η περιέργεια μου για τα πράγματα, για όσα έβλεπα γύρω μου, με έκανε να «κατασκευάζω» καταστάσεις και με οδηγούσε αυτόματα σε εικόνες, τις οποίες ήθελα με κάθε τρόπο να ζωντανέψω. Το θέατρο σου δίνει αυτή τη δυνατότητα: να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου από την απόλυτη πραγματικότητα και να ζεις πράγματα που πότε δε θα μπορούσες να ζήσεις στην «κανονική» ζωή. Ήταν κάτι που κατάλαβα και ερμήνευσα φυσικά πολύ αργότερα και όχι στα πέντε μου, όταν είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός. Τότε απλά λειτουργούσε το ένστικτο. Όσο για το τραγούδι, προέκυψε στην πορεία, δεν ήταν μέσα στα σχέδια μου.

3)Ποια είναι η άποψη σου για την τέχνη; Την έχεις ερμηνεύσει; Ορισμένοι λένε ότι μπορεί να νικήσει ακόμα και το θάνατο. Το ενστερνίζεσαι;

Δεν ξέρω τι σημαίνει ερμηνεύω την τέχνη. Η τέχνη είναι κάτι τόσο ανοιχτό, άπιαστο, ποτέ μάλλον δε θα καταφέρουμε να την ερμηνεύσουμε στο όλον της. Πάντα θα προσπαθούμε. Εξ ου και είναι μαγική, γιατί είναι άπιαστη. Πολλοί λένε πως είναι ένας τρόπος να ξορκίζεις το θάνατο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον έρωτα.

4)Επίσης όλοι/ες οι καλλιτέχνες είναι λίγο έως αρκετά μποέμ. Δηλαδή ακόμα και το περπάτημά τους και η ματιά τους στον δρόμο ξεχωρίζει. Πιο συγκεκριμένα μπορεί ένα αδιάφορο περιστατικό να δώσει αφορμή σε κάποιον καλλιτέχνη να παράγει έργο. Πώς γίνεται;

Αυτό είναι ένα μάλλον ξεπερασμένο στερεότυπο. Του «μποέμ» καλλιτέχνη. Για τον καλλιτέχνη ο τρόπος ύπαρξης του είναι φυσικός. Απλά λόγω της φύσης της ενασχόλησης του εστιάζει σε σημεία που για κάποιον άλλο μπορεί να μη λένε τίποτα, η μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα. Ο καλλιτέχνης παίρνει το αυτονόητο για να το φωτίσει υπό άλλη γωνιά. Όπως ο επιστήμονας εισδύει στο κύτταρο έτσι ο καλλιτέχνης μεγεθύνει τη ζωή, ανασύρει πράγματα θαμμένα η αόρατα από το «πρώτο επίπεδο». Αυτό μπορεί να συμβαίνει και σε μικροκλίμακα ή και το αντίθετο. Έχει ειδική σχέση με το χρόνο και με το χώρο άλλα και με τις σχέσεις, τις συνθήκες και την πράξη. Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει έναν άλλο τρόπο να βλέπεις τα πράγματα, τον κόσμο, είναι αυτό που πολύ εύστοχα είπε η Έμιλυ Ντίκινσον. «Another way to see».

5)Λένε ότι οι πιο “άδειες” και “αδιάφορες” στιγμές μας, δείχνουν αυτό που πραγματικά είμαστε. Έχεις απομονώσει αυτές τις στιγμές σου; Ποιές είναι οι δικές σου;

Μπορεί εκείνο που άλλος θεωρεί άδειο, για μένα να είναι υπερπυκνο. Όντως υπάρχουν μερικές φαινομενικά ουδέτερες στιγμές που ωστόσο φέρουν ένα τεράστιο φορτίο αν δεις πίσω από το περίβλημα.

6) Λένε πως ένας καλλιτέχνης για να κανει μεγάλη τέχνη πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι μικρότερος από αυτήν. Δηλαδή πολλές φορές να έχει πάθη όπως ας πούμε ναρκωτικά,αλκοόλ,ψυχολογικά προβλήματα,ιδιαιτερότητας στον χαρακτήρα του γενικότερα. Πιστεύεις ότι πρέπει να ζούνε μία ζωή στα όρια;

Όχι. Φυσικά σε παλαιότερες γενιές ηταν πολύ πιο συχνό. Σε εποχές που οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές, εκείνος που έβλεπε τα πράγματα με μια ευρύτητα ήταν αρκετά περιθωριοποιημένος. Λειτουργούσαν επίσης και πολλοί μύθοι σχετικά με την έμπνευση και την «αρτιστικ» ζωή. Απολυτά κατανοητό, σε εποχές οπου το φαντασιακό έπαιζε πολύ, κάποιοι ταλαντούχοι άνθρωποι να έπαιξαν με τα όρια τους και να έκαναν υπερβάσεις νομίζοντας ότι έτσι ανοίγονταν δρόμοι. Δεν πιστεύω πως η οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης ή οριακή συμπεριφορά είναι προϋπόθεση για να παράξεις τέχνη. Άλλο ένα στερεότυπο που σταδιακά φθίνει, η μάλλον σήμερα είναι είτε γραφικό είτε και τραγικό, τολμώ να πω. Στην τέχνη πρέπει να μπαίνουμε υγιείς και νηφάλιοι. Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που έτσι κι αλλιώς θα είχαν κάποιες τέτοιες συμπεριφορές. Σε τέτοιες περιπτώσεις η τέχνη τα στοιχεία αυτά τα μεγεθύνει. Κι αυτό γιατί, έχει την ικανότητα να λειτουργεί σαν ένας φακός, που μας δείχνει όλες τις πτυχές τις ζωής μεγεθυμένες. Άρα μεγεθύνει και τα δικά μας κουσούρια.

7)Παρότι έχω διαβάσει σου αρέσει το κέντρο της Αθήνας.Τί σε κεντρίζει σε αυτό το σημείο;Πολλοί το έχουν δαιμονοποιήσει λόγω της εγκληματικότητας,της πορνείας,των ναρκωτικών ακόμα και των μεταναστών.Ποιά είναι η γνώμη σου; Ποιά είναι τα αγαπημένα σου σημεία στην καρδιά της πόλης;

Είναι αλήθεια πως έχω εμμονή με την πόλη και πολύ δύσκολα την αποχωρίζομαι. Ιδιαίτερα το κέντρο στο οποίο ζω. Αγαπώ την πολυπλοκότητα του, τις αντιφάσεις του, τις διαφορετικές εικόνες και επιλογές που μου προσφέρει. Αγαπώ το ρυθμό της Αθήνας, άλλες στιγμές είναι τρελός, άλλες αγχωτικός άλλες νωχελικός. Έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταμορφώνεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Τρελαίνομαι να μένω στο κέντρο τον Αύγουστο, όταν είναι σχεδόν άδειο. Είναι σαν να ανακαλύπτω την πόλη απ’ την αρχή. Ποτέ δεν πλήττω, ποτέ, δεν υπάρχει ίχνος μονοτονίας, κάτι που είναι πολύ ζωτικό για μένα. Τώρα, η εγκληματικότητα και η πορνεία, είναι κάτι που συναντάς παντού στον κόσμο. Όπως και οι μετανάστες που είναι εντελώς άλλο θέμα. Δεν είναι πτυχές της πόλης μόνο. Επίσης είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Οι μετανάστες δε θα μπορούσαν να με ενοχλούν. Τι θα πει μετανάστης; Μιλάμε για ανθρώπους. Ποτέ δεν κατάλαβα όσους ενοχλούνται από την παρουσία άλλων ανθρώπων επειδή έχουν άλλο χρώμα ή προέρχονται από άλλους τόπους. Όσο για την παραβατικότητα, όσο δυσκολεύουν οι καιροί, τόσο πιο έντονη θα κάνουν την παρουσία τους τέτοια φαινόμενα, όχι μόνο στην πόλη. Και για την εξάλειψη αυτών, υπάρχουν αρμόδιοι.
Αγαπημένα σημεία…αγαπημένοι δρόμοι και στέκια. Σταδίου, Σόλωνος, Καλλιδρομίου, Μοναστηράκι, πλατεία Αβησσυνίας, Φλοράλ, Ένοικος, το σινεμά πάνω απ’το Βοξ. Πολλά πολλά.


8)Φαντάζομαι θα διαβάζεις αρκετή λογοτεχνία. Τί σου αρέσει να διαβάζεις; Έχεις εντοπίσει τους αγαπημένους σου συγγραφείς και πώς σε κεντρίζουν;

Διαβάζω αρκετά και διάφορα είδη: μυθιστόρημα, θεατρικό, δοκίμια, και εφημερίδες. Έχει να κάνει με τη διάθεση και τη φάση που βρίσκομαι κάθε φορά. Υπάρχουν και διαστήματα που δεν ανοίγω βιβλίο, ούτε καν εφημερίδες και αυτό γίνεται συνειδητά. Μοιάζει με ένα κύκλο που ανοίγει και κλείνει. Μπορεί για τρεις μήνες να διαβάζω ασταμάτητα, και μετά να κάνω ένα μεγάλο cut. Κατά καιρούς εντοπίζω συγγραφείς που μου αρέσουν, μου ταιριάζουν, μου πάει η γραφή τους.


9)Αυτό τον καιρό διαβάζεις κάτι;
Ότι έχει να κάνει με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, λόγω των προβών που κάνω για την παράσταση ‘Αντιγόνες’ με τον Εν Θεάτρω Έκφρασις. Νομίζω πως δε θα μπορούσα τώρα, να διαβάζω κάτι άλλο, παρά μόνο αυτό που έχει άμεση σχέση. Το μυαλό τριγυρίζει συνέχεια σε αυτό τον κόσμο, του Σοφοκλή. Οτιδήποτε άλλο μάλλον θα με αποπροσανατολίσει.

10)Γιατί τους καλλιτέχνες, σας έχουν τοποθετήσει την εξής ταμπέλα “in vitro”. Δηλαδή μπορεί έξω να φλέγεται το σύμπαν και εσείς να μιλάτε για τον Καρυωτάκη.

Μιλάς για εκείνο που ακούω πολύ συχνά να λένε, πως οι καλλιτέχνες ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Μπορεί κάλλιστα έξω να φλέγεται το σύμπαν και ναι, να μιλάμε για ένα στίχο ενός ποιητή. Ή να απαντάμε με ένα στίχο ή μία φράση ενός συγγραφέα. Γιατί και το δικό του σύμπαν φλεγόταν και φλέγεται. Η τέχνη σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκομμένη από τη ζωη. Το αντίθετο. Κι αυτό δε σημαίνει πως ‘είμαστε αλλού’. Ο καλλιτέχνης είναι συντονισμένος πάντα με το τι συμβαίνει γύρω του, απλά έχει έναν άλλο τρόπο να το εκφράσει. Είναι αυτό που είπα και παραπάνω. Another way to see.


11)Ο Όσκαρ Ουάιλντ έχει πει ότι οι κακοί καλλιτέχνες είναι καλοί άνθρωποι και τούμπαλιν. Γιατί ας πούμε ένας κακός ποιητής ζει την ποίηση που δεν μπορεί να γράψει, ενώ οι καλοί γράφουν την ποίηση που δεν μπορούν να ζήσουν.Πώς το αντιλαμβάνεσαι;

Η ιστορία έχει δείξει είναι ότι υπήρξαν πολλοί μεγάλοι δημιουργοί που άφησαν τεράστιας σημασίας έργο, οι οποίοι σαν άνθρωποι ήταν παραβατικοί, ακραίοι, μνησίκακοι, ανταγωνιστικοί, κτλ. Κάποτε αναρωτιόμουν και εγώ. Πως είναι δυνατόν ένας μεγάλος δημιουργός να είναι κακός άνθρωπος. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Κατάλαβα πως μπορεί να συμβαίνει χωρίς να αναιρεί το ένα τ’ άλλο. Γιατί όλοι είμαστε ικανοί για όλα, καλώς η κακώς.

12)Ποίος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου στη ζωή;
Ο χειρότερος εχθρός μας, συνήθως, είναι ο εαυτός μας. Και το πιστεύω αυτό πολύ.

13)Υπάρχει κάποια παράσταση ή ταινία που θα ήθελες να ήσουν παρούσα ή ακόμα ένα τραγούδι που “ζήλεψες” και θα ήθελες να το είχες “ντύσει” εσύ φωνητικά;

Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες ή παραστάσεις και τραγούδια που αγαπώ, που μπορεί να τα δω και να τα ακούσω δεκάδες φορές, όμως δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να μου ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

14)Όταν είσαι πάνω στο σανίδι και σε παρακολουθεί από κάτω κόσμος και μετά σε αποθεώνει με χειροκρότημα νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε άλλον Γαλαξία εκείνη την ώρα;

Ποια ώρα απ’ τις δυο; Είναι δυο διαφορετικές στιγμές. Όταν είσαι επάνω στο σανίδι, ‘φεύγεις’, μεταφέρεσαι κάπου, κι όταν τελειώνει μια παράσταση μπορεί και να έχεις απώλεια χρόνου. Αυτό συμβαίνει γιατί όντως ταξίδεψες κάπου αλλού. Όταν ακούς το χειροκρότημα νιώθεις ευτυχισμένη, ευτυχισμένος, νιώθεις καλά γιατί επικοινώνησες αυτό το ταξίδι και μαζί σου ταξίδεψαν και κάποιοι άλλοι, σε μια ιστορία που έγραψε κάποιος τρίτος κι εσύ κατάφερες να της δώσεις σάρκα και οστά με το σώμα, τη φωνή, τη ψυχή σου.

15)Μιας και είσαι της μουσικής.Ο Νίτσε λέει ότι ζωή χωρίς μουσική θα ήταν λάθος,ισχύει για σένα;

Ναι, γιατί η μουσική είναι επικοινωνία, είναι ρυθμός, είναι πάθος, είναι εικόνα, είναι μνήμη, είναι πάρα πολλά. Άρα αν έλειπε, θα έλειπε ένα τεράστιο κομμάτι απ’ τη ζωή και, ναι, αυτό θα μας έκανε πολύ φτωχότερους.

16)Ένας άνθρωπος που κάνει μία δουλειά που σχετίζεται με δημοσιότητα και δόξα, πώς μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό χωρίς να ξεφύγει;

Φυσικά και μπορεί να το διαχειριστεί όταν έχει αυτό που λέμε άξονα, όταν πατάει στη γη.

 
17)Πες μας λίγα λόγια για το album "Ταμπλό Βιβάν". Πώς προέκυψε αυτή η δουλεία και αυτός ο ξεχωριστός τίτλος.

Όπως είπα και παραπάνω, έγραφα στίχους. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ανοίξω το συρτάρι και να τους βγάλω απ’το σκοτάδι. Τους έδειξα στο φίλο και μετέπειτα συνεργάτη Σάκη Τσιλίκη. Του άρεσαν πολύ και με προέτρεψε να μπω στο στούντιο και να τα επικοινωνήσω με τη δική μου φωνή. Στην αρχή ξαφνιάστηκα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο απ’το μυαλό. Και να που έγινε και βρέθηκα στο στούντιο. Ο τίτλος προέκυψε από το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα, ο Ματωμένος Γάμος του Λόρκα ξεκινούσε με ένα ταμπλό βιβάν επί σκηνής, μια παγωμένη κίνηση από όλους τους ηθοποιούς η οποία άλλαζε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με το φωτισμό. Όλα τα τραγούδια στο σιντί αυτό είχαν να κάνουν με μία συγκεκριμένη εικόνα, διαφορετική φυσικά για το καθένα. Από μία εικόνα γεννήθηκαν όλα η οποία πάγωνε στο μυαλό μου και έμενε εκεί για μέρες περιμένοντας κάτι. Περιμένοντας να ειπωθεί με όποιο τρόπο. Έτσι γεννήθηκαν αυτοί οι στίχοι.
Και θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά, από το συνθέτη που έγραψε τη μουσική, τον Βασίλη Παγώνη από τους Αλχημιστές και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο που συμμετείχαν με τη φωνή τους και τον Κίμωνα Πολλάτο για τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μουσικό ταχυδρομείο και την Oxygen Music.

18)Αυτή την στιγμή τί ετοιμάζεις και πού θα σε βρούμε;

Κάνω πρόβες για την παράσταση ‘’Αντιγόνες’’ με το Εν θεάτρω Έκφρασις και το Θέατρο Κνωσός σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και Μαρίας Φραγκή. Η παράσταση θα κάνει μια μικρή περιοδεία και μετά θα παίζεται Δευτερότριτα στο Θέατρο Κνωσός. Παράλληλα έχουμε ξεκινήσει πρόβες με τη Μάνια Παπαδημητρίου πάνω σε Μονολόγους για τη Γάζα οι οποίοι γράφτηκαν από παιδιά που ζουν εκεί, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Αυτό, έχει προγραμματιστεί να ανέβει στο Θέατρο Επί Κολωνώ, τον Οκτώβρη.


19)Αν σου έδινα ένα σπρέι και σου έλεγα βάψε έναν τοίχο. Τί θα έγραφες και σε ποιόν τοίχο;

Σίγουρα σε τοίχο των Εξαρχείων, είναι οι πιο δεκτικοί οι τοίχοι εκεί. Κάποια στιγμή που έγραψα κάτι σε τοίχο των βορείων προαστίων το είχαν σβήσει την επόμενη ημέρα. Θα έγραφα τη φράση ΚΑΤΙ ΛΥΠΗ.

20)Αγαπημένος στίχος ή ρητό
1.΄΄Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού΄΄, τίτλος βιβλίου του Σλάβου Ζίζεκ.
2.΄΄Αν είσαι μόνος αν είσαι αδύναμος, η χαραυγή θα σε ξεκάνει΄΄ στίχος του Γιάννη Αγγελάκα.
3.΄΄Δε γράφω για να σώσω τον κόσμο, γράφω για να σώσω τον εαυτό μου΄΄ του Τσαρλς Μπουκόβσκι.